Van alle laidbackrockers die gekleed in houthakkershemd door de alternatieve muziekscène strompelen, is Kurt Vile momenteel waarschijnlijk wel de bekendste. Hij is er de afgelopen jaren in geslaagd om met elke nieuwe plaat meer mensen te overtuigen met zijn relaxte slackerrock en americana. Ooit was de man uit Philadelphia deel van The War on Drugs (die van Adam Granduciel, niet die van Bart De Wever), maar sinds enkele jaren is hij voornamelijk gefocust op zijn solocarrière en gaat hij voltijds als slacker door het leven. De singer-songwriter weet met al zijn ervaring nog steeds hoe hij een catchy nummer moet maken, iets wat hij vorig jaar nog bewees met het goed ontvangen (watch my moves). Met Back to Moon Beach lost hij nu een nieuwe ep.
Hoewel, de nieuwe worp een ep noemen is hetzelfde als de Dilbeekse Godzillaburger te degraderen tot een snelle hap; met ruim een uur muziek op de teller is er immers wel wat eten en drinken aan de nieuwste van Kurt Vile. De rocker presenteert op Back to Moon Beach zes nieuwe nummers en drie curiosa. Alle songs dobberen lekker in het bad waar Vile doorgaans in ligt te weken; gitaarriedels die eindeloos doorlopen terwijl de zanger met zijn luie twang lalt, en dat allemaal op een gezapig mid-tempo waarbij je automatisch onderuit zakt met een gelukzalige glimlach. Mensen die niet houden van de slacker zijn stijl zullen niets te winnen hebben met de nieuwe collectie, maar voor de fans is het weer aardig wegdromen op de veranda met een blik bier in de pols.
Een van de beste nieuwe liedjes vinden we al meteen helemaal vooraan; “Another good year for the roses” werd eerder al vooruit gestuurd als single en kleurt met zijn gezellige pianomelodie en warme gitaarriedels al enkele weken onze zondagnamiddagen. Ook het nerveuze ritme en de heldere tokkel van “Like a wounded bird trying to fly”, de dronken piano van “Blues come for some” en vooral de hypnotiserende melodie van “Tom Petty’s gone (but tell him i asked for him)” scoren punten. En ook al zingt Vile de songs allemaal met wat lijkt op tegenzin, door her en der een fijne ‘woow’ te schreeuwen of muzikaal wat kleur toe te voegen met toetsen of percussie, toont hij toch heel wat enthousiasme. Back to Moon Beach is zo een kleurrijk lappendeken geworden waarop de singer-songwriter met een brede glimlach zijn zeurderige songs brengt.
Is het dan al goud wat blinkt op Viles nieuwste? Neen, want de drie nummers die als extraatje werden toegevoegd aan de verzameling zijn wat ons betreft toch wat overbodig. Zo voegt de single mix van “Cool Water” niet heel veel toe. De cover van de dolkomische kerststandaard “Must be Santa” kon hoogstens een grijns op ons gezicht toveren, al trok die na drie minuten toch wat weg in een groene grimas (en dan hadden we nog ruim twee minuten door te bijten). Wat “Passenger side” betreft verkiezen we dan weer resoluut de originele countryslacker van Wilco in plaats van de hoog gezongen herwerking die we op deze ep terugvinden.
Met Back to Moon Beach brengt de Amerikaanse slackerrocker Kurt Vile een gezapige verzameling van liedjes die zonder problemen passen binnen zijn vast repertoire. De nummers zijn dan ook als een kabbelend beekje; de waterdruppels zijn altijd anders, maar toch is het geheel steeds hetzelfde. Tot nader order dromen wij graag nog eens weg terwijl we liggen te staren naar een meanderende stroom, en Back to Moon Beach heeft zich daarvoor al als een uitstekende soundtrack bewezen.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Tom Petty’s gone (but tell him i asked form him)”, ons favoriete nummer van Back to Moon Beach, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
