Nu we steeds dichter bij de koudste en donkerste periode van het jaar komen, grijpen we al sneller naar warme, melancholische muziek. De mannen van Bear’s Den hebben dat goed begrepen en leveren met de regelmaat van de klok dan ook folkmuziek af die alle vereisten afvinkt. Hun debuutplaat Islands die in 2014 verscheen betekende even later de doorbraak en sindsdien zagen we de Britten al op heel wat plekken opduiken, waaronder deze zomer nog in The Barn op Rock Werchter. Op dat moment was hun ep First Loves slechts enkele dagen oud en dus reden te meer tot feest. Sindsdien werd er echter niet stilgezeten, want enkele maanden later krijgen we nog een ep cadeau van ’the den’. White Magnolias vormt een tweeluik met het eerder verschenen First Loves en wordt dan ook gebundeld op fysieke dragers.
Met “Loneliness” en “Honest Mistake” kregen we de afgelopen weken al de helft van White Magnolias te horen. Beide songs toonden Bear’s Den op hun vertrouwde, melancholische wijze en dus konden zij met een gebroken hart zich alvast verzamelen rond het kampvuur. Op “Loneliness” werd het minimalistisch pianospel dat het begin van de song kenmerkt steeds meer vervangen door een rijk georkestreerde sound. Niks wat we nog niet van de band hoorden dus, al voelden we ons wel een stukje minder alleen door het warme dekentje dat Bear’s Den ons toereikte. “Honest Mistake” leunt meteen veel meer op de drumpartij waardoor het tempo wat opgevoerd wordt, maar ook hier blijft een echte verrassing uit. Op de achtergrond horen we fonkelende geluidjes die doen denken aan een heldere sterrenhemel, maar door de vele lagen die zich tussen die klanken en ons oor bevinden, blijft de echte kracht van sterretjes achter.
Blijven er dus nog twee compleet nieuwe songs achter om een oordeel over te vellen. Titeltrack “White Magnolias” gaat van start met een strijkersarrangement dat ons ongetwijfeld niet onberoerd laat, maar wanneer dat even later vervangen wordt door minder verfijnde, robuustere klanken, is de band onze aandacht toch even kwijt. Tegen het refrein keren de vertrouwde strijkers terug en voelt het alsof er een portie magie aan het geheel toegevoegd wordt. We kunnen ons echter niet volledig van het gevoel ontdoen dat we dit alles al een of zelfs meerdere keren gehoord hebben. Hoe mooi het allemaal ook mag zijn, blijven we helaas op onze honger zitten. Net als “Loneliness” is het ook weer de piano die de aftrap mag geven op “Imitation”, al blijft een grootse sound hier uit. Het klinkt allemaal een stukje zwaarder en donkerder dan de rest, waardoor het bijna voelt alsof we de laatste centimeter was van een kaars aan het opbranden zijn en daarna enkel nog duisternis overblijft.
Op White Magnolias doorloopt Bear’s Den het pad dat ze inmiddels maar al te goed kennen. Het resultaat zijn vier mooie, samenhangende liedjes die echter niets nieuws brengen. Zoals we gewoon zijn van de Britten, krijgen we een melancholische, warme sound die zeker in goede aarde zal vallen bij de fans, maar geen nieuwe zieltjes zal winnen. Of de band daarnaar op zoek was, is dan ook maar de vraag, want waarom zou je een recept dat nog steeds aanslaat veranderen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Honest Mistake”, ons favoriete nummer van Sweet Magnolias, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
