Onafhankelijke rock-‘n-roll heeft de laatste tijd nog maar weinig bakens over. Toch is SLIFT sinds enkele jaren als een paal boven water komen staan. Met La Planète Inexplorée uit 2018 en vooral UMMON 2020 mag je de Franse band tot het niveau van Osees of King Gizzard & The Lizard Wizard rekenen. Anders dan die twee gevestigde waarden brengt SLIFT niet om het half jaar een album uit. Dit kan te maken hebben met het feit dat ze het slechts met drie leden moeten doen, of dat Toulouse eerder voor zijn klassieke muziekscene dan als rockhoofdstad bekend is.
In 2020 leek UMMON voor een welverdiende doorbraak te kunnen zorgen, maar nog geen maand later zorgde de welbekende pandemie ervoor dat de band geen uitgebreide promotoer kon aangaan. Geleidelijk ging de bal alsnog aan het rollen, onder meer door hun extreem catharsisch optreden in een Frans kerkje, voor de publiek gefinancierde alternatieve radiozender KEXP uit Seattle. In oktober 2022 raakten ze pas tot in die ‘Emerald City’ en daar werden ze al snel geboekt door Sub Pop, het label achter onder andere Nirvana. Exact twee maanden later verscheen de B-side “The Real Unseen” als tussenstap in de evolutie naar het nog zwaardere geluid van ILION.
Het trio schroefde bijna alle ambities op om zichzelf te overtreffen. Zeven van de acht tracks toppen min of meer de tien minuten af en bestaan uit meerdere segmenten (tegenover slechts drie van de elf bij UMMON). Deze nemen ronduit mythologische proporties aan, met thema’s zoals de ondergang van de mensheid en de wedergeboorte van tijd en ruimte. De titel verwijst dan ook naar belegerde stad in de Ilias, het eerste van de twee epossen van de Griekse dichter Homeros. Zo beschrijft de titeltrack hoe godenbeelden opstijgen vanop een stervende woestijnplaneet. Toch maakt vooral de instrumentatie indruk. Dit valt uiteen in twee kwaliteiten: pezige ritmes en sonische expansie. Vanaf het begin speelt de kleine groep continu met een snelheid en precisie waar andere gezelschappen elkaar zouden moeten afwisselen. De vastberaden gitaaraanslagen en opgedreven drummotieven pulseren als een hypnotiserende pendel rond de oren. Ondanks hun weergaloze energie blijven deze toch dromerig en trippy.
Ten tweede is er sonisch bereik van de Fransmannen, waardoor hun composities vol texturen zitten. Minstens enkele nummers zijn als groep live in de studio opgenomen en je hoort aan de rauwe productie dat de band geen digitale trucjes zoals compressie of samples nodig heeft om grenzen te verbreken. De instrumenten klinken heel organisch met slechts sporadisch wat polijstwerk. Wel tappen ze uit een rijke psychedelische traditie, met vooral invloed uit moderne brutaliteit en ouderwetse ornamenten. Zo bevat ieder nummer zowel de slagkracht van dronemetal en de vrijgeleide energie van posthardcore, als de hypnose van krautrock, de zweverigheid van spacerock en de opgeblazen concepten van progrock.
Er zijn vele voorbeelden te geven van hoe ieder instrument bijdraagt tot de ruisende racket die SLIFT oplaat, maar laten we ze beperken tot enkele. Een voorbeeld van een perfecte gitaartoon is die op “Uruk”, vooral tijdens minuut drie. In de twee minuten durende brug van “Weaver’s Weft” drumt Canek Flores zowat alle fills uit zijn repertoire aan elkaar. Broer van de frontman, Rémi Fossat springt er naar het eind van “The Story That Has Never Been Told” meest uit. Hier lijkt de galopperende groove stilaan op jazz. Minder opvallend zijn de synths die Jean Fossat hier en daar voor zijn rekening neemt. Op “Confluence” horen we tenslotte ook wat soundscapes en saxofoon. Deze dragen bij tot de gestage opbouw van het nummer en dat maakt het meteen de meest dynamische track van de plaat. De dubbel gescandeerde vocals op bijvoorbeeld “The Story That Has Never Been Told” illustreren de mystieke dimensie. Wat deze zeldzame vocalen precies uitdrukken, is echter minder van belang: de instrumentatie geeft al voldoende richting.
ILION lijkt echter nergens heen te willen gaan. Het draait om de de eeuwig uitdijende reis in tonaal hogere sferen. In die zin zouden we evengoed rondjes aan het lopen kunnen zijn. Het uitputtende totaalspel van de fransozen maakt de tachtig minuten durende plaat uitluisteren bovendien een bijna even delicate uitdaging als ze opnemen. De onheilspellende industriële leegte van “Enter The Loop” had daarom beter ergens in het midden gestaan, aangezien deze de spanning enkel opdrijft, in plaats van ze af te ronden. De zwaarmoedige bombast omtrent ‘het einde van de wereld’ gaat onvermijdelijk ten koste van de kinderlijke frisheid die velen in UMMON herbeleefden. Desalniettemin blijft ILION een monsterlijke prestatie met enkele meesterlijke fragmenten.
SLIFT stelt hun nieuwste album voor op 18 maart in AB Club. In Nederland treden de Fransen op in Tivoli (19/03) en Vera (21/03).
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Confluence”, ons favoriete nummer van ILION, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
