© CPU – Katrin Peeters
Bear’s Den zit aan het einde van een drukke periode. In 2022 brachten ze hun goed ontvangen vierde langspeler Blue Hours uit, eerder dit jaar vuurden ze met First Loves en White Magnolias nog twee ep’s op ons af. De band, meest gekend van hits als “Agape” of “Above The Clouds Of Pompeii“, blijft daarmee trouw aan zichzelf en vult consequent de harten van de fans met folkmuziek vol herkenbare teksten. Soms somber, daarna weer hoopvol. Wij kregen de kans om Andrew Davie te spreken over relaties met mensen, kleuren en Rock Werchter.
Allereerst gefeliciteerd met de release van jullie twee ep’s. Moeten we White Magnolias zien als een vervolg-ep van First Loves?
Ja, White Magnolias, First Loves en Blue Hours zijn allemaal rond dezelfde tijd geschreven. We hadden eerst het idee om een eerste en tweede deel van Blue Hours uit te brengen, maar toen we ermee bezig waren, voelde het meer alsof er twee verschillende werkjes tevoorschijn kwamen in plaats van één geheel. Het zijn twee verhalen geworden die vanuit verschillende perspectieven worden verteld. We hebben er daarom twee ep’s van gemaakt, maar ze zijn zeker op een bepaalde manier met elkaar verbonden.
Mensen luisteren meer naar afzonderlijke nummers door ze bijvoorbeeld op streamingplatforms in afspeellijsten te zetten. Denk je dat het belang van een volledig album maken daardoor aan het afnemen is?
Het wordt op dit moment in ieder geval behoorlijk op de proef gesteld. Ik zou willen zeggen dat ik alleen maar naar volledige albums luister, maar dat is ook niet waar. Ik vind het soms fijn om samengestelde afspeellijsten te hebben. Als het leven heel hectisch en druk is, doet het deugd om gewoon een afspeellijst te kunnen opzetten. Ik had in ieder geval Spotify gewild als kind. Het was best duur om al die cd’s te kopen, om dan maar twee of drie nummers daarop echt goed te vinden.
Een nummer dat bij ons al vroeg op streamingplatforms populair werd, was “Sophie”. Toen we onze eerste ep opnamen, gaven we al ons geld uit aan een grote opnamestudio met spectaculaire drums om zo het grootste nummer op te nemen. Daarna namen we in de gang “Sophie” op met alleen twee akoestische gitaren en een banjo. Uitgerekend dat was het nummer dat mensen aansprak op streamingplatforms en snel populair werd. Dus ik denk dat het interessant is om te zien dat zo’n individueel nummer, dat misschien niet meteen een klassiek radiolied is, het uiteindelijk heel goed kan doen en een groot publiek kan krijgen.
In First Loves schrijf je over allerlei soorten liefde. Waarom denk je dat het belangrijk is om over deze dingen te schrijven?
Tijdens de pandemie dacht ik veel na over allerlei ervaringen die mij gevormd hebben. Ik ben dit jaar getrouwd. Dat was voor mij een automatische trigger om na te denken over de stappen die ik heb gezet om de persoon te worden die ik nu ben. Ik ben toen ook beginnen nadenken over al mijn vorige relaties. Ik heb tijdens dat reflecteren geen antwoorden gevonden, maar het was wel een heel interessante periode. Weet je, niemand kent echt antwoorden op liefdesvragen.
Denk je dat de liefde een onuitputtelijke bron is om over te schrijven net omdat er zoveel onbeantwoorde vragen over zijn?
Ja, het is echt een bodemloos onderwerp. The Beatles schreven vrijwel constant over de liefde. Met Bear’s Den probeer ik altijd liefde naar buiten te brengen. In onze teksten willen we ook eerlijk zijn over moeilijke momenten, maar ook dat komt altijd vanuit een soort plaats van liefde. De pandemie schudde alles door elkaar en het deed me opnieuw evalueren wat wel en niet belangrijk was. Dat leidde er uiteindelijk toe dat ik over al deze uiteenlopende vormen van ervaringen moest schrijven.
Zijn beide ep’s geschreven tijdens de pandemie?
Het meeste schreven we toen we Blue Hours aan het maken waren. We waren beland in een situatie waarin we zo’n dertig à veertig nummers hadden rondslingeren. Ik zou graag willen zeggen dat het vanaf het begin een bewuste keuze was om White Magnolias en First Loves te maken, maar het was pas nadat we alle nummers hadden gemaakt dat het duidelijk werd hoe we het naar buiten moesten brengen. Er zijn trouwens nog steeds een paar onuitgebrachte liedjes uit die periode waar we erg enthousiast over zijn.
In het nummer “Loneliness” schrijf je de zin ‘Love taught me what loneliness is’. Woorden die diep kunnen snijden. Schrijf je zoiets als therapie voor jezelf of eerder omdat je weet dat het herkenbaar gaat zijn voor luisteraars?
Ik denk dat het vooral voor mezelf is. Als band ontdekten we wel dat hoe kwetsbaarder het nummer is, of hoe eerlijker je bent over iets moeilijks in je eigen leven, hoe meer mensen zich ermee verbonden voelen. Als je specifiek bent over die lastigere punten in je leven, dan komt dat echter over. Tijdens een rommelige periode moet ik mijn problemen in een hokje kunnen stoppen omdat het dan pas mogelijk is mijn gedachten te ordenen. En dan helpt het om liedjes te maken of op een andere manier creatief bezig te zijn.
