© CPU – Nathan Dobbelaere
Met onder meer “Kiss My Trance“, “The Face of the Planet” en “The Pope of Dope” heeft The Subs doorheen de jaren een backcatalogue opgebouwd die menig club tot in de vroege uurtjes kan laten zweten, maar het was ironisch genoeg de coronapandemie die zorgde voor een doorstart binnen ’s lands bekendste elektrotrio. “I Want To Dance Again” zorgde voor een letterlijke rebranding, want door het nummer haalden Jeroen De Pessemier en Wiebe Loccufier Aylin Hazel, alias Ogenn, bij de band. Het nummer werd niet veel later zelfs het uithangbord van de eerste grote post-covid rave in een uitverkocht Sportpaleis, waarna de trein weer tegen topsnelheid over de rails scheurde. Afgelopen zomer nam The Subs zo bijvoorbeeld een dikke twee uur de Dance Hall op Pukkelpop over en sinds kort ligt er met UNDEAD een gloednieuwe ep in de virtuele winkelrekken. Redenen genoeg om eens af te spreken met het drietal!
Eerst en vooral: proficiat met de release van UNDEAD.
Jeroen: En bedankt voor de review. Ik had al snel het gevoel dat jullie wisten wat jullie schreven. Jullie luisterden echt en begrepen wat we wilden doen met de ep.
Aylin: Jullie hadden de essentie goed begrepen.
Jeroen: Wat ik ook leuk vind als iemand een recensie schrijft, is dat er dingen in de review staan die we zelf nog niet wisten. Jullie vroegen je bijvoorbeeld af wat de link was tussen The Subs en de bands die we herwerkten. We hebben zeker nog tien zulke nummers gemaakt, maar om de een of andere reden was er altijd iets wat niet helemaal klopte. We zijn dan spontaan uitgekomen bij deze selectie, maar we hadden onszelf nooit echt afgevraagd waarom. En dan schreven jullie dat de bands die we herwerkten, groepen zijn die de dingen anders zien. Ik wil het geen ‘misfits’ noemen, maar eerder een out of the box mentaliteit. Wij hebben ook een beetje dat rebellieuze.
Aylin: En we proberen altijd tegen de trends in te gaan.
Wiebe: Maar ergens passen die nummers op zich ook wel bij ons. “The Freak” is van Sexual Harassment; een elektronummer. “Emerge” van Fischerspooner is een beetje ‘weirdo’, dus dat ligt wel binnen ons genre. Queens of the Stone Age ligt er wel wat buiten. “Bela Lugosi’s Dead” is weer een andere kant…
Jeroen: Over dat nummer van Queens of the Stone Age is er trouwens een leuk verhaal: een van de eerste samenstellingen van The Subs was er eentje met Stefan Bracke en hij vond “Feel Good Hit of the Summer” geweldig. Ik ben er honderd procent zeker van dat hij de reden is waarom wij nu dát nummer hebben herwerkt. Volgens mij wilde hij dat altijd al doen. Wij hebben er gewoon vijftien jaar over gedaan om dat idee om te zetten in realiteit. (lacht) En ook: het is Aylin die schreeuwt en niet ik, want dat is iets wat veel mensen niet lijken te geloven.
Wiebe: Zelfs ik geloof het niet. Volgens mij is het de grootste prank in de geschiedenis van The Subs. (lacht)
Aylin: Ik moest wel héél boos zijn. Jeroen moest me echt pushen. (lacht)
Jeroen: We deden deze reworks in het begin eigenlijk vooral om te zien wat Aylin haar vocale capaciteiten waren. Ze was nieuw in de band en we wilden zien wat er bij haar paste. We hebben heel veel ontdekt.
Die ep is ook wel iets waarmee jullie out of the box blijven denken; er zijn weinig bands die hetzelfde doen als The Subs.
Wiebe: Dat is soms een gift, soms een vloek.
Jeroen: We zijn heel moeilijk in een hokje te vatten. Passen we in een techno-line-up? Passen we in een elektro-line-up? Binnen energy house? Trance? Eigenlijk passen we overal. We hebben in Bologna bijvoorbeeld met Estella Boersma en Nite Flite de affiche gedeeld, dus die uiteenlopendheid is wel een ding.
Aylin: Dat zie je ook terug in de optredens die we nu hebben; die zijn ook nogal divers. Pukkelpop was afgelopen zomer bijvoorbeeld een uiterste. We gaan van de grote festivals naar de clubs, maar we kunnen ons wel altijd aanpassen aan de situatie. Op Pukkelpop hadden we zo heel veel gastartiesten en speelden we een poppy set, maar in Kompass spelen we vooral een clubby set.
Jeroen: Dan spelen we ook vanuit een dj-booth.
Aylin: Die verandering is leuk, net omdat we niet in specifieke hokjes passen. We zijn als een kameleon.
Wiebe: Genre-fluïde.
