InstagramLiveRecensies

Paaspop 2023 (Festivaldag 3): Vegen na Pasen

© CPU – Nathan Dobbelaere

Paaspop kon uiteindelijk afklokken op 35.000 bezoekers per dag en nergens leek het alsof een tent ooit te vol stond. Oké, het gebeurde wel eens dat iets meer opgehypete acts een lawine aan mensen op de been kreeg, maar telkens kon je toch alle tenten binnen. Dat maakt net de charme van Paaspop, want naast al zijn sterke liveacts, is er ook genoeg te ontdekken voor iedereen en is er ruimte om zelfs gewoon gezellig te keuvelen. Met zijn fascinerend decor en uitmuntende extra’s heeft Paaspop alles wat je van een festival verwacht, maar wij gingen op dag drie gewoon terug de sterke muziek opzoeken.

Blackbird @ The Jack

Blackbird won in 2020 de Limburgse Popprijs en blijft een graaggeziene gaste op de Nederlandse (festival)podia. De laid-back countryrock was de geschikte muziek om de slaap uit onze ogen te wrijven. Twee dagen Paaspop zette ons niet in onze koude kleren, maar bij het begin van de dag zachtjes ontwaken op Blackbird kunnen we iedereen aanbevelen. De Amsterdamse zangeres en haar muzikale compagnons hoefden verder niet het warm water heruit te vinden. Met Blackbird als opener was The Jack vandaag de religieuze toegangspoort naar een nieuw en eeuwig leven. Wanneer we eventjes wegsoesden, leek het immers of we stonden te luisteren naar Alanis Morissette of Fleetwood Mac. Was het 70, 80 of 90?

Dub Inc @ Phoenix

De gemoedelijke paaszondag mocht wat pit krijgen en dat wisten ze bij Paaspop ook. Ze haalden met Dub Inc een van de meest succesvolle reggeabands van Frankrijk naar Noord-Brabant en die had ook nog eens heel veel energie meegebracht. De vier muzikanten en de twee frontmannen zorgden voor een heerlijk sfeertje, al waren ze daar op het podium niet helemaal tevreden mee. Ze dweepten met behulp van allerlei trucjes de halfvolle tent op, en dat met succes. Er werd duchtig gesprongen, meegezongen en op het einde bereikte de band een sterke climax. Dub Inc was dus een ideale act om de laatste dag met veel schwung op gang te trappen.

Op 19 oktober komt Dub Inc naar de gloednieuwe Luikse zaal OM Concerts.

FIEP @ Luxor

© CPU – Nathan Dobbelaere

Ontdekkingen groot of klein, ook op dag drie moesten we daarvoor in Luxor zijn. Naast Tramhaus is Nederland met FIEP ook volledig gesprongen op de postpunkhype. De debuut-ep 77 Stokes Croft is nipt een halve week oud, maar de jonge band wist toch al wat faam te maken. Zo mocht Veerle Driessens project openen voor Wet Leg in Ekko. Ondanks dat de groep goed op elkaar ingespeeld was, was de zangeres, gitariste en componiste daarentegen nogal aan de schuchtere kant. Hierdoor sloegen de vonken niet helemaal over. De kleine groep aanwezigen bleef echter trouw op post, waardoor FIEP geen parel voor de zwijnen was.

Moon Hooch @ Roxy

Met twee saxofoons en een drummer weet je nooit wat je kan verwachten. Moon Hooch uit Brooklyn bracht al heel vroeg op de dag een soort van brass-sfeertje, waarbij ambiance garant stond. Covers van “Stay” van Justin Bieber en The Kid Laroi en “One Dance” van Drake moesten het feestje opleuken, en dat was nodig. De band moet het namelijk hebben van een bepaalde repetitieve sound en na een tijd blijft de verrassing uit. Dat is natuurlijk spijtig, want als Moon Hooch met de energie die het in het begin tentoonspreidde had blijven gaan, konden we hier van een hoogtepuntje spreken. Alleen ging alles soms wat slomer en miste het vernieuwingsdrang. Wel waren er leuke extraatjes, zoals de ene saxofonist die zich als saxwerker verkleedde. Hij deed een kegel op zijn sax en droeg een helm zoals echte bouwvakkers dat doen. Toen ging de energie de lucht in en dat waren de fijne momenten, alleen waren ze te weinig.

