De ongekroonde koning van de slackerrock is nog eens uit zijn zetel gekomen om ons een nieuw album voor te leggen. Nu ja, uit zijn zetel misschien niet, Vile heeft ondertussen een nieuwe thuisstudio in de buurt van Philadelphia. Dat het daar aangenaam vertoeven is, kunnen we enigszins afleiden uit zijn laatste single, “Mount Airy Hill (Way Gone)“: een dromerige slidegitaar brengt Vile in de verleiding om zijn stem ongegeneerd hoog te laten gaan; de man voelt er zich duidelijk vrij in zijn doen. Met een beetje hulp van vriend des huizes Rob Schnapf (die onder andere ook met Elliott Smith heeft samengewerkt) heeft Vile het album zelf geproducet. Passeren ook de revue op deze plaat: Chastity Belt, Cate Le Bon en voor de percussie Stella Mozgawa (Courtney Barnett) en Sarah Jones (Hot Chip).
Ondertussen is het alweer vier jaar geleden dat zijn vorig album, Bottle It In, uitkwam. De plaat kreeg overwegend heel positieve kritieken; het was duidelijk dat Vile zijn laidbackstijl geperfectioneerd had, een garantie op gewoonweg hele goede muziek. Het gevaar echter bij de XL-albums van Vile is dat bij pakweg het vijfde nummer boven de zes minuten er al eens verzadiging kan optreden bij de luisteraar. Of hij dat zelf ook zo aanvoelde, weten we niet, maar misschien vond Vile de relatief lange tussenperiode tot dit album nodig om zichzelf te herbronnen en de honger bij de luisteraar te laten groeien.
Niet dat we hoopten op een volledig nieuw geluid, zeker niet, de man mag in eerste instantie vooral blijven doen waar hij een meester in is: ons meenemen op vaak absurde tripjes in zijn hoofd en ons met een grijns op het gezicht achterlaten. Het was echter toch afwachten of er nieuwe accenten geplaatst zouden worden, en dat we niet eerder Wakin’ On A Pretty Daze, Part IV zouden voorgeschoteld krijgen. Hoe hij moeiteloos nummers uit zijn mouw weet te schudden – we denken dat hij bij de koffie ’s ochtends zonder probleem een ep met nieuw materiaal zou kunnen opnemen – is natuurlijk een groot deel van zijn charme, maar zorgt er ook voor dat ze soms onderling uitwisselbaar kunnen klinken.
Maar kijk, bij het openingsnummer worden we al meteen verrast: voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog begeleidt Vile zichzelf niet op gitaar. Een naïef pianoriedeltje, dat trouwens veel weg heeft van Lou Reeds “New York Telephone Conversation”, geeft weer dat de zon nog steeds schijnt in zijn leven. Hij kijkt met verbazing naar hoe zijn eigen huidig leven geëvolueerd is: ‘Gonna open up for Neil Young/Man, life can sure be fun/Imagine if I knew this when I was young’, zingt hij met licht ongeloof in de stem. Je kan je afvragen of de man überhaupt ooit met een zwaar gemoed rondloopt. Naar het einde van het album toe krijgen we daar toch wel een indicatie van: “Wages of sin”, een van Springsteen geleend nummer, is qua teneur veel minder lichtvoetig dan dat we gewend zijn van Vile.
Voor zij die al beginnen te panikeren, het vervolg klinkt terug als vintage Kurt Vile. De freewheelende gitaar in “Flying (like a fast train)” voelt aan als thuiskomen en zorgt voor een instant positief gevoel. Hij slaagt er dan ook in om behoorlijk wat humor in zijn teksten te brengen. Zoals hij bijvoorbeeld in “Jesus on a Wire” aan de telefoon zijn medeleven betuigt voor de arme heilige man, voor wie het in deze tijden ook niet allemaal gemakkelijk is, dat vinden wij nogal geinig. Hij gebruikt de humor ook om zichzelf te relativeren, want, opnieuw, het succes van zijn verhaal lijkt voor hem moeilijk te vatten. In de single “Like Exploding Stones” vertrouwt hij ons toe: ‘But I’m just kidding/And this is the way I’m making a living/Going whooo/Saying yeaah’. Iemand die zijn zelfkennis zo fraai kan inpakken, gunnen we alle succes die hem toekomt.
Wat die nieuwe accenten betreft, die zijn hier en daar te horen op deze plaat. Zo wordt “Palace of OKV in Reverse” voortgedreven door synths, alsof Vile een duet aangaat met M83. Het is een vroeg hoogtepunt op dit album en smaakt voor ons alleszins naar meer. Als Vile al eens muzikaal op automatische piloot dreigt over te gaan, zoals bij het duo “Jesus on a Wire” en “Hey Like a Child”, weet hij ons wakker te schudden met meer experimentele nummers als “Fo Sho” of door zelfs volledig instrumentaal te gaan: kort interludium “(shiny things)“ en vooral “Kurt Runner”, waar hij zowaar de ambient-kaart trekt, zijn interessante evoluties. Ook wanneer hij eens afwijkt van zijn zonovergoten pad, met in melancholie gedipte nummers “Cool Water” en “Chazzy Don’t Mind”, heeft hij ons volledig mee. Vooral bij die laatste zouden wij het ook niet erg vinden als hij daar live à la Neil Young een uitgesponnen versie van een klein halfuurtje van zou maken.
Afsluiten doet hij in (huis)stijl met “Stuffed Leopard”, waar hij aanstekelijke ‘shoo’s op ons loslaat, al was het de intro van The Beatles’ “Come Together”, maar dan op valium. Een mooi einde van een geslaagde plaat, die ons af en toe heeft verrast, maar vooral veel van het vertrouwde heeft gegeven. Hij gaat weer los over het uur; daar kunnen wij wel mee leven, maar nummers als “Say the Word” en “Hey Like a Child”, die weinig toevoegen, mogen voor ons gerust geschrapt worden, om zo een intensere plaat te bekomen. Maar ach, het is hem vergeven, we hebben alvast een album gevonden dat onze soundtrack van de nakende lente zal helpen kleuren.
Kurt Vile treedt op in OLT Rivierenhof (Deurne) op 5 september en in Depart (Kortrijk) op 19 september.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
