Jonge veelbelovende bands schieten de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond, maar het is vaak pas met de release van een debuutplaat dat ze echt kunnen bewijzen wat ze waard zijn. Vandaag is met andere woorden een extreem spannende dag voor het Nederlandse POM. De Amsterdammers hadden de wind de laatste tijd echter wel al in de zeilen, met de release van een degelijke eerste ep, de titel van 3voor12 talent en een indrukwekkende set op Eurosonic Noorderslag. Niet niks dus, maar in de vergelijking met een album ergens ook weer klein bier. Gelukkig ziet het ernaar uit dat de band dankzij We Were Girls Together omhoog mag blijven kijken, want ze zet haar gekende recept met verve in de kijker.
Het idee van POM is in dat opzicht eigenlijk vrij simpel: fuzzy gitaren mixen met punk en aanstekelijke melodieën. Heel breed gezien brengen de Nederlanders dus niet per se iets nieuws onder de zon – een vergelijking met pakweg Coach Party of Wet Leg is nooit ver weg -, maar dan moet het geheel er uiteindelijk ook wel nog staan. We Were Girls Together vertelt daarbij het verhaal van de zoektocht die de band doormaakte onderweg naar dat eigen geluid.
‘You’ll be fine’ is dan ook de zin die opener “A Burning House” samenvat en bijgevolg meteen ook het hele album. Plezante riffs spannen de kroon, maar tegelijkertijd bouwt POM ook op richting een leuke ontploffing. Constante in dat verhaal is het stemgeluid van frontvrouw Liza van As; het soort dat je hoogstwaarschijnlijk nog nooit hoorde, maar dat binnen de paar noten toch gigantisch vertrouwd aanvoelt. Het is met die ingrediënten dat de Nederlanders zo’n elf keer voor de dag komen, hetzij telkens in een iets andere samenstelling. In “Together We Go” komt er namelijk een bescheiden xylofoon bij kijken, wat een soort aaibaarheidsfactor aan het ruwe randje van de band toevoegt.
Single “Exoskeleton” krijgt op die manier bijvoorbeeld een subtiel melancholisch jasje, want zonder dat het ooit echt duidelijk opvalt, merk je achteraf toch dat de vlam nooit voor een aangebrand gevoel zorgde. Heel tof met andere woorden, net zoals die andere single “Bittersweet” overigens, die gerust tot hoogtepunt van We Were Girls Together gedoopt kan worden. Epische indierock met hier en daar een opzettelijk knullige insteek, maar altijd bomvol energie: zo hebben we het graag. Het is dan ook in die iets hevigere formatie dat POM het allerbest uit de verf komt. “Red Dress” steunt zo bijvoorbeeld op een vettige gitaarlijn, terwijl de band met “Deadly Sins” met meer overtuiging dan ooit beide voeten op het gaspedaal drukt. De fuzz in ‘fuzzpop’ neemt maar al te graag over.
Het risico dat POM loopt is dat, als ze het tempo een beetje naar beneden haalt, het allemaal wat gezapig overkomt. “Cool Girl” raakt op die manier nog wel aan het oppervlak, maar “Bella Fever” dreigt al snel in herhaling te vervallen. Zo zie je ook dat je binnen het genre dat de Nederlanders maken, niet heel veel marge hebt. We Were Girls Together is in dat opzicht dus een goeie leerschool geweest, waarmee de band nu heeft uitgemaakt wat wel en wat niet kan. Je zou daarom bijna al beginnen kijken naar de opvolger, om te zien hoe de band richting toekomst zal evolueren. Dat zijn echter zorgen voor later, want met dit debuut heeft POM simpelweg een reeks hele leuke liedjes aan haar discografie toegevoegd, die live ongetwijfeld nog wat meer tot leven zullen komen.
Op donderdag 14 december staat POM in de Charlatan in Gent.
Ontdek “Bittersweet”, ons favoriete nummer van We Were Girls Together, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