DeWolff & Dawn Brothers @ The Jack

Gisteren stond The Jack volledig in het teken van vintage en de Amerikaanse muziekcultuur. De supergroep van het hele weekend was ongetwijfeld Double Cream. Dat is het huwelijk tussen de retrorockers van DeWolff en The Dawn Brothers, samen goed voor tien erelidkaarten van jouw lokale baarden- en snorrenclub. Kosten noch moeite werden gespaard om de Amerikaanse r&b-cultuur tot leven te wekken. Het prestigeproject startte iets later dan gepland, maar dat weerhield niemand om de tent vroegtijdig te verlaten. Van boven tot beneden en van voor tot vanachter was de keet tot de nok gevuld. De honderden bezoekers lieten zich magistraal begeesteren door het ensemble en de bluesy stem van Bas van Holt.

Yade Lauren @ Phoenix

© CPU – Nathan Dobbelaere

Er vond gisteren rond half vijf een kleine volksverhuizing plaats richting de Phoenix en dat alles door Yade Lauren. De zangeres uit ‘s-Hertogenbosch scoorde de laatste jaren een aantal hits in Nederland en kwam die met een heuse band en een viertal dansers brengen. Dat ze echter meer is dan die paar streamingkanonnen werd eigenlijk al in de eerste minuten duidelijk. Met een zeer aangename stem bespeelde ze het publiek, terwijl haar band heel wat rockelementen in de zeemzoete r&b-pop verwerkte. Vervelen deed het dus niet en toch bleef het jonge publiek er nogal statisch bijstaan. Enkel bij hitjes “In De Nacht”, “Als Ik Je Niet Zie” en “Magisch” schoten ze even in gang en dat ontging Yade Lauren niet. Ze bleef er desondanks redelijk cool bij en bedankte met nog een aantal goede uithalen. In het popolymp staat ze in Nederland op een van de hogere treden en dat is naar ons inziens volledig terecht.

Op dinsdag 2 mei staat Yade Lauren in de Botanique in het kader van Les Nuits.

Banji @ Luxor

Deze indiepopband uit Utrecht zit in goede papieren. Banji is al een hele tijd getekend bij PIAS en was al eens supportact van De Staat. Een uur lang de Luxor weten te boeien, zat er jammer genoeg niet in. Daarvoor heeft het vijftal voorlopig iets te weinig memorabele nummers geschreven. Zanger Morris Brandt haalde speciaal zijn mooiste stropdas uit de kast, maar heeft nog heel wat te leren als het aankomt op volksmennerij. Er zat namelijk een slapend gat tussen de eerste rij en het middenstuk waardoor we ons aan de barrières geïsoleerd voelden. Het feestje ging enkel op het podium door. De laatste vijftien minuten raakte de band dan toch op dreef en werd er hard toegewerkt naar het bombastische “Chatterbox”.

The Lathums @ The Jack

© CPU – Nathan Dobbelaere

The Lathums had de niet ongemakkelijke taak om The Jack van sfeer te blijven voorzien. Gelukkig heeft de band alleen maar hits, althans voor de mensen die al ooit van het vijftal hoorden. De band uit Manchester weet namelijk als geen ander hoe ze stevige hits moet schrijven, alleen blijft het publiek uit. Dat hield de heren weliswaar niet tegen, want met een energie tegen de honderd per uur smeten ze zich volledig. Op die manier was er wel de nodige energie, maar zoals gezegd bleef het publiek net iets te stoïcijns. De Britpop van het vijftal heeft nochtans genoeg energie om iedereen mee te krijgen en in de voorste regionen lukte dat zeker. Nummers als opener “Say My Name” toonden alvast hoeveel power de band in zich had, maar ook een kalmere song als “Turmoil” pakte iedereen in. Op die manier heeft The Lathums wel de hits, nu alleen nog het publiek.

