© CPU – Joost Van Hoey
De tweede dag van CORE Festival begon nog warmer dan de dag ervoor. Opnieuw werden we getrakteerd op een divers programma met enkele topnamen, maar net zoals de zaterdag was het festival ook op zondag niet uitverkocht. Waarom zullen we nooit goed begrijpen, want dag twee had enkele kleppers op het programma staan. Van publiekslieveling Goldband, tot de indie van alt-J en Unknown Mortal Orchestra, de stevige danspartijen van Kokoroko en Channel Tres en een afsluitset door Moderat. Er was wederom wat wils voor iedereen, het ene natuurlijk niet altijd even succesvol als het andere, maar we werden toch wel in de watten gelegd.
SuperJazzClub @ Endoma
© CPU – Joost Van Hoey
Het Ghanese, creatieve collectief SuperJazzClub bracht in 2020 zijn debuutplaat For All The Good Times uit en wist daarmee een sfeervol, maar divers album te brengen. Dit mochten de band dan ook komen presenteren als opener van de dag in de Endoma-tent. Als ontsnapte gevangenen in hun oranje boilersuits kwam het zestal, bestaande uit artiesten, producers, filmmakers en dj’s, op het podium om het publiek warm te maken voor een nog warmere dag. De exotische geluiden zorgden er meteen voor dat we niet konden stilstaan en de groep speelde goed op elkaar in. De sfeer die ze met zich meebracht zou eigenlijk niet misstaan hebben op de Ardo, maar na twee nummers werd duidelijk waarom dit een goede keuze was. Het tempo vertraagde wat en elk lid nam plaats op een stoel. We kregen een mooi harmonisch geheel, waardoor we zacht konden wegdromen. Hoewel het allemaal zeer fijn klonk, zorgde het er wel voor dat we wat in een sleur terecht kwamen en het voordien opgebouwde energieniveau als sneeuw voor de zon verdween. De heuse mix van stijlen zorgde dan weer voor een gevarieerde set en was een goed voorbeeld van waarom de groep zichzelf eerder een collectief noemt dan een band. Elk lid kreeg zowat de kans om het beste van zichzelf te tonen, waardoor de spotlights verdeeld werden onder iedereen. Met “MAD” kregen we eerst een voorstellingsrondje om vervolgens ondergedompeld te worden in een zomers bad, waarbij iedereen wat in het rond bewoog, zonder het bad te doen overlopen. Voor de laatste twee nummers kroop iedereen, buiten de drummer natuurlijk, nog eens van zijn stoel om de hernieuwde energie terug te pompen naar ons, zodat we klaar waren voor de dag.
Glints @ Ardo
© CPU – Joost Van Hoey
Met zijn nieuwe plaat THE DARK! onder zijn arm kreeg Glints de eer om het grootste podium in het Ossegempark op de tweede dag van CORE Festival te openen. Zoals we de Antwerpenaar ondertussen al kennen, palmde hij op zijn eentje het podium in, zonder enige moeite om zijn aanstekelijke energie over te brengen op het publiek met nummers als “All In” of “Gold Veins”. Om zich toch niet helemaal alleen te voelen op het grote podium nodigde Glints voor “Sorry” vriendin Blu Samu uit. Met knallers als “Lemonade Money”, “Minimal Waste” en “Blank” wist de man alle vermoeidheid uit ieders lijf te krijgen, al kan het wel zijn dat er wat blessures volgden na de eerste moshpit van de dag. Om de batterijen helemaal op te laden, werden stroomstoten “Bugatti” en “Roma” helemaal op het einde losgelaten. Glints bewees dat hij de geknipte man was om genoeg energie in de bezoekers van CORE te pompen, zodat ze weer tot in de late uurtjes kunnen doorgaan.
