The Warehouse Project @ Waagnatie: Een uurtje langer feesten

In het Manchesterse Depot Mayfield kan je naargelang de avond die je uitkiest de meest verfijnde namen de decks zien bemeesteren, uit zowat elk dansbaar genre: van house tot drum-‘n-bass, van techno tot zelfs hiphop. De enige constante in het verhaal zijn de industriële, donkere ‘warehouse’-venues die The Warehouse Project opsmukt met telkens toonaangevende namen in het elektronische genre. Het raveconcept ontsprong in 2006 en heeft nog steeds zijn thuisbasis in het geïndustrialiseerde Manchester. Sinds kort zet het project echter ook zijn eerste stappen op het Europese vasteland, met nu dus ook een allereerste verscheping over de Schelde, richting de karaktervolle Antwerpse Waagnatie.

Daar rond Eclair Fifi stilaan haar set af. De stijl van de Schotse valt moeilijk te pinnen, maar als afsluiter representeert ze de warmere, kalme housebeats van over het Kanaal. Haar opvolgster heeft het grote water niet moeten oversteken, want ze komt gewoon uit de Koekenstad. Lola Haro trekt de muzikale lijn die Eclair Fifi aanhield door. Elektrohousebeats denderen door de hangar en stilaan krijgen we een zicht op de lichtinfrastructuur die aan het plafond en aan de muren hangt. Zo is het showgewijs vooral uitkijken naar BICEPs nieuwe concept, al kunnen we van de set van deze lokale house-dj ook wel genieten.

Haar beats veranderen na een tijdje in wat softe techno, met hier en daar flarden elektro. De C12- en Paradise City-resident wist een mooi tijdslot te claimen, maar staat om half 1 wel nog voor een nog steeds halfvolle zaal. De beats per minute gaan wel heel gestaag de hoogte in en dat lijkt het publiek deugd te doen. Het heeft namelijk wat voeten in de aarde vooraleer de Waagnatie op gang komt, aangezien de beats in de eerste drie uur toch vooral opwarmend klonken, maar uiteindelijk wordt de niet storende eentonigheid die er tot nu toe wel heerste toch doorbroken.

Wanneer TSHA het roer van Haro overneemt, beginnen de nachtraven in de hangar echt wakker te worden. Het kan aan de flitsende moving heads liggen, maar de voornaamste oorzaken zijn toch de basrijke tracks van de Londense dj, die overigens al door Bonobo werd opgepikt en al meerdere keren door de BBC werd getipt. Aanstekelijke housebeats doen de stilstaande massa veranderen in een heen en weer bewegende meute, en de “Renegade Master”-vocal doet daar als rinkelend belletje nog een kleine schep bovenop. Ook de “Good To Go”-tekst baant zich een weg door de zaal, maar dan in een techno-edit in plaats van in een happy hardcoreversie. Het maakt duidelijk dat het hier vannacht niet om gabberen te doen is, maar om kwalitatieve elektronische muziek in de schijnwerpers te zetten zonder al te veel op trends in te spelen.

Boven het publiek treden de talrijke doorzichtige ledschermen stilaan in effect. Ze brengen de projecties van op de stage tot vanachter in de zaal. Het gaat vergezeld van snelle techhouse met repetitieve vocals. Een ’tsja’ zul je niet snel in het publiek horen, want starten met bewegen is een kleine moeite tijdens de set van TSHA en zo zijn de benen warm voor de publiekstrekker.

Afgelopen zomer trok BICEP nog de hele Lowlands-Alpha vol, exact twee jaar geleden stond het Noord-Ierse duo in de Ancienne Belgique en exact een jaar geleden verkochten ze de Lotto Arena uit. 28 oktober lijkt hun Belgisch dagje wel; laat er geen twijfel over bestaan dat Andrew Ferguson en Matthew McBriar ook vanavond de headlinespot naar zich toetrekken. Een nieuwe, spectaculaire Chroma audiovisual dj-set, die in september al debuteerde in Manchester, moet die positie bekrachtigen.

Die snelle droom van de Noord-Ieren start gezond, met “Apricots” als mijmerende intro. Galmende bassen doen even later de broeken van de opeengepakte massa trillen, waarna feeërieke, melancholische akkoorden de gevoelige noot aantikken. De baselineachtige drop die erop volgt – in combinatie met de lasers – is des te verrassender. Van de muzikale variatie die we aan het begin van de avond misten, is nu geen sprake meer. Al snel wordt een switch gemaakt naar pompende techno met een klein acidsmaakje, waar de smile van op ons gezicht komt te staan. Soms zijn de beats heel verfijnd, maar af en toe worden we ook overspoeld door serieuze bastsunami’s die balanceren op het randje van pijn doen aan de oren.

BICEP beloofde ons een AV-show, dus ook onze ogen mochten het een en ander verwachten. De visuals tonen een nieuw level van gecrashte ledschermen en zijn daarom erg leuk, maar voor de rest blijft het karig. De lasers laten zich dan wel zien, toch hebben we het gevoel dat vooral met de ledschermen boven onze hoofden niet alles uit de kast wordt gehaald. Het ziet er zeker goed uit, maar het wauw-effect waarop we gehoopt hadden ontbreekt. Dan maar focussen op hetgeen waar het echt om draait. Het tempo ligt ondertussen rond de 140 bpm en net wanneer we ons afvragen hoe beide heren hier “Glue” ooit krijgen tussen gemixt, horen we de junglebeats opduiken en tegelijkertijd ook de excitement rondom ons. Op de hit is het nog even wachten, maar een nieuw genre kunnen we alvast alweer afvinken.

Die jungle evolueert in de trage, bijna slaapverwekkende richting, tot plots weer oppeppende techno en luttele momenten erna zelfs oldschool trance de zaal doorboort. Genres kunnen elkaar zomaar afwisselen bij BICEP en dat bewonderen we enorm, al moeten we wel de kanttekening maken dat de lange build-ups naar de drops soms net iets te weinig extase veroorzaken bij de climax. Op het einde is daar nog het verzekerde succes “Glue”, dat bij het inzetten even moet onderdoen voor het volume uit het publiek. Een lekker dessertje, maar het kan ons niet ontdoen van het feit dat we tussen de abrikozen en het dessert iets misten dat de menu compleet maakte.

De eer om de eerste Belgische WHP af te sluiten is weggelegd voor de Amsterdamse KI/KI, ook wel gekend als the new kid in trancetechnotown. Vorige week speelde ze nog de pannen van het dak op Amsterdam Dance Event tijdens haar b2b-marathon met onder andere Armin van Buuren als tegenspeler. Ook op Voodoo Village waren we al onder de indruk van haar trackselectie, wat haar status als underdog-headliner van de avond alleen maar meer kracht bijzet.

De jonge revelatie draait opmerkelijk zwaar. Waar er meestal nog wat trance en retro in de mix opduikt, serveert ze nu vanaf het begin techno. De klok is zojuist van drie terug naar twee gesprongen, maar hier slaat ze toch vooral four to the floor. Voor een groot deel tijd om hun bed op te gaan zoeken, maar zij die er morgen niet vroeg uit moeten, halen nog een laatste drankje voor in hun ene hand en de andere hand reserveren ze om de lucht in te steken. De lichtshow bereikt nu pas zijn hoogtepunt, net als het ravegehalte. KI/KI deinst niet terug om op het einde nog wat harde technokicks door de speakers te blazen en op de tonen van “Don’t You Want Me” van Felix