Mickael Karkousse is naast frontman van GOOSE ook een prima soloartiest. Dat kon hij twee jaar geleden al bewijzen met zijn goed onthaalde debuut-ep Where Do We Begin. Nu ligt met Hello ook zijn eerste album in de rekken. Karkousse maakte de plaat met producer Victor Le Masne (die ook al met klinkende namen als Kavinsky samenwerkte). Niet enkel in een studio welteverstaan, maar ook in een hotelkamer in Parijs, waar hij naar eigen zeggen niet veel sliep en tsjokvol adrenaline zat. Een erg persoonlijke aanpak dus, en dat is ook te horen doorheen het album. Karkousse musiceert hier met eerlijke emoties en dat werkt. Het resultaat is een coherent geheel waarbij de sfeer beklijft.
Op openingsnummer “Hello” valt meteen de intro op die niet op de singleversie te horen was. Die is zeer welgekomen: de pompende beats waarmee alles start, verlangen nu eenmaal naar een sfeerschepping die meteen de toon zet. Het nummer ontstond vanuit de film ’28 Days Later’, waarin het hoofdpersonage ‘hello’ uitroept op de lege straten van Londen. Een sterk nummer weten op te bouwen rond één woord: je moet het maar doen. “The Good Life” kent eenzelfde energie en is misschien wel dé sterkhouder van het album. Meeslepende synths vormen de kern van een dansbaar geheel. Ook hier diende een film als inspiratiebron: ‘The Breakfast Club’. Het is een lied dat naar zijn mening perfect onder deze eighties klassieker past.
De filmreferenties, dezelfde soort sfeer die rond alle nummers hangt: Karkousse creëert hier duidelijk een soort universum waarin hij ons meeneemt. Een trip met groots opgezette emoties, die hij zelf verwoord als een soort eigen ‘musical’. En aangezien ook een musical rustpunten kent, zijn die ook hier aanwezig. “Hide Again” zet er op een haast romantische manier de rem even op. Het nummer pakt uit met een groots opgezet einde vol dromerige toetsen en scherpe synthesizeruithalen. “Only With You” is dan weer opgebouwd rond autotune en doet denken aan Daft Punk. ‘Sometimes you have to recognise, it’s so magic’, horen we daarna in “It’s So Magic”. Dat is ook precies hoe het klinkt. Pulserende elektronica en een duistere sfeer nemen de overhand en in combinatie met strijkers lijkt het alsof we ons in een donkere, rokerige club begeven.
Dat alles wordt nog wat verder gezet in “Dancing Like a Fool”: een onheilspellend stukje muziek dat met lage pianoklanken en opgejaagde strijkers in onze kleren blijft zitten. Van romantiek is ondertussen al lang geen sprake meer: dit is rechttoe-rechtaan muziek waarop wild in het rond gedanst mag worden en het live vast en zeker goed zal doen. Na al het geweld is de tijd van bezinning gekomen. Met “Home At Last” keren we van het ‘donkere club-gehalte’ terug naar minimalistische en ingetogen composities. Het ideale slot, ware het niet dat Karkousse nog een verrassing in petto heeft. Met “True” serveert hij een ronduit vernietigend einde (en dat mag hier positief opgevat worden). Alsof de hel al haar woede over ons uitstort, worden we het album uitgezogen met niets dan ruis.
Het is sterk hoe Karkousse een eigen wereld weet te scheppen. In ons interview met hem geeft hij het zelf ook aan: ‘Ik zie mezelf eerder als scenarist, dan songschrijver’. Hij is hier als de scenarist van zijn eigen film vol nostalgie, romantiek, weemoed en de nodige dansbaarheid. Dat hij deze emoties weet te vatten in één album en dat alles nog eens coherent kan laten klinken, maakt van Hello een absolute aanrader.
Op dinsdag 5 december stelt Mickael Karkousse zijn plaat voor in de Ancienne Belgique.
Ontdek “The Good Life”, ons favoriete nummer van Hello, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