Enter Shikari @ Phoenix

© CPU – Nathan Dobbelaere

Het Britse Enter Shikari gaat tegenwoordig een drukke periode tegemoet. A Kiss For The Whole World ligt bijna te blinken in de winkelrekken en toch is de groep er al naarstig mee op tournee. Afgelopen vrijdag zette het de Brusselse Botanique op stelten. De magnifieke productie leende zich echter ook voor de festivals. De confettisnippers en stuiterballen vlogen duizelingwekkend in het rond, maar het was spring-in-‘t-veld Rou Reynolds die alle aandacht naar zich toe trok. De man is immers vleesgeworden stuiterbal en maakte het met zijn dansmoves iedereen naar zijn zin. Na twintig jaar een fenomeen te zijn in de wereld van harde gitaren, koos Enter Shikari echter voor meer elektronica en poppy nummers, waardoor de meningen achteraf verdeeld waren.

The Mysterines @ Luxor

Iets minder dan een jaar geleden zagen we The Mysterines voor het laatst. Toen op Leffingeleuren hadden we het commentaar dat er net iets te veel afstandelijkheid was tegenover het publiek. Het was dus afwachten of de band van dat euvel verlost zou zijn. De groep uit Liverpool had, net zoals wel vaker in de Luxor, een iets kleinere zaal om mee aan de slag te gaan. Zangeres Lia Metcalfe liet haar meerdere niet kennen en smeet zich als een bezetene op iedere song, waardoor er bij sommige mensen toch een vlammetje ging branden. De rest van de tent bleef vooral op zijn eigen niveau kijken naar de show. Hierdoor moest The Mysterines het niet hebben van de zaal, maar wel van de sterke songs. Die had het wel, met snedige baslijnen, strakke gitaren en vooral de durf van Metcalfe. Op die manier overtuigde The Mysterines toch weer, al was de afstandelijk nog niet volledig opgelost. Er zit weliswaar verbetering aan te komen, want we kregen al meerdere ‘thank you’s’, maar echt het publiek bespelen, dat zal maar binnen enkele jaren gebeuren.

Jungle by Night @ Roxy

De Roxy hadden we afgelopen weekend nog nooit zo vol gezien als bij het Nederlandse instrumentale collectief Jungle by Night. De band heeft dan ook zijn momentum te pakken na een aantal jaren gestaag bouwen. Als volleerde liveband wist Jungle by Night als geen ander hoe het het feestje in gang moest steken en de aandacht van de volle tent te trekken. Als eerste hoogtepuntje noteerden we meest recente single “Eclypsi”, die de tent lekker opzweepte. Aan sfeer geen gebrek, zowel op als voor het podium, en dat zorgde voor een machtige versie van “Hangmat’. Het had wat weg van een kruising tussen MEUTE en Parcels, en dat zijn niet toevallig twee excellente livebands. Jungle by Night heeft de stempel van vaste waarde met andere woorden dubbel en dik verdiend.  

Jungle by Night staat de komende weken nog een aantal keer op het podium waaronder op 26 april in de Chinastraat in Gent, 27 april in De Studio in Antwerpen en op 5 augustus op Dranouter.

De Staat  @ Phoenix

© CPU – Nathan Dobbelaere

De Staat is ogenschijnlijk de grootste Nederlandse rockband van het moment. Wat eerst verkocht werd als een hybride vorm van Queens of the Stone Age of het Nederlandse antwoord op dEUS, is na vijftien jaar een eigen universum. Blue, Red en Yellow zijn immers geen klassieke albums, maar auditieve grensbewakers tussen muziek en emotie. Net zoals bij de  gelijknamige Pokémon-spelletjes, roepen de kleuren meerdere gedachten op. Hier in de Phoenix kwam De Staat echter om keihard te rocken. Torre Florim ging zelfs zo hard, dat de elektriciteit het begaf. Alle lof aan de veiligheidsdiensten, want iedereen bleef rustig op z’n plek. Zodoende kon de show met “Witch Doctor” en “Kitty Kitty” binnen het gegeven tijdslot afgerond worden.