Op zichzelf kunnen onze nummers nogal somber overkomen, maar live voegen Kevin Jones en alle andere muzikanten daar een element van vreugde aan toe. Als we aan het spelen zijn voor een publiek en we zingen de nummers in harmonie, lijkt er vaak iets te bewegen. Het feit dat ik zo’n dingen in liedjes deel, geeft een excuus aan het publiek om te voelen wat ze voelen. Ik vind het leven erg moeilijk en hopelijk beseffen mensen die dat ook vinden, dat ze daarin niet de enige zijn. Het is altijd een prachtig moment als iemand na een optreden naar ons toekomt en vertelt dat onze muziek hem of haar op welke manier ook heeft geholpen.
Het artwork van Blue Hours is één simpele, effen blauwe kleur. Ook die van First Loves en White Magnolias zijn met twee kleuren niet echt complex te noemen. Waarom hebben jullie die keuzes gemaakt?
Ik heb altijd de neiging om een film of bepaalde andere kunst te visualiseren wanneer ik dingen aan het creëren ben. Vreemd genoeg lagen deze keer al die visualisaties erg ver uit elkaar en waren ze moeilijk te linken. Het leek ons daarom erg krachtig om slechts één kleur te gebruiken. Tijdens de productie was ik het boek Bluets van Maggie Nelson aan het lezen, wat gaat over Nelsons verbazingwekkende relatie met de kleur blauw. Elke keer als ik de blauwe omslag van dat boek zag, raakte het me en nam ik het vast. Met onze covers wilde ik hetzelfde effect creëren. Vaak vond ik bijvoorbeeld een schilderij van Roth zo krachtig dat het me naar binnen trok, terwijl er niets op gebeurt en het gewoon een opvallende kleurenkeuze is. Ik vind het leuk in te beelden dat als mensen luisteren naar die plaat, ze meteen ook die specifieke tint blauw voor zich zien.
Hoeveel is de muziek van Bear’s Den veranderd sinds Islands?
Het heeft zich laten meedrijven in veel verschillende richtingen. Met elke plaat gaan we op verkenning in een iets andere wereld. So That You Might Hear Me is bijvoorbeeld een heel andere wereld dan Blue Hours. Ik hou van de intimiteit van liedjesschrijven en op de laatste twee eps heb ik het zo simplistisch mogelijk proberen aan te pakken.
Heb je soms de neiging om iets heel anders te doen dat niet echt past bij het DNA van Bear’s Den?
Er is absoluut een zekere verleiding om zoiets te doen. Kevin en ik hebben allebei tijd nodig om onszelf te blijven uitdagen. Onze carrière duurt nu al langer dan we hadden gedacht. We prijzen ons erg gelukkig dat we dit nog steeds kunnen doen en dat we platen maken waar mensen naar willen luisteren. Ik denk dat het daarom voor ons heel makkelijk is om in oude gewoontes te vervallen. Als ik een gitaar vastneem, weet ik al op voorhand ongeveer hoe dat zal klinken.
Het is daarom goed om je tijd te nemen, naar verschillende dingen te luisteren en met andere mensen te schrijven. Dat is dan een echte kans om onze vleugels uit te slaan in verschillende richtingen. Daarna kunnen we dan reflecteren wat we daaruit willen destilleren. Het laatste wat we willen is dingen op automatische piloot uitbrengen.
© CPU – Stijn Verbruggen
Jullie speelden deze zomer op Rock Werchter. The Barn was afgeladen vol en moest worden gesloten. Voelt dat nog steeds speciaal voor een band dat al tien jaar aan de top staat?
Absoluut, dat was ongelooflijk om te horen. We wisten op voorhand niet wat we konden verwachten. Rock Werchter is echt een speciaal festival. Niet alleen die show was geweldig toen, maar de volledige line-up was echt mijn favoriet van de zomer. We stonden op dezelfde dag als Ben Howard en Tamino in The Barn en het was een echte eer om onze naam naast die twee op dezelfde affiche te zien. Het voelde erg speciaal om op hetzelfde podium te spelen met zulke interessante artiesten die we erg bewonderen. Een van de beste ervaringen in onze carrière was onze allereerste keer op Rock Werchter. Ook toen hadden we geen idee waarop we konden hopen. Vanaf die show begon het voor het eerst echt te draaien.
Naar welke artiesten luister je nog meer?
Ik moet toegeven dat ik op dat vlak de laatste tijd echt onder een steen heb geleefd, wat ik ga steken op het feit dat ik twee jaar geleden vader ben geworden. Ik ben sinds kort naar de plaat van boygenius beginnen luisteren, die gewoonweg briljant is. Dat zijn allemaal buitengewone songwriters. We hebben daarnaast een aantal geweldige artiesten bij ons op het podium gehad voor onze afgelopen shows: Flyte, The Staves, maar ook Jacob Alon. Hij heeft een ongelooflijke stem en er staan hem erg mooie dingen te wachten. Hij heeft op dit moment nog niet veel muziek uitgebracht, maar als hij dat binnenkort gaat beginnen doen, wordt dat zeker geweldig.
Hoe ziet de toekomst eruit voor Bear’s Den?
Dit is de eerste keer dat we na onze shows geen flauw benul hebben wat de toekomst ons zal brengen. Tijdens de pandemie zijn we allebei vader geworden. Het wordt dus eerst een beetje uitzoeken hoe we het ouderschap gaan combineren met muziek maken. Het komende jaar wordt voor ons allebei een kans om nieuwe dingen te ontdekken. We nemen dus even een beetje afstand van de band om een adempauze te nemen. Daarna komen we terug met iets dat voor ons echt opwindend voelt en dat hopelijk ook boeiend gaat zijn voor het publiek.
Facebook / Instagram / Website