Jeroen: Maar ook omstandigheden-fluïde, want The Subs kan bestaan achter een dj-booth, maar ook live. Op Pukkelpop deden we een combinatie van de twee.
Om even verder in te gaan op Pukkelpop: Hoe is die marathonset tot stand gekomen?
Wiebe: We hebben daar samen met de organisatie over nagedacht: op welk tijdsstip zou dat kunnen, hoeveel tijd krijgen we… Pukkelpop staat er altijd wel voor open om zulke gekkere dingen te doen.
Jeroen: We wilden iets doen onder de noemer van “I Want To Dance Again”, en dan is het elke keer afhankelijk van hoeveel tijd we krijgen. Op Pukkelpop was dat twee uur en een kwartier, dus dan konden we onze ‘friends’ hele korte sets laten spelen, maar dan zat je met changeovers van vijftien minuten. Dus dan hebben we gewoon al onze muzikale vrienden proberen te verwerken in onze set. En dat maakte het net zo leuk: doordat we onze set op die manier kunnen aanpassen, houdt het ons scherp.
Wiebe: The Subs is like a box of chocolates: you never know what you’re gonna get! (lacht)
Jeroen: Eigenlijk wel toch? Chocolade! (lacht)
Aylin: De essentie blijft altijd dezelfde, maar telkens in een andere vorm.
Vertel eens over het Sylvie Kreusch-moment op Pukkelpop?
Aylin: Dat magische moment met al die iPhone-lichtjes toen Sylvie begon te zingen… Ik krijg nog steeds kippenvel als ik eraan terugdenk.
Jeroen: Die versie van “Walk Walk” is enkel en alleen gemaakt voor dat ene optreden. Ik kreeg de song, ik stripte het en ik dacht: ‘Oh my god, ik heb dit nummer nog nooit op deze manier gehoord.’ Ik haalde alles weg buiten de stem, de gitaar, en de hondjes. Van het hondje heb ik een percussie-instrument gemaakt. Kratje Kreusch-percussie. (lacht). En dan een stevige 4×4-beat eronder natuurlijk!
Aylin: Dat is het leuke aan elektronische muziek: alles kan een instrument worden.
Dan is het soms toch jammer dat de liveversies anders, of harder, klinken dan die op plaat? Misschien is het tijd voor een livealbum?
Jeroen: Dat is een goed idee!
Wiebe: We leren trouwens heel veel door nummers live te spelen. Op die manier groeien ze naar hun beste versie. Maar soms verbeteren nummers nog achteraf nadat ze eenmaal gereleased zijn.
Jeroen: Ik heb dat gevoel heel erg bij “Preacher” met DVTCH NORRIS. Ik vind de studioversie cool, maar als hij het live brengt… zoveel energie!
Wiebe: Dat heb ik bij “Fuck That Shit”. Je moet dat eens beluisteren op Spotify. Zo traag vergeleken met de versie die we live spelen.
Jeroen: Volgens mij is dat op 122 bpm, precies slow motion. Live is dat op 136 bpm …
En dat bevestigt nog maar eens dat alles organisch tot stand komt bij The Subs. Doen wat intuïtief goed voelt.
Aylin: Out of the box denken kan alleen als je alles vergeet wat je al leerde. Anders raak je vast in patronen. Dan pas kan je echt iets creëren wat nog niet bestaat. Het is als een baby met een zekere onschuld, maar die dan creatief uit de hoek kan komen. Zoals kindertekeningen, die kunnen ook heel krachtig zijn.
Jeroen: Think like an amateur, act like a professional. (lacht)
Zoals je zelf al aangaf, gebeurt er nog altijd veel onder de noemer van “I Want To Dance Again”. Op zich is het best cool dat die beweging, bijna ‘rebranding’, is gestart tijdens de coronaperiode.
Aylin: Ik ben zelfs bij The Subs gekomen dankzij “I Want To Dance Again”. We zaten samen in de studio en we hadden zoveel plezier … Het resultaat was zo nice dat we ook zelf inzagen dat het een magische combinatie was. (lacht) Dus ik kwam bij de band en bracht een soort nieuwe energie met me mee.
Jeroen: Aylin is dé vrouw in de band. Als de crew iets leuk vindt, dan willen ze daarover praten met haar. (lacht) Ze is de girl boss.
Aylin: Maar ik laat hen altijd denken dat zij de baas zijn. (lacht)
Jeroen: Maar om terug te komen op je vraag: de beste dingen in The Subs komen altijd op een organische manier tot stand. Dat is iets dat ook in het leven zo is; als je ergens te veel over nadenkt, dan is het maar half zo goed als wanneer het op een natuurlijke manier tot stand komt. Ik probeer persoonlijk actief ‘te doen zonder te denken’. En in dit geval is het organische dat Aylin bij de band kwam door de lockdown. Ze was thuis en ik had letterlijk geen andere stem dan die van haar. (lacht)
Wiebe: “I Want To Dance Again” was trouwens eerst ingezongen door Jeroen en daar waren wij niet helemaal tevreden mee, dus stelden we het voor aan Aylin. Dat was een gek idee, maar het werkte. Organisch.
