In het weelderige landschap van muzikale creaties doemt zelden een album op dat de delicate nuances van menselijke verbinding zo minutieus ontrafelt als Katy Kirby’s nieuwste werk, het betoverende Blue Raspberry. De in New York gevestigde singer-songwriter duikt vol overgave in de kunstmatigheid van intimiteit: de glitter gesmeerd over ooglidplooien, de glimlachen ingeschakeld met een elektrisch gezoem, de synthetische rozengeur over iemand die zichzelf lekker heeft laten ruiken alleen voor jou.
Blue Raspberry volgt op het geprezen debuutalbum van Kirby, Cool Dry Place, dat ook in Nashville is opgenomen en in februari 2021 is uitgebracht. Terwijl de nummers op dat album zich ontvouwden te midden van Kirby’s zoektocht naar haar stem, is Blue Raspberry een gepolijst en zelfverzekerd tweede album dat de vragen verdiept die door Cool Dry Place borrelden over hoe mensen elkaar kunnen bereiken ondanks alle gevarenzones waar menselijke verbinding instort.
Kirby begint haar muzikale expeditie met “Redemption Arc” waar ze direct de betekenis benadrukt die eenvoudigweg te vinden is in de meest alledaagse scènes. Het tweede nummer, “Fences”, draagt een unieke folk-getinte droefheid die voortbouwt op vergelijkbare ideeën uit Kirby’s eerdere werk. Desondanks blijft het een compact meesterwerkje met een duur van slechts een minuut en veertig seconden. “Cubic Zirconia” is een van de optimistischere en energieke nummers op het album dat tevens doet denken aan moderne kamermuziekartiesten zoals Weyes Blood en Leah Senior. De naam van het nummer, verwijzend naar een soort nepkristal met dezelfde schittering als een diamant, lijkt te suggereren dat thema’s van intrinsieke kunstmatigheid deel uitmaken van Kirby’s creatieve onderstroom.
Zelfs in de eerste paar tracks van dit album verschijnen lyrische verhalen die wijzen op een overkoepelend thema van nieuw ontdekte biseksualiteit en opbloeiende liefde. “Hand to Hand” is instrumentaal gezien bijna iets te ingetogen, desalniettemin compenseerden haar doordachte teksten en vocale harmonieën wat dit nummer instrumentaal miste. Ze begon aan het album te schrijven een maand voor ze besefte dat ze queer was. Het thema verlangen komt dan ook geregeld terug doorheen het album.
Het tedere en kalmerende gitaargeoriënteerde “Wait Listen” is een van de mooiste en emotioneel meest doordringende opnames op de plaat, waar Kirby moeiteloos haar beste kwaliteiten zowel tekstueel als muzikaal tentoonspreidt. Het daaropvolgende nummer, “Drop Dead”, vertoont een unieke popgevoeligheid die zich onderscheidt van de andere nummers op de plaat, terwijl we de tweede helft van het project betreden. Het lijkt bijna alsof Kirby in een zeer ontspannen schreef, waardoor ze haar gevoelens en standpunt intrigerend maar subtiel kon beschrijven.
De beelden, als verzen van een episch gedicht, waaieren uit over het hele album en dienen als schatten die Kirby verzamelt tijdens haar ontdekking van het onbekende terrein van haar eerste queer-relatie. “Party of the Century” voert ons naar het hart van het album met zacht getokkelde gitaren, gevolgd door cello’s in het refrein en een van de meest euforische en tedere set teksten op het hele album. Piano en strijkers echoën samen op de zachte ballade “Salt Crystal,” terwijl schraapsels van de cello elke gebroken regel van “Alexandria” punctueren, een lied over het uiteenvallen van Kirbys eerste queer-relatie en live opgenomen in één take. De instrumenten evolueren gedurende het nummer op een romantische en grandioze manier, die doet denken aan de boygenius.
En dan moet het beste nog komen. In de titeltrack van Blue Raspberry zingt Kirby gevolgd door een pitch-verlaagde echo van haar eigen stem en haar gitaarakkoorden in de lucht hangen als vraagtekens. Haar beeldtaal grijpt de felle, schreeuwerige kleuren van massaproducten, focust op de zintuiglijke intensiteit ervan en laat elk oordeel over de bron ervan varen. “Blue Raspberry” klinkt als een klassieke John Prine-achtige countryballade en een songwriter op zijn best: eerlijk en verdomd triest.
‘Why wouldn’t that be enough?’ zingt Kirby door het hele album, een vraag die nooit wordt beantwoord en nooit valt. Elke poging tot liefde strekt zich uit naar het idee van het echte ding, die totaliserende kracht die alles eromheen perfect maakt voor altijd. Maar als niemand daar ooit komt, waarom zou het streven zelf dan niet genoeg zijn? Blue Raspberry trilt van het idee dat de sleutel tot de schat zelf de schat is. Zelfs als het van plastic is, zelfs als de gouden coating eraf bladdert bij je aanraking, zelfs als je ondanks al je zoeken het slot nooit vindt. Blue Raspberry is een pareltje, eentje om te koesteren.
Facebook / Instagram / X (Twitter) / Website
Ontdek “Blue Raspberry”, ons favoriete nummer van Blue Raspberry, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
