Prins S. en De Geit @ Trix Club: Feestdag nummer 1

De laatste tijd lijkt er heel wat speciaals uit de politieke hoofdstad van onze Noorderburen te ontspruiten. Acts als Goldband en Son Mieux vulden ons favoriete seizoen al op grote stages, net als hun stadsgenoten van Prins S. en De Geit. Denk daarbij niet aan een stadslegende of een sprookje, maar wel aan een knettergek trio dat met de bizarste Nederlandstalige lyrics en hyperactieve beats een eigen publiek voor zich wist te winnen met onder andere zijn debuutalbum Rood Staan Hard Gaan uit 2022 en hitje “Kinderboerderij (Keiblij)”. Dat anthem weergalmde al op Paaspop en Pukkelpop en na een uitverkochte Nederlandse clubtour liep nu de gastenlijst van Trix Club vol om de Hagenezen aan het werk te zien.

Daarvoor dienen we eerst nog de Rotterdamse synthpopact KUZKO te aanschouwen, al is dat geen zware opgave. Het viertal komt gestaag op gang, maar weet ons uiteindelijk wel te bekoren. De enthousiaste zangeres en haar sidekick schuwen geen danspasjes en maken meteen werk van hun band met het publiek. Na twee nummers deelt de toetsenist, die recht uit een New Kids-film zou kunnen komen, vier rode pilletjes uit aan zijn bandleden en gaan we – ook al is het wat geforceerd – voorzichtig aan het dansen. Verder horen we een introotje gelijkaardig aan dat van dEUS’ “The Architect”, een ludieke, veelal ingestudeerde doch spontane interactie tussen zangeres en zanger-toetsenist en enkele mondige Nederlanders rondom ons. Een fijn opwarmertje, maar net als de speelgoedhondjes op het podium nét iets te fluffy om potten te breken. Hoe dan ook is het feestje gestart, dan wel met de rem op.

Die handrem wordt gelost van zodra Prins S. en zijn twee makkers het podium betreden. Een mysterieuze intro schetst de setting van een ravekerk, waarna “Ik mis mijn kerk” door de boxen schalt. De Faithless-interpretatie kwam tot leven tijdens de Unmute Us-protesten tegen de coronamaatregelen en omvat de essentie van het livegebeuren meteen mooi. Een eerste serieuze noot, om daarna snel hun gestoorde reputatie waar te maken en ons welkom te heten bij de geitenfamilie met “Kladblok”. De eerste clubshow van de Nederlanders in België wordt ingezet met een goede articulatie en zeer verstaanbare zanger, wiens stem regelmatig besneeuwd wordt met een effectje, maar steeds zijn klankkleur blijft behouden.

Over sneeuw gesproken: van een witte Kerst zal opnieuw geen sprake zijn dit jaar, en is het dus even tijd om het positieve, betoverende aspect opzij te schuiven. Zanger Scott Beekhuizen schreef het wazigere “Zwarte Sneeuw” naar aanleiding van de hersenbloeding van gitarist Marne Miesen anderhalf jaar geleden. Een huilende gitaar symboliseert het zijden draadje waaraan zijn leven hing. Het wordt met een mooie oprechtheid gebracht, net als de minder serieuze liedjes trouwens. Sommige teksten zijn zo droog of lachwekkend dat je zou denken dat er ook wel wat onnozel gedaan wordt op het podium, maar niets is minder waar: Beekhuizen vertelt en zingt ons zijn teksten toe vanuit de grond van zijn hart en met een hardnekkige oprechtheid.

Vooraleer de hits aan bod komen, krijgen we ook nieuwe muziek. “Ivo” valt niet echt op, “Grabbelton” doet dat wel. Hoe? Met een opbouw die de opwinding uit ons vel doet springen en een oosters getinte drop vol bassen waarop een slangentemmer perfect zijn ding zou kunnen doen. Daarnaast zuigt een harde basdrop ons recht de drum-‘n-basskolk in, waarop de bassen nog zwaarder en de clubsetting nog wezenlijker worden. De overgang naar nieuwe jungletrack “Vlaflip” is dan ook snel gemaakt.

De lage frequenties houden niet op, want tijdens “Als De Zon Opkomt” voelen we een tweede hart in ons bonken. Het tragere nummer zorgt voor een zwaar rustpuntje in de set en beschrijft de euforische en de lelijke kanten van het nachtleven op een vindingrijke manier: ‘Dus hij gaat nog even door / Ik niet, want de stralen van de zon / Schijnen licht op wat ik dacht / Dat ik vannacht vergeten kon’. Dan is “Rood Staan Hard Gaan” weeral helemaal iets anders. Het ’tragische liefdesepos over geld en bakjes mayonaise’ uit zich als half-poëtisch dubsteplied, waarop Beekhuizen zijn stem zelf bewerkt met behulp van zijn pads.

Allemaal schijven die het potentieel hebben om een dansvloer in vuur en vlam te zetten, maar toch is het pas op “Als Punk Geen Muziek Is” dat de zaal echt losgaat en de handen plafondwaarts gaan. De ravey drop en het leuke melodietje horen ze op de benedenverdieping nog wel even nazinderen, als wij het inmiddels bij het gevogelte gaan zoeken. De retrovibes op “De Duck” worden gesmaakt: de Club springt gretig op en neer, terwijl de man op de schouders voor ons maar net ontsnapt aan een hernia. Naadloos waggelen we richting de “Kinderboerderij (Keiblij)”, die niet zo onschuldig lijkt als je op het eerste zicht zou geloven. Als we woorden uit de songtekst als ‘pupillen’, ‘zonnebril’ en ‘sleutelbos’ vernoemen komt de echte betekenis snel bovendrijven.

Met een ludiek goocheltrucje komen we al snel aan bij de bisronde. “Goochelaar” vuurt wat snelle happy hardcorekicks op ons af, die in combinatie met de gouden nineties sound nostalgie ademen. Het feest is los en gaat nog enkele minuten door met het grappige “Kan Je Niet Maken”. De broederschap tussen zanger Scott en gitarist Marne is schoon om te zien, terwijl de millenium hardcore de boxen bijna aan flarden knalt. Zo lossen de Hagenezen de verwachtingen volledig in en was deze feestdag de eerste en misschien wel de beste van al degene die nog moeten komen.

In de loop van volgend voorjaar trekt Prins S. en De Geit door de Lage Landen. De eerste shows vinden plaats op 7 maart in Het Depot, 15 maart in De Vooruit, 28 maart in het Tilburgse 013 en 5 april in Doornroosje in Nijmegen. De rest van de tourdata vind je op de site van de band.

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Dit is mijn kerk
Kladblok
Wat jij wil
Gastenlijst
Zwarte sneeuw
Ivo
Rikkie
Grabbelton
Nacht
Vlaflip
Als de zon opkomt
Rood Staan Hard Gaan
Als punk geen muziek is
De Duck
Kinderboerderij (Keiblij)

Goochelaar
Kan je niet maken