The Lottery Winners @ Luxor

Het plezier dat bij The Lottery Winners hing, zorgde er al snel voor dat je enkel en alleen maar sympathie kon krijgen voor de groep uit het Verenigd Koninkrijk. Daar weet de band langzaam maar zeker toch een groter publiek te bereiken. In Nederland leek het toch iets minder te gaan, want de zaal stond niet heel goed gevuld. Daar had het viertal wel een goeie oplossing voor. Zo liet het de veertig mensen in de zaal omkeren en roepen naar de ingang, om zo de buitenstaanders te overtuigen van het plezier in de show. Origineel, maar weinig effectief. Toch bracht de band wel enkel plezierige songs, waardoor je als toeschouwer altijd het plezier bleef ervaren dat er op het podium ook was. En toch, na een goed halfuur bleek de sound net iets te voorspelbaar te worden. De lege zaal werd alleen maar leger, maar het plezier en amusement binnen de band werd er nooit minder om. Dat toont dat The Lottery Winners sterk in zijn schoenen staat en alleen daar moet je al respect voor hebben. De Britten bereikten dan niet het meest grote publiek, iedereen die er wel was, had duidelijk door dat je hier het positieve met het aangename moest combineren combineren. En dat gebeurde bij de vleet.

Gotu Jim @ Roxy

Van SoundCloud tot op het podium; het is een weg die de afgelopen jaren al vaker door verschillende artiesten is afgelegd. Ook de Amsterdammer Gotu Jim heeft zijn eerste publiek bereikt op het online luisterplatform en sindsdien ging het haast alleen maar bergop. In zijn ludieke en experimentele popnummers relativeert hij veel, maar verwerkt hij bovenal zijn gevoel voor humor. We kwamen in de drie kwartier bovendien veel over Gotu Jim te weten. Zo zong hij dat zijn dealer Mark heet en even later dat hij stiekem dj wil zijn. Het feestje was bij dat laatste al sterk in gang, toen hij met “Honderd Duizend Rondjes” zich kwetsbaar en bloot opstelde. De sfeer ging even liggen, maar met “Emma” en “Oranje Etiket” sloot Gotu Jim zijn Paaspopdebuut met twee leuke feestjes af.

Brutus @ The Jack

Onder het motto: ‘tweede keer, beste keer’ kwam de Leuvense band Brutus na zes jaar nog eens naar Paaspop afgezakt. De drukke Europese clubtour werd eind maart afgerond en dus was deze passage in The Jack een, zoals ze dat in muziektermen noemen, ‘one off’. Dat weekje rust heeft Brutus hoorbaar goed gedaan. Mannaerts’ slagwerk en pakkende zang pakte The Jack bij het nekvel en bij het derde nummer “War” werd er door een paar enkelingen zelfs een poging ondernomen om te moshen. De meerderheid van de volgelopen tent koos er echter voor om vooral te luisteren en zich door de muziek te laten meeslepen. Hulde ook aan Peter Mulders en Stijn Vanhoegaerden, die beiden een zeer snedige en gefocuste indruk maakten. Als kers op de taart serveerde het drietal nog een intens “Dust” en het fulminante slotstuk in de vorm van “Sugar Dragon”. Brutus deed wat het eigenlijk altijd doet en dat is met verve overtuigen.

Brutus staat de komende weken in België op Durbuy Rock Festival (13 mei), Alcatraz (11 augustus) en Pukkelpop (18 augustus). In Nederland zijn dat voorlopig nog twee festivals: Roadburn Festival (20 april) en Pinkpop (18 juni).

