© CPU – Marvin Anthony
Wie Shygirl een beetje kent, weet dat de Engelse helemaal niet verlegen is in haar muziek. De songwriter, dj, zangeres en rapper combineert haar vele skills in haar uiteenlopende muziek met elementen van experimentele pop, dance, grime en donkere clubmuziek. We vinden Shygirl terug in hetzelfde circuit als Sega Bodega, Arca, SOPHIE en Björk (met wie ze allemaal al samenwerkte) en ook Lady Gaga deed al beroep op Shygirl om een van haar nummers te laten remixen. Ondanks dat Shygirl al enige tijd bezig is en zich onder die grote namen weet te mengen, bracht ze vorig jaar pas een eerste langspeler Nymph uit, al waren het vooral haar voorgaande ep’s die wisten te smaken. De volledige grote zaal van de Ancienne Belgique is voorlopig nog iets te hoog gegrepen, dus mocht Shygirl het gisteren doen met een goed gevulde AB Box waar de enthousiaste queer community rijkelijk aanwezig was.
Ondanks dat er aanvankelijk nog niet al te veel volk was in de AB ging Angelita er meteen goed tegenaan. De dj stond de hele tijd achter haar dj tafel en sprak het publiek niet aan, maar wist de zaal na verloop van tijd wel aan het dansen te krijgen. Veel bekend materiaal passeerde er niet, maar tussen de techno door herkenden we wel samples van ABBA en ‘the gays are trying to murder me’ uit The White Lotus. De blitse lichtshow boven de dj zette extra kracht bij en wanneer er dan toch een bekend nummer passeerde zoals “Bunny Is a Rider” van Caroline Polachek (in een remix natuurlijk) reageerde de ondertussen veel vollere AB Box daar vanzelfsprekend enthousiast op. Doorheen de veertig minuten durende set werd het niet alleen drukker in de zaal, maar begon het publiek ook gedrevener te worden en naar het einde toe vormden de eerste zweetdruppels zich op enkele voorhoofden.
© CPU – Marvin Anthony
Nadat het publiek eventjes terug op adem kon komen, begon ook Shygirl aan haar set. Na een intro van “Twelve” was het al gauw de beurt aan “Woe”. De zangeres vertelde dat ze last had van een verkoudheid en dat leek een tol op haar stem te eisen. “Woe” bleef wel nog overeind staan, maar Shygirl bewees later op de avond dat ze beter kan zingen en vooral nog beter kan rappen. Toch was het publiek mee en werd er vanaf de eerste songs aardig meegezongen op de eerste rijen, en ook dat zou alleen maar luider worden. De nummers volgenden elkaar snel op en zo duurde het niet lang voor ze in “Shlut” een stoerder kantje bovenhaalde. Met wat gitaargetokkel en enkele lijnen uit “Don’t Tell Me” van Madonna kreeg het nummer tegelijk ook een zachtere toets. Die gitaar werd trouwens niet live gespeeld, want de diva (zoals ze zichzelf omschreef) stond alleen op het podium. Achter Shygirl stond er een gebogen muur waarachter er met licht en rook werd gespeeld. Vrij eenvoudig, maar het was wel doeltreffend en had wel een cool effect. Eenvoudig en doeltreffend omschreven bij uitbreiding het volledige concert van de Britse, al moeten we er ook bij toevoegen dat die eenvoud soms naar eentonigheid neigde.
Het enthousiaste publiek liet zich voor het eerst helemaal gaan op “Freak”, waarbij de rook de zaal vulde en flitsende lichten werden gebruikt. Ondanks dat de artieste slechts een klein stukje van het podium gebruikte hing er wel een soort van euforie en samenhorigheid in de zaal waardoor dit concert een collectieve ervaring werd. Die ervaring werd natuurlijk aangestuurd door Shygirl, die tijdens het rustigere “Come For Me” met een stevige portie attitude achter haar microstatief stond. Enkele sexy beweging en heel wat zelfvertrouwen zorgden voor een haast goddelijke uitstraling. De zaal hing duidelijk aan de lippen van de zangeres. Nadat ze “Heaven” opdroeg aan het publiek, moest ze het publiek geen twee keer vragen om terug in beweging te komen voor de meer uptempo nummers. De discoballen tijdens “Coochie (a bedtime story)” zorgden voor animo, vooraleer we naar het sensuele stukje van de show gingen. En welk lied is er dan meer gepast dan “Honey”, waarin ze heeft over een traag orgasme?
© CPU – Marvin Anthony
De nummers lagen doorheen de avond allemaal redelijk in dezelfde lijn, maar “Cleo” sprong eruit en was een uitzondering. Alleen al de intro met de vele strijkers deed een rilling door ons lichaam gaan en wederom werd er meegezongen met Shygirl. ‘All eyes on me’, klonk het en zo was het ook. Zonder band, dansers of veel poespas wist de Britse iets langer dan een uur het publiek uit haar handen te doen eten. We moeten wel toegegeven dat een nummer als “Cleo” toch – net zoals een heleboel andere nummers in het begin – iets beter kon worden gezongen. Daarnaast hoopten we stiekem ook op een (visueel) extraatje naast die lichtmuur. Gelukkig kwamen er dan naar het einde toe meer nummers met rap en stevigere beats, waar ze het sterkst tot haar recht kwam. “Tasty”, “Siren” en “Thicc” werden allemaal enthousiast ontvangen en vooral die laatste kon worden omschreven in de wijze woorden van drag queen Adore Delano: ‘party’. In de bisronde was er naast de rap in coole nummers als “Missin U” en “BB”, ook ruimte voor het onuitgebrachte “Fake”. Uiteindelijk werd er afgesloten met een vleugje big dick energy tijdens “BDE”, hoe fijn.
Iets langer dan een uurtje deed Shygirl de AB Box aardig wat dansen en wie wou zong of rapte ook maar lekker mee. De godin van de avond hoefde niet al te veel heen en weer te paraderen om het publiek te doen genieten en ze toonde aan dat ze in haar eentje een leuke show kon neerzetten. Die verkoudheid remde haar duidelijk niet af om zich op het podium te geven, maar vocaal zat het vooral in het begin niet helemaal goed en hebben we haar al beter gehoord. Naar het einde toe rapte ze iets meer en was Shygirl duidelijk ook meer in haar element. Ondanks dat het na verloop van tijd wel ietwat eentonig werd, stond Shygirl wel met veel plezier op het podium en dat werkte aanstekelijk op het publiek, dat duidelijk een fijne avond had.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Twelve
Woe
Shlut
Freak
Come For Me
Body
Firefly
Heaven
Coochie (a bedtime story)
Honey
Cleo
Tasty
Siren
Poison
Thicc
Missin U
Nike
Fake
BB
BDE