Olivia Dean @ Endoma
© CPU – Joost Van Hoey
Binnen enkele weken brengt de Britse zangeres Olivia Dean haar debuutplaat uit. Dat deze langverwacht is zou een understatement zijn, want de jongedame weet met haar poppy soul iedereen te overtuigen. Voor een goedgevulde Endoma-tent mocht ze dan ook komen bewijzen dat ze naast zaalshows ook klaar is om de podia van festivals te veroveren. Samen met haar band vloog ze erin met “Echo” en weergalmde haar prachtige stem doorheen de tent. Eenmaal de laatste noten van de starter gespeeld waren, werd ze dan ook verwelkomd door het Belgische publiek met een oorverdovend applaus. Ze had er overduidelijk zin in en het publiek nam de glimlach die ze constant bovenhaalde vol liefde over, waardoor iedereen het naar zijn zin had. De Britse weet haar stem heel goed te controleren en bracht deze dan ook van hoge hoogtes naar lage laagtes zonder enige moeite, zoals meer dan duidelijk was tijdens “Cross My Mind”. Wegens wat technische problemen met de piano lag de show eventjes stil, waarop de zangeres de tijd nam om het publiek wat toe te spreken. Ze deelde haar enthousiasme voor haar aankomende langspeler en besloot dan om haar volgend nummer “Baby Come Home” onder begeleiding van enkel wat elektrische gitaar te brengen; een zeer goede keuze, want hierdoor maakte ze van de gelegenheid gebruik om haar krachtige, maar vooral prachtige stem te showcasen. Na een vlot “Ladies Room”, kregen we bij “Reason to Stay” opnieuw technische problemen, waardoor de zangeres wat verweesd op het podium stond en niet goed wist wat te doen. Ze bedankte iedereen voor het geduld, maar wetende wat we nog voor een prestatie zouden krijgen, mocht ze alle tijd van de wereld nemen. Afsluiter “Dive” bewees nog eens dat het haar meest bekendste nummer to date is. De hele tent was mee en wij duiken graag verder in de toekomst van deze jonge zangeres.
Caballero & Jeanjass @ Ardo
© CPU – Joost Van Hoey
Caballero & JeanJass moesten niet al te lang in de auto zitten om af te zakken naar het Atomium. De twee mannen maken deel uit van de succesvolle lichting Brusselse rappers die een tiental jaar geleden doorbrak, al is hun populariteit in Vlaanderen toch een pakje minder dan die van iemand als Roméo Elvis. Dit viel goed te zien aan de opkomst aan de Ardo: waar het voor Glints al goed volstroomde, bracht het duo net wat minder volk op de been. Met zomerse nummers als “Un Cadeau” of “Dégeulasse” kregen ze de heupen toch enkele keren los. Ook met “Sur Mon Nom” probeerden de twee mannen er wat energie in te krijgen, maar het bleef allemaal net wat onder de verwachtingen. De sobere – of moeten we zeggen onbestaande – visuals hielpen ook niet om de sfeer wat op te hitsen, terwijl ze nochtans een gigantische LED-wal ter beschikking hadden.
JPEGMAFIA @ Endoma
© CPU – Joost Van Hoey
Met niet meer dan een tafel en een succesvol nieuw album SCARING THE HOES, kwam de Amerikaanse East Coast-rapper JPEGMAFIA het podium op. Geen hypeman, geen band, enkel en alleen de rapper zelf en zijn laptop waren klaar om aan de show te beginnen. Dit deed hij door eerst het publiek toe te spreken, vooraleer hij al zijn energie erop afvuurde. De bezoekers namen deze schoten maar al te graag aan. We kregen, zoals tegenwoordig zo goed als altijd het geval is, een afwisseling tussen agressieve rapversen en autotune vocals. Niemand had daar verder een probleem mee: toen het eerste nummer nog maar net geëindigd was, riep het publiek zijn held al toe. Vooraleer hij aan “Lean Beef Patty” begon, kregen de techniekers nog wat bevelen, waarvan de belangrijkste waren om het licht donker te houden en de muziek luider te zetten. Eenmaal dat aan de orde was, kon hij beginnen met het nummer en ging het publiek volop mee. JPEGMAFIA nam ook de tijd om zijn volgelingen te bekijken. Opmerkelijk was wel dat hij recht in een donkere zaal keek, waardoor de ‘jullie zien er allemaal zo mooi uit’ iets minder oprecht overkwam. De hele set voelt wat aan als chaos, maar het was een die hij duidelijk aan het orkestreren was. Omdat hij geen band bij zich had, kon hij doen wat hij wilde en besloot hij soms ter plekke welk nummer hij als volgende zou spelen. Gezien de rapper het nodig achtte dat iedereen eens een zangmomentje met hem had, was de verrassing van de set misschien wel de autotuneversie van “Call Me Maybe” van Carly Rae Jepsen. Na dit moment was het dan tijd voor “Baby I’m Bleeding”, waarop de zaal zich klaarmaakte voor een circle pit. Het publiek wachtte de start van de rapper af vooraleer het zich verloor in het moment. Dat JPEGMAFIA wel gebruik wilde maken van alle tijd die voorzien was, was wel duidelijk. ‘We hebben nog maar één minuut, dus smijten we ons nog één keer’ klonk het, en zo eindigde de rapper op dezelfde manier waarop hij begonnen was: vol energie.