Jack Parow @ Roxy

De Zuid-Afrikaan met de grootste klep van het weekend mocht de Roxy voor een laatste keer op haar grondvesten doen daveren. Het succes van Jack Parow kwam niet ongelegen, want met zijn feature op “Fryslân Bop” maakt hij deel uit van de Joost-mania. In het verleden scoorde hij met De Jeugd Van Tegenwoordig en The Opposites, maar de doorbraak kwam met “Cooler as Ekke”. Geheel op eigen kracht wist de grofgebekte rapper de meute te doen grooven, moshen en springen. Dat alles zal te zien zijn in de videoclip die binnenkort verschijnt. Alle toeschouwers aten gretig uit Parows vuisten en wanneer hij het publiek indook, was niemand meer te houden. De man en zijn band vlogen de halve wereld rond om schaamteloos bars te komen spitten over “Fok Fokkity Fok”. Het was ergens een beetje zonde dat verschillende backings op een tape liepen, maar dat deed verder weinig afbreuk aan het spelplezier van Parow en zijn band.

Armin van Buuren @ Apollo

© CPU – Nathan Dobbelaere

Als grootste naam van deze Paaspop-editie kreeg Armin van Buren de eer om de Apollo af te sluiten. De taak nam hij overduidelijk au sérieux met een knappe productie waar echt aan alles gedacht werd. Een constructie in de gigantische letter A fungeerde als dj-booth en was vol met lampjes en schermen gehangen om er een visueel spektakel van te maken. Voor dat laatste zorgden uiteraard een heleboel vlammenwerpers, CO²-kanonnen en lasers, maar het was toch de muziek zelf die de grootste rol speelde in het anderhalf uur van Armin van Buuren.

Dat van Buuren niet voor de meest veilige optie koos en een paar van z’n hits achterwege liet, was een aangename en vooral positieve verrassing. De pionier in de trance-wereld liet vooral uitschijnen dat hij na al die jaren nog donders goed weet hoe hij een stevige en harde set aan elkaar moet draaien. Voor wat herkenbaarheid zorgden “I’m Good (Blue)” en “Turn On The Lights” in een proper Armin-jasje, al deden vooral zijn eigen harde nummers het bijzonder goed. De Apollo at uit zijn hand en hij bleef maar aan een hoog tempo serveren. Verzadigd of propvol zaten we hoe dan ook niet. Tot slot kregen we nog een harde remix van “Blah Blah Blah” te horen en stond de Apollo nog een laatste keer op z’n kop. Een waardige afsluiter van het drie daagse festijn!

Prins S. en De Geit @ Roxy

© CPU – Nathan Dobbelaere

Paaspops laatste uurblok was in zijn totaliteit om fysiek helemaal naar de kloten te gaan. gladde paling, Rudeboy en Prins S. en De Geit hadden één missie: voor een laatste keer onze zenuwvezels op de proef te stellen. Wij kozen voor die laatste en hadden daar geen seconde spijt van. In het taalkundig hersenspinsel van Scott Beekhuizen werd de Roxy omgetoverd tot een kinderboerderij voor volwassenen. Mettertijd transformeerden we allemaal in dansende paradijsvogels die zonder schroom hun veren mochten uitschudden. Op plaat is Prins S. en De Geit ietwat aan de brave kant, maar live testten Beekhuizen, producer Daniel en sidekick Marne uit op welk punt de geluidsboxen zouden springen. De formule van knetterharde techno, gabber en atypische poëzie is iets dat ze enkel in Nederland kunnen bedenken. Dat bedoelen we als een compliment, want muziek zoals deze is broodnodig om de tegencultuur te voeden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Cédric Ista, Niels Bruwier en Simon Meyer-Horn.

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Rock Werchter maakt affiche compleet met 22 nieuwe namen!

Al bekomen van de dertien nieuwe namen die Pukkelpop vanochtend op je los liet? Goed, want er volgt nóg meer festivalnieuws! Dat…
InstagramLiveRecensies

Frank Carter & The Rattlesnakes @ Ancienne Belgique (AB): Tussen hard en heden

Mensen met ofidiofobie, oftewel angst voor slangen, bleven gisterenavond best ver weg uit de hoofdstad. Frank Carter & The Rattlesnakes streek namelijk…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single The Mysterines - "Stray"

Tussen het touren met Frank Carter & The Rattlesnakes door vond The Mysterines nog even de tijd om een nieuwe single en…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.