Het blijft in een stijgende lijn gaan voor Bad Omens. Nadat de Amerikaanse band een klein jaar geleden reeds in een uitverkochte Trix stond, was het gisteren in de dubbel zo grote Ancienne Belgique. Opmerkelijk is het wel, zeker als je weet dat de band nog steeds met hun in 2022 verschenen album THE DEATH OF PEACE OF MIND op de baan is. Met de gestroomlijnde metalcore, cleane vocals en stevige breakdowns bereiken ze een steeds groter wordend publiek en dat vertaalt zich ook in de ambitie van het viertal. In een volgepakte AB waren we getuige van een uitgewerkte show die perfect binnen de verwachtingen bleef hangen.
De titel ‘special guest’ heeft Poppy gezien haar populariteit wel verdiend. De Amerikaanse kan je met haar miljoenen volgers en luisteraars bezwaarlijk een nieuwkomer noemen. Een kleine vijf jaar geleden speelde ze zelfs al eens op Pukkelpop, al zong ze toen niet bepaald de sterren van de hemel. Een half decennium later mocht ze ons proberen iets beter te serveren in een volgelopen AB. Het verdict na haar veertig minuten durende acte de présence valt hoe dan ook eerder verdeeld uit. Enerzijds brengt ze wel iets unieks en duwt ze haar kleurrijke stempel op een door mannen gedomineerd genre, maar anderzijds voelde het soms toch net iets te nadrukkelijk en onnodig opgeklopt. Een rode draad vinden was moeilijk en, zo bleek al na een kwartier, onbegonnen werk. Poppy overrompelde ons met haar breed arsenaal dat weinig ankerpunten bood om je aan vast te houden. Het beste kwam ze nog uit de verf tijdens “Sit / Stay”, dat muzikaal nog wel goed in elkaar stak. Daarna koos ze echter weer voor de moeilijkere weg en bleef er een afstand tussen haar en het publiek. Poppy was en is moeilijk te doorgronden en dat mocht de AB ondervinden.
Luttele twintig minuten later bestormden vier mannen in bivakmutsen het podium. Het zou de start van een slechte mop kunnen zijn, maar het was gewoon het begin van het Bad Omens-concert. De energie en de kracht die de groep kan opwekken, kregen we meteen te voelen met binnenkomer “ARTIFICIAL SUICIDE”. Alles werd in de strijd gegooid om zo gevaarlijk en bruut mogelijk te klinken, met resultaat. De AB was wakker en snakte naar wat meezingbaar materiaal. Dat had Bad Omens gelukkig liggen. “Like a Villain” was groots en werd quasi woord om woord meegeschaterd door het geanimeerde publiek. Een uitstapje naar hun ‘early days’ werd vroeg voorzien en dat zette de goede start gewoon voort. “Glass Houses” had een epos-gehalte, dat met het betere gitaarwerk lustig werd opgesmukt. Daarvoor werd de band bedankt met een eerste vloed aan crowdsurfers.
© Nathan Dobbelaere
Aan zo’n hoog en snedig tempo beginnen, bergt risico’s voor het gevolg en dat werd gisteren ook duidelijk. Inzakken deed de band niet, maar “What Do You Want From Me?” was niet zo venijnig als we hadden gehoopt en ook de bijbehorende breakdown miste wat explosiviteit. Het geluid was hoe dan ook best goed, al verzoop Bad Omens wel ei zo na in hun eigen bombast. “Limits” ging niet over de limiet. Gitarist Joakim Karlsson schudde zelfs een bescheiden solootje uit zijn mouw om. De klok sloeg verder toegankelijke metalcore, met als voorlopig summum “IDWT$”. Het nummer had zo op de radio gekund en maakte live de juiste gevoelens los. Ondanks dat het niet het meest uitgesproken Bad Omens-nummer is, bleef het wel hangen. Dat ze overigens niet vreemd zijn van wat pathos, onderstreepten ze aan de hand van “Take Me First” en “bad decision”, alleen kon dat laatste niet verhinderen dat de vaart uit de show verdwenen was.
Over vaartvermindering gesproken; de talloze onnodige interludes haalden eigenhandig het tempo uit de set en droegen weinig bij. Wat dan weer wel bijdroeg was de knappe productie die Bad Omens op het podium had neergepoot. Op het grote scherm werden haarscherpe visuals en video’s getoond die met momenten best wel indrukwekkend waren. Het versterkte het verhaal dat de band wou vertellen bij elk nummer. Het zette het een aantal keer een ferm drummende Nick Folio in de schijnwerpers, die bij bijvoorbeeld “Nowhere to Go” zijn slag wist te slaan met veel techniek en kracht. De man in vorm was echter zanger Noah Sebastian. Ondanks al enkele shows op de teller te hebben tijdens deze Europese tour, klonk zijn stem solide en dynamisch. Tijdens “V.A.N“, waarvoor ze Poppy nog eens tevoorschijn toverden, pakte hij eveneens uit met een paar hevige grunts.
© Nathan Dobbelaere
Bad Omens was gisteren op zijn best toen de groep het iets harder en compacter aanpakte. Na het nogal makke “Never Know” schoot het kwartet in gang om in het slotoffensief nog wat goals te maken. Streamkanon “THE DEATH OF PEACE OF MIND” was live nog dat tikkeltje levendiger en werd begeleid door duizend stemmen die het refrein moeiteloos meezongen. Grootste hit, “Just Pretend”, besloot de reguliere set en ook hier bleek de livefactor voor een hoogtepunt te zorgen. Je hoorde het nummer immers niet alleen, maar kon het ook voelen. Na een kort oponthoud aan de zijkant van het podium kwamen de jongens terug voor de laatste twee nummers. “CONCRETE JUNGLE” had wel schwung, maar verbleekte helemaal in vergelijking met afsluiter “Dethrone”. Bad Omens liet de gitaren, de drums en vooral de stembanden van Sebastian spreken of moeten we brullen zeggen? Het was in ieder geval een puike climax die de AB nog eens deed ontploffen.
De show van Bad Omens eindigde zoals ze begonnen was; met veel energie, inzet en venijn. Tussendoor had de groep het af en toe moeilijker, mede door de onnodige onderbrekingen, maar ze bleven wel overeind en bovenal efficiënt op de juiste momenten. Je voelde bovendien dat de Ancienne Belgique allesbehalve de bovengrens was voor Bad Omens en dat ze de komende jaren nog flink kunnen doorgroeien. De metalcore heeft met ze waardige ‘nieuwe’ voorvechters, dat kan je wel concluderen na hun allereerste passage in Brussel.
Op vrijdag 5 juli staat Bad Omens in The Barn van Rock Werchter, op dezelfde dag als Måneskin, Sum 41, Yungblud, Simple Plan en Snow Patrol.
Setlist:
ARTIFICIAL SUICIDE
Like a Villain
Glass Houses
The Grey
What Do You Want From Me?
Limits
IDWT$
Take Me First
bad decisions
Nowhere to Go
V.A.N (met Poppy)
Broken Youth
Never Know
THE DEATH OF PEACE OF MIND
Just Pretend
CONCRETE JUNGLE
Dethrone