Kokoroko @ Ardo
© CPU – Joost Van Hoey
Het was slim van de organisatie om het Londense collectief Kokoroko net na een splinterbom als JPEGMAFIA in te plannen. Op die manier konden ieders trommelvliezen weer wat tot rust komen op de hemelse klanken van het zevental. Op het podium dachten ze waarschijnlijk dat de zon nog niet hard genoeg brandde, want vanaf de eerste noten van “Baba Ayolaa” schoot de temperatuur al snel naar nieuwe recordhoogten. Kokoroko bracht ons allemaal in beroering met zijn Londense jazz die het mixt met Afrikaanse ritmes, waardoor stil blijven staan onmogelijk was. Hiervoor beperkte de band zich niet enkel tot eigen werk, maar even goed solomuziek van keyboardspeler Yohan Kebede of tributes aan inspirerende jazzgrootheden. Door de hoeveelheid aan tempowisselingen of zijstapjes naar de spacey fusionjazz, zorgde het collectief ervoor dat het op geen enkel moment in herhaling viel en toverde het naast een temperatuurstijging ook een lach op ieders gezicht. De band zorgde zelfs voor de eerste sitdown van de dag. Nadat Masego en Nu Genea zaterdag de zomer al richting het Ossegempark gebracht hadden, was het gisteren de beurt aan Kokoroko en daar slaagde de band met verve in.
Benny The Butcher @ Endoma
© CPU – Joost Van Hoey
Toen we eerder op de dag opvingen dat een optreden van Benny The Butcher echt hard is, lagen onze verwachtingen meteen wat hoger. Na alweer een verplicht opwarmnummertje van zijn dj kregen we gelukkig al vrij snel de East Coast rapper op de stage te zien die zelfs een CORE Festival-T-shirt droeg. De logge boombapbeats van “Deal or No Deal” klonken dan ook al snel door de boxen van de Endoma, want in tegenstelling tot collega cokerapper Pusha T werd Benny in de grote tent geprogrammeerd, wat het net iets makkelijker maakte om het publiek mee te krijgen. Net als zijn King Push nam Benny The Butcher niet alleen de tijd om beats te slachten met zijn woordenstroom, maar tussendoor ook even een signeersessie te houden. Ook nodigde Benny enkele vrienden uit op het podium om een muzikaal robbertje East- vs West Coast uit te vechten. Met de nodige blingbling om de nek en pols kwam Benny The Butcher samen met wat vrienden het energieniveau in de Endoma nog wat oppoken met hun harde bars, al kunnen we na twee dagen wel stellen dat de rappers op het festival niet de grootste publiekstrekkers waren op de affiche.
Goldband @ Ardo
© CPU – Joost Van Hoey
Het gouden trio uit Den Haag is tegenwoordig een niet te missen band. Als je ze niet gehoord hebt op de radio met een van hun hits of gezien in de Lotto Arena, dan zijn we er zeker van dat je ze afgelopen of aanstaande zomer gezien zal hebben op een festival. Tegenwoordig met een extra tourlid op de bas begint de liveformatie van Goldband steeds meer vorm te krijgen. Het reuzenrad dat als decoratie dient voor de set werd terug meegenomen en vervangt de stellingen die we voordien kregen. Vanaf de eerste noten van “De Wereld”, was het startschot gegeven voor een uur vol feest. Iedereen zong de nummers van begin tot eind mee en het feit dat de heren er zelf schaars gekleed bij liepen, deed de damesharten enkel maar sneller slaan. Dat Boaz een blikje in het publiek trapte recht tegen een jongedame, werd hem dan ook direct vergeven. De mannen kunnen voor hun publiek duidelijk niets mis doen. Het drietal is ondertussen een goed geoliede machine geworden, waarbij ze degelijke vocals afleveren en bijgevolg ook perfect hun publiek keer op keer weten te plezieren. Van een at-poging van een fles Smirnoff Ice van Karel, het aftrekken van de broek van Boaz tot het publieksmoment van Milo tijdens “Requiem”; alles wat ze deden werd met enorm gejuich en applaus onthaald. Duidelijk was wel dat Goldband iets grotere podia beter te baas is. De afmetingen van de Ardo zijn niet bepaald groot, waardoor het soms gewoon drie mannen waren die zich over een podium verplaatsten. Ook bij “Mijn Stad”, wanneer de muzikanten van de band even hun instrumenten inruilden voor vlaggen van hun woonplaatsen, viel het op dat het deze keer slordiger en slechter gezongen werd. Het is duidelijk dat feest primair staat bij de mannen en op die momenten de show belangrijker is dan het leveren van goede vocals. Afsluiten deden ze zoals we reeds gewoon zijn van hen: een “Witte Was”-intro op gitaar (die voor de gelegenheid in een Brussels jasje werd gestoken), gevolgd door de stevige beuker “Psycho” (waarbij de gegeven opdracht was om onze schoenen uit te doen, waarom? Geen idee). De mannen van Goldband weten wat ze doen en zijn daarom wel de perfecte festivalband, gezien ze elke keer het feest weten te brengen. Maar eerlijk is eerlijk: misschien mogen we ze soms wel eens wat minder zien.
Unknown Mortal Orchestra @ Endoma
Unknown Mortal Orchestra bracht afgelopen maart zijn nieuwste langspeler V uit, nadat de vorige vijf jaar eerder het levenslicht zag. De Nieuw-Zeelandse indie- en psychedelische rockband wist daarmee iedereen te plezieren aangezien ze zich vasthield aan oude formules, maar toch wat ruimte liet om te experimenteren. Gisteren mocht ze deze nieuwe plaat dan ook voorstellen voor een overvolle Endoma. Het volk maakte de natuurlijke volksverhuis van Goldband om even wat te gaan ontspannen bij Unknown Mortal Orchestra. Hier werden we verwelkomd met drie gigantische letters die de initialen van de band weergaven (wel jammer dat ze de plantenformatie van de laatste keer in de Ancienne Belgique niet meer meegebracht hadden) en dat was ook zowat het enige licht dat we kregen. In een donkere Endoma begon UMO meteen met “The Garden” waarbij iedereen al snel meebewoog. Aan het begin van de set was het soms wat moeilijk voor Ruban Nielson om met zijn zang boven de muziek uit te komen, maar naarmate de show vorderde werd dit wel beter. De zon begon stilaan te zakken en de muziek van UMO werd dan ook de perfecte soundtrack voor dit moment van de dag. Zowel iedereen die buiten als binnen de tent stond, kon de muziek wel smaken en ging, of ze het wilden of niet, meewiegen. Het publiek bleef wel doorzetten in zijn statisch wezen, maar volledig stilstaan was en bleef niet aan de orde. Naarmate de set naar zijn einde kwam, begon het grote aantal dat bij aanvang te vinden was te verdwijnen. Dit was zeker niet te wijten aan UMO, maar lag eerder aan het nakende optreden van Little Simz op de Ardo. Niettemin bleef de band kwaliteit afleveren zoals we voor de laatste keer mochten horen bij “Hunnybee”. Jammer genoeg was het niet meer mogelijk hun laatste nummer “Can’t Keep Checking My Phone” te spelen wegens technische problemen en verdween de band gewoonweg van het podium na enkele pogingen.
Little Simz @ Ardo
© CPU – Joost Van Hoey
Little Simz bewees op Sometimes I Might Be Introvert dat ze een gigantisch goeie artieste is en ook live trekt ze die lijn meestal door. Daarom verbaast het ook niemand dat de Britse de laatste avond van CORE Festival 2023 mag inleiden op het grote Ardo podium. De gospel van “Silhouette” steekt fel af tegen de zware kicks van “No Mercy”, al laat de jongedame deze nummers moeiteloos in elkaar overvloeien. Met haar kamerbrede glimlach die vanonder haar zonnebril verscheen, leek ze aan te geven dat ze graag in het centrum van ons land vertoefde en dat plezier was wederzijds voelbaar op het volgelopen plein voor de Ardo. Om die liefde nog eens te benadrukken, daalde ze als een Messias op de tonen van “Heart on Fire” het podium af om handjes te gaan schudden met haar fans. Hierna draaide ze de energieknop nog wat meer naar boven met “101 FM”, waarna ze meteen een atoombom dropte met “Venom”. Voor het bombastische “Introvert” ging haar zonnebril af en bracht ze ook voor het eerst compagnie mee op het podium in de vorm van haar gitaristen. Met “Point And Kill” haalde ze zelfs eigenhandig de zon weer boven die toch al een tijdje achter de bomen gezakt was. Ook de dansbenen werden niet vergeten met “Selfish” en “Woman”, waarna de Britse ons verder de avond in stuurde. Little Simz kwam, zag en overwon de Ardo stage en zorgde zo voor een van de beste optredens van dit festival.
Channel Tres @ Endoma
© CPU – Joost Van Hoey
In 2022 bracht Channel Tres zijn laatste album refresh uit, al kwam daar al snel een vervolg-ep Real Cultural Shit bij en mochten we de Amerikaanse rapper laatst nog verwelkomen in de Orangerie van de Botanique. Daar wist hij ons helemaal in te palmen en stal hij de titel als sexy black Timberlake niet, een feestje dat hij gewoon nog eens kwam overdoen in de Endoma op CORE. Wederom nam hij zijn twee dansers mee en samen dansten ze met een heuse show het podium op. Gehuld in een fluoroze rok met een groene, glitterende panty begon het feest op “Sleep When Dead” en deze titel mogen we letterlijk nemen. De Endoma werd nog eens omgetoverd in een ware danstent en niemand had zelfs de optie om stil te staan. Het lukte hem niet altijd om duidelijk boven de muziek uit te komen, maar het kon niemand wat schelen gezien we hier toch geen teksten moesten verwachten die ons leven zouden veranderen. Wanneer hij dan ook vroeg of iedereen zich aan het amuseren was, kreeg hij een krijsend antwoord van extase waarvan een artiest enkel maar blij kan worden. Bij “Lights Up” zal hij waarschijnlijk even afgekeken hebben bij Regi toen hij vroeg waar alle handjes waren, waarop iedereen dolenthousiast hun handen in de lucht gooide. Het energiepeil kwam geen enkele keer naar beneden en ging juist enkel maar hoger met elk nummer dat hij voor ons in petto had. We mochten verschillende titels letterlijk nemen doorheen de show. Iedereen kon niet genoeg krijgen op “Just Can’t Get Enough” en wie gewoon even kwam piepen in de tent, bleef hangen en zowel jong en oud danste zich de benen van onder hun lijf. Met nog een dansles tussenin werden we helemaal voorbereid voor de titel die de man met trots mag dragen, namelijk deze van “Sexy Black Timberlake” en iedereen gehoorzaamde de man zonder enige vorm van twijfel. We gingen van “Weedman” naar “Acid in My Blood”, maar niemand had in werkelijkheid iets van dat spul nodig om zich te kunnen amuseren in deze ware club. De man liep even vlug van het podium en deed alsof hij vertrokken was, maar kwam al snel weer terug om zijn laatste twee nummers te spelen. “6AM” weergalmde door de tent en iedereen hoopte stiekem dat dit feestje kon doorgaan tot de vroege uurtjes. Vriendschappen werden gesmeed, het zweet liep van iedereens rug en Channel Tres heeft er gegarandeerd een hele hoop fans bij.
alt-J @ Ardo
© CPU – Joost Van Hoey
Op plaat bewijst alt-J al enkele jaren dat het een van de betere bands is in zijn genre, maar live durft het jammer genoeg soms al eens een hit or miss te zijn. Zondagnacht was het gelukkig dat eerste aan de voet van het Atomium. Nadat eerst “Loser” van Beck uit de boxen schalde, kwam het drietal stipt op tijd uit de coulissen van de Ardo gewandeld om de eerste noten van “Bane” in te zetten. Daarna werd meteen het gaspedaal ingedrukt met “Every Other Freckle” en het nieuwere “The Actor”, waarbij de ‘ooh’s’ al meteen duchtig meegezongen werden door de voorste gelederen. Lang bleef het niet bij enkel het meezingen van de ‘ooh’s’ en ‘aah’s’ toen de Britten het gaspedaal helemaal indrukten bij “In Cold Blood”. Daarna kregen we gelukkig enkele rustpuntjes in de vorm van “Tesselate” en “U&ME”, al voelden we zeker bij de laatste van de twee de bassen door onze trommelvliezen galmen. Dat rustmoment werd evenwel al snel doorbroken toen de mannen publieksfavoriet “Matilda” inzetten, dat luidkeels werd meegezongen in het Ossegempark.
Wie schrik had om moe te worden eenmaal de nacht inviel, hoefde niet te vrezen toen alt-J “Something Good” inzette, aangezien de heupen nog eens goed losgeschud konden worden op het aanstekelijke melodietje. Als verjaardagscadeau voor zijn tienjarig bestaan kregen we met “Taro”, “Dissolve Me” en “Fitzpleasure” back-to-back drie nummers uit An Awesome Wave te horen. Natuurlijk werden hier alle remmen nog eens losgegooid en werd er door “Fitzpleasure” nog een energiebommetje gedropt. Tijdens de bisronde werd er op dat energieniveau verder geborduurd met “Hard Drive Gold” en meezingers “Left Hand Free” en “Breezeblocks”. alt-J bewees op CORE Festival dat je geen fancy lichtshow, visuals of uitgelaten frontmannen nodig hebt om een festivalweide mee te krijgen, maar dat je met steengoede nummers ook al een heel eind komt. Al doen genoeg ‘ooh’s’ en ‘aah’s’ ook al wonderen.
Bolis Pupul @ Endoma
© CPU – Joost Van Hoey
Niet één keer, maar tweemaal stond Bolis Pupul op CORE 2023. Op zaterdag stond hij er samen met zijn creatieve partner Charlotte Adigéry en mocht hij de Endoma-tent afsluiten, voor de slotdag mocht hij dit in zijn eentje doen. Dat het een gespannen dag was voor Charlotte wisten we al, maar we zijn zeker dat het ook voor Bolis even spannend was, dus was het nu tijd voor pure ontlading voor meneer Pupul. De lichten werden voor een laatste keer ingesteld en hierbij kregen we ook dezelfde opstelling als zaterdag. De verschillende keyboards stonden klaar en zijn persoonlijke spotlights schenen al volop. Het volk kwam traag maar gestaag toe en was nog volop in de wolken van de dromerige indie waar ze net bij alt-J hadden van mogen smullen. Dit zorgde ervoor dat niet iedereen klaar was voor nog een laatste feestje in de Endoma. Met zijn futuristische sound en distorted stem trachtte hij iedereen warm te maken voor nog een goede danspartij, maar het was pas toen we enkele nummers ver waren en hij ons vroeg of we klaar waren voor een laatste feest, dat iedereen in gang schoot. Op zich was het zeker een sterke set waarin hij zijn eigenheid stak, gepaard met intrinsieke visuals, maar de meesten hielden het eerder als een korte pauze om zich daarna nog een laatste keer te kunnen gooien bij Moderat. We denken dan ook dat hij beter een plaats had gekregen in het gezellige AltVerda amfitheater en zijn voorganger Channel Tres de ware afsluiter mocht wezen van de Endoma.
Moderat @ Ardo
© CPU – Joost Van Hoey
Nadat de eer vorig jaar op Jamie xx viel om CORE Festival af te sluiten, viel de keuze dit jaar op Moderat dat met zijn stevige elektro rechtstreeks uit de Berlijnse clubs geïmporteerd werd. Vorig jaar kregen we de groep op Rock Werchter jammer genoeg niet in de volledige bezetting te zien, dus waren we gisteren opgelucht toen er drie mannen op het podium verschenen. Dat de Duitsers er zin in hadden, bleek doordat al snel hitje “Running” ingezet werd en Apparat achter de microfoon kroop om de knallende beats toch een breekbaar laagje te geven. Het Duitse drietal toverde met de combinatie van beats, een paar rookmachines en hypnotiserende visuals het Ossegempark moeiteloos om in een Berlijnse club. Met opeenvolgend “Reminder” en “MORE LOVE” werd de hele Ardo in een trance gebracht, waar er voor de rest van het uur niet meer uit te ontsnappen viel. Moderat zelf hoefde er ook geen woorden aan vuil te maken en liet de muziek voor zich spreken. Op veel rust moesten we ook niet rekenen, want elk moment dat we dachten dat de mannen het tempo wat lieten zakken, lieten ze een drop invallen die de aarde deed beven. Wanneer ze dan ook nog beslisten om uitgesponnen versies van “Bad Kingdom” en “A New Error” in te zetten, begon onze gsm vanzelf op te laden door de hoeveelheid aan elektriciteit in de lucht. Moderat toonde zich een waardige afsluiter van CORE Festival 2023. Of er volgend jaar een nieuwe editie komt valt nog af te wachten, maar wat wel al zeker is, is dat ze nieuwe boxen gaan nodig hebben aangezien Moderat deze kapot geblazen heeft.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Deze recensies werden geschreven door Joren Van der Plas en Frauke Van Coile.
1 Comment