Ieder jaar is er weer een handjevol albums dat ongelooflijk geanticipeerd wordt en waarvoor de verwachtingen torenhoog zijn. Wij wachten op deze platen met een mengeling van smacht en ongeduld en tellen de dagen af tot ze de wereld ingebracht worden. Een van die albums dit jaar is ongetwijfeld het debuut van boygenius, de supergroep bestaande uit Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus. De drie indiesensaties bundelden hun krachten samen voor een titelloze verrassings-ep in 2018, waarmee de Amerikanen nog veel meer harten wisten te veroveren dan ze individueel al deden. In de jaren die volgden bracht het trio echter niets nieuws meer uit als boygenius. Dacus, Bridgers en Baker werkten aan hun respectievelijke solocarrières en waren te horen op elkaars projecten, maar of er een vervolg zou komen op boygenius, was nog maar de vraag.
Die vraag werd naarmate de tijd passeerde steeds meer een vraag waarvan we betwijfelden of ze ooit beantwoord zou worden. In januari dit jaar leverde het trio éindelijk een antwoord: ja, er zou een vervolg komen op boygenius, en dit vervolg zou in de vorm van album the record zijn. Hoewel we – net als de rest van de muziekliefhebbers – enorm enthousiast waren over dit nieuws, waren we ook wel een beetje huiverig. Zou boygenius de magie van die ep kunnen repliceren, meer dan vier jaar later? Zou er op the record nog sprake zijn van een organische, mooie wisselwerking tussen de drie dames, of zouden de ego’s te groot zijn geworden na de successen die ze elk geboekt hebben in de verstreken periode? Nu the record uit is, kunnen we stellen dat onze angsten voor niets waren.
the record maakt alle hoge verwachtingen waar en bewijst dat die initiële magie niet verloren is gegaan in de afgelopen jaren. In tegendeel zelfs, hetgeen Bridgers, Dacus en Baker produceren op the record voelt zelfs nog magischer dan wat we op boygenius hoorden. Het is te merken dat het drietal de tijd genomen heeft om elkaar nog beter te leren kennen en elkaars sterke kanten dieper te exploreren om zo het beste uit deze samenwerking te halen. Het leidt tot iets dat ontzettend vertrouwd en warm voelt, iets dat een gevoel losmaakt dat bijzonder veel lijkt op thuiskomen.
Als we iets geleerd hebben van boygenius in de afgelopen jaren, dan is dat wel dat deze drie muzikanten geen moeite hebben met het breken van onze harten met hun muziek. Op the record doet boygenius dit dan ook meerdere malen genadeloos. Zo reflecteert het drietal op een verbroken relatie en de blijvende liefde voor die ex op het folky “Cool About It”, terwijl het catchy “Not Strong Enough” juist gaat over de teleurstelling dat je niet de juiste partner voor iemand kan zijn. Op het melancholische “Emily I’m Sorry“, waarop Bridgers’ invloed prominent is, worden verontschuldigingen gemaakt aan een voormalig geliefde op een kwetsbare, eerlijke wijze. Ook op “Anti-Curse” verkent boygenius, onder leiding van pittige, stevige gitaren uit Bakers straatje, het hebben van een gebroken hart. Een van de mooiste teksten op the record komt voort uit dit nummer: ‘Writin’ the words / To The worst love song you’ve ever heard / Soundin’ out the foreign character.’ Het is een pakkende beschrijving van het wanhopige verlangen om je gebroken hart te begrijpen.
We krijgen het meest een brok in onze keel van het wonderschone “We’re In Love” en de albumafsluiter “Letter To An Old Poet”. Op die eerste horen we vooral Dacus’ invloed terug met een hartverscheurende tekst die werkelijk door merg en been gaat. ‘If you rewrite your life / May I still play a part?’, vraagt ze op een manier zo breekbaar dat de tranen spontaan in onze ogen springen. Als Baker en Bridgers haar dan ook nog komen vergezellen in de outro, lukt het ons niet om die tranenkraan dicht te draaien. “Letter To An Old Poet” is daarentegen een vervolg op “Me & My Dog”, dat op boygenius stond. Het verdriet dat op dat nummer domineerde, speelt nog steeds een hoofdrol op “Letter To An Old Poet”, maar het manifesteert zich hier anders. De woede en frustratie op “Me & My Dog” heeft ruimte gemaakt voor wanhoop om beter te worden en door te gaan. De ‘I wanna be emaciated / I wanna hear one song without thinking about you’ heeft ruimte gemaakt voor ‘I wanna be happy / I am ready to walk into my room without looking for you.’ Het is een realistische, herkenbare weergave van hoe sommige wonden nooit helemaal helen, maar gedurende de tijd op een andere manier pijn gaan doen.
Het mooie aan the record is dat er niet alleen op ons hart gestampt wordt. De stukjes worden ook meermaals bij elkaar gelijmd middels odes aan vriendschap. Zo is “True Blue” daar een prachtig voorbeeld van: in een echte vriendschap kan je jezelf niet verstoppen van de ander en hoe confronterend dat ook is, het is een geruststellend gevoel dat er iemand is die je zo ongelooflijk goed kent. “Leonard Cohen” biedt ons een inkijk in de inside jokes die Dacus, Bridgers en Baker met elkaar delen, en de onvoorwaardelijke dankbaarheid en liefde die de drie voor elkaar voelen. Het is een folkliedje waarin boygenius begeleid wordt door gezellig getokkel en waarvan we het gevoel hebben met hen rond een kampvuur te zitten. “Satanist” gaat dan weer over de spannende begindagen van een vriendschap waarin je nog aan het aftasten bent en je afvraagt hoe ver je kan gaan. Tegen een soundtrack van scherp snaarwerk en harde drums vraagt de band zich af: kunnen we samen satanisten, anarchisten of nihilisten zijn? boygenius verkent op the record diverse facetten van vriendschap en doet dit op een manier die ontzettend herkenbaar is en ons liefdevol doet denken aan onze eigen vrienden.
Dat boygenius met the record de verwachtingen dubbel en dik heeft waargemaakt, is meer dan duidelijk. Op het langverwachte debuut van de Amerikaanse indiesupergroep slagen Julien Baker, Lucy Dacus en Phoebe Bridgers erin om onze harten tegelijkertijd te breken en weer bij elkaar te lijmen alsof het niets is. Het is een hele geslaagde cocktail van de individuele sterktes van het drietal: Bakers scherpte, Bridgers’ sarcasme en Dacus’ emotioneel beladen teksten die door merg en been gaan. Het drietal probeert elkaar op the record niet te overtreffen, maar ondersteunt en versterkt elkaar juist. Hetgeen dat we zo waarderen in de soloprojecten van boygenius, komt nóg beter uit de verf in deze mix, waardoor de boodschappen en emoties nog beter binnenkomen. the record is hartverscheurend, maar zo mooi en indrukwekkend dat we de vele beurse plekken die boygenius hiermee op ons hart heeft achtergelaten vergeven.
boygenius trekt komende zomer op tour, met tussenstops op Pukkelpop (18 augustus) en op Lowlands (19 augustus).
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “We’re In Love”, ons favoriete nummer van the record, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
