© CPU – Nathan Dobbelaere
Voor de tweede avond ooit werd er een concert georganiseerd in Muziekclub Wintercircus te Gent. Concertpromoter Democrazy en Kunstencentrum VIERNULVIER slaan de handen in elkaar voor de uitbating van een club die Gent nodig heeft en ondanks dat de zaal nog niet volledig klaar is, blijkt het ongeduld te groot. Tijdens komende week worden er nog iedere dag shows gedaan, om dan weer een half jaar te sluiten en te werken aan de zaal om er uiteindelijk een van de meest moderne zalen in België van te maken. De Britten van The Reytons waren de eerste internationale act die er het podium mochten betreden en de zaal was al ruim op voorhand uitverkocht met nieuwsgierigen voor zowel de band als voor de zaal. Dat ze deze zomer een straffe indruk nalieten op Rock Werchter zal daar voor een stuk tussen zitten.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Voor het aan de band van de avond was, mocht Corella het podium al eens testen. Ook zij komen uit het Verenigd Koninkrijk, meer bepaald uit Manchester. In tegenstelling tot The Reytons is de muziek van het viertal iets zachter, maar wel nog steeds heerlijk meezingbaar. Dat merkten we al van bij het begin door de aanstekelijke melodieën en leuke gitaren, die ons al snel aan Circa Waves deden denken. Daar wrong ook het schoentje, want erg vernieuwend was het allemaal niet. Dat nam niet weg dat de inleving en energie in groten getale aanwezig was en de nummers waarbij gitaarsolo’s plots opdoken, ook iets feller waren dan de meer poppy songs. Hierdoor heeft Corella aan slechts één radiohit genoeg om een groter publiek te bereiken en dat zou wel eens sneller dan gedacht kunnen komen.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Begin volgend jaar brengt The Reytons zijn derde plaat uit en ook die wordt nog steeds in eigen beheer uitgebracht. Het is een mooi verhaal om als band uit South Yorkshire plots toch volledig independent voor uitverkochte zalen in het buitenland te kunnen spelen en dat is iets wat The Reytons gedurende de show, misschien net iets te veel, duidelijk maakt. Met dat in het achterhoofd, is het dan ook niet onlogisch dat de muziek van The Reytons er eentje is die perfect de sfeer van een voetbalmatch in een lokale pub weergeeft. Alleen is er nu meer volk en lijken de pubs te veranderen in grote zalen.
Meer dan terecht overigens, want al van bij opener “Low Life” stond de zaal in vuur en vlam. Naast Belgen waren er ook heel wat Britten die de oversteek richting ons land hadden gemaakt om de band aan het werk te zien, waardoor er aan inleving vanuit de zaal zeker geen probleem was. ‘Here we fucking go’, zong frontman Jonny Yerrell op “Red Smoke” en meer had het publiek niet nodig om de moshpit volledig open te trekken. Die sloot vervolgens niet meer en ook de band bleef gewoon knallen. Het vijftal herinnerde zich Rock Werchter nog levendig en hoe wild het Belgische publiek wel niet was, bijgevolg moest er dus een uur geknald worden.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Met snedige gitaren en een heel strak tempo was het alleszins ook onmogelijk om stil te blijven staan. Ook de manier waarop ieder refrein iets herkenbaar bevat zorgde ervoor dat de stembanden gedurende de set voortdurend aan het werk werden gezet. Ook moest de zaal zeker geen slechte fysiek hebben, want Yerrell riep regelmatig op tot springen. Dat gebeurde ook, het meest opvallende bij “Billy Big Bollocks” waarbij echt iedereen sprong. Na “Let Me Breathe”, nu al een anthem, werd er even gas terug genomen met wat kalmere songs om iedereen op adem te laten komen. We voelden het dus aankomen, maar met meest recente single “Market Street” werd al meteen terug power in de set gepompt.
“Slice of Lime”, een van de eerste songs van de band, werd voorafgegaan door de ontstaanshistorie van The Reytons waarmee de Britten nog maar eens hun dankbaarheid uitten. Want ondanks dat het vijftal nu iets bekender lijkt te worden, zit het hart nog altijd op de juiste plaats. Het was ook vanaf hier dat de set niet meer zou inzakken en alleen maar meer naar punk begon te neigen. “Broke Boys Cartel” had een fuzzy gitaartje en dreigende intro, maar het was vooral “Uninvited” dat de volledige zaal aan grut speelde. Dat de band daarna even van het podium verdween, maar nooit echt weg was, maakte dat “On the Back Burner” geen bisnummer was.
© CPU – Nathan Dobbelaere
De meest populaire song van de band is er eentje die naar garagerock neigt, en ook hier zat het tempo en de sfeer goed. De zaal was volledig in euforie en dat bleek een speeltuin te zijn voor de zanger die zich als een vis in het water voelde. Uiteindelijk werd er met een meer melancholische song afgesloten na een groot uurtje, maar dat was ook meer dan genoeg. De set was er namelijk eentje vol energie en daar moet je spaarzaam mee zijn. Met veel meezingbare anthems en een duidelijk visie is The Reytons bezig om een steeds groter publiek te bereiken. De songs liggen goed in het gehoor en een show is er eentje die vol energie zit, benieuwd waar dit ze nog gaat brengen.
The Reytons’ derde album Ballad Of A Bystander verschijnt volgend jaar op 19 januari. De Britten spelen erna op 20 april in de Trix.
Facebook / Instagram / Twitter (X) / Website
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Low Life
Red Smoke
Antibiotics
Harrison Lesser
Headache
Retro Emporium
Let Me Breathe
Cash In Hand & Fake IDs
Shoebox
Market Street
Slice of Lime
Billy Big Bollocks
Broke Boys Cartel
Uninvited
On the Back Burner
Kids Off the Estate