En zo gebeurt dat ondertussen al bijna twintig jaar…
Jeroen: …Al twintig jaar? Wauw! Dat kunnen niet veel bands zeggen.
Aylin: Dat moeten we vieren!
Jeroen: Goed dat je het zegt. We moeten beginnen plannen. We hadden A Decade of Dance, nu hebben we Two Decades of Dance. Of beter: Two Decades of Crazy.
Hoe kijken jullie terug op de evolutie van de band doorheen die jaren?
Jeroen: Voor mij zitten we nu in de leukste en meest creatieve periode. Ik denk dat de essentie van The Subs uiteindelijk ook niet zoveel veranderd is. Natuurlijk is er nu de female energy en de extra stem waar we meer mee kunnen doen in de studio en daarom is dit voor mij de leukste periode. Ik had altijd wel wat problemen met mijn eigen stem; die is heel specifiek en live klinkt die goed, maar in de studio… Ze is heel punky.
De begindagen waren ook wel leuk, want dan merk je de vooruitgang het hardst, maar het grappige is dat we nu de golven tussen de uitersten daarvan zien. Van het maximale naar het minimale en terug. Het is leuk om de ups en downs van trance te zien, twee keer! Je had het maximale met onder andere Justice en Soulwax, dan kwam er het donkere waarbij je superserieus moest zijn achter de draaitafels – je mocht niet eens aan een filter komen – en nu zitten we terug in het maximale met trance en hardhouse. En ze komen allemaal samen. Het zijn eclectische tijden waarin genres in elkaar overlopen en dat is meer ons ding.
Het geluid, of beter, het producen is ook heel belangrijk voor The Subs. Dat is iets dat jullie zelf doen, maar ook voor andere artiesten.
Jeroen: Nu ben ik bezig met de soundtrack voor een nieuwe film met Veerle Baetens en Zwangere Guy (Come Back, nvdr.) en dat is superleuk. Maar ook het nieuwe album van Oscar and the Wolf. En ook voor modeshows maak ik muziek. Aylin is een art director in de fashionwereld, hè. Ze werkt op grootse dingen.
Aylin: We hebben samen op de show van Pharrell in Londen gewerkt, voor de collectie die hij samen met Moncler heeft. Ik deed de art direction en Jeroen deed de muziek. Het was heel fijn, zeker omdat hij de muziek mee liet bepalen door de planten die daar stonden. Hij had die verbonden met kabels en zo maakten zij de muziek. Dat was een nice project.
Jeroen: Ik ben het soort creative dat met duizend-en-een dingen tegelijk bezig moet zijn, want de muziek komt er bij mij sowieso uit, in allerlei geuren, kleuren en stijlen. Vroeger, toen ik alleen The Subs deed, moest ik veel muziek met pijn in het hart weggooien omdat het niet per se bij The Subs paste…
Maar dat zijn dan wel nummers die misschien nooit op streamingdiensten zullen verschijnen?
Jeroen: Nee, dat kan inderdaad. Het kan ook zijn dat ze verschijnen onder NEON SHADOW (het dj-project van Jeroen en Aylin, nvdr.) of onder One Track Brain (Jeroen solo, nvdr.).
Dus er zit wel sowieso nog van alles aan te komen?
Jeroen: We werken aan een album en binnenkort staan we op braindance_ in de Ancienne Belgique.
Spelen jullie daar live of als dj?
Jeroen: We spelen altijd live. Soms brengen we een resem instrumenten mee, soms doen we alleen de vocals live en opereren we vanuit de dj-booth. We hebben gemerkt dat die laatste formule beter werkt voor parties in dj-line-ups. Het is clubbier en strakker.
Wiebe: Dat geeft ons een enorme flexibiliteit.
Maar er bestaat wel zoiets als het ‘Dusk Till Dawn’-concept, waarbij jullie acht uur lang performen?
Jeroen: Dat hebben we eigenlijk nog maar één keer gedaan. We wilden dat vaker doen, maar toen kwam covid. Maar dat concept moeten we wel terug bovenhalen. Dat was insane. Met al die adrenaline… Adrenaline is zo’n heftige drug, alsof je hyperverliefd bent.
Aylin: En na zo’n optreden heb je ook zo veel energie dat je niet meer weet wat ermee te doen. Soms is het zelfs moeilijk als je het podium verlaat en de boel afgesloten wordt, maar je bent nog hyper van de adrenaline.
Wie die adrenaline aan den lijve wil ondervinden, kan op vrijdag 22 december terecht op braindance_2023 in de Ancienne Belgique. The Subs deelt daar de affiche met onder andere horsegiirL, Lander & Adriaan, Bibi Seck en Mella Dee.
UNDEAD is nu te beluisteren via alle streamingplatformen.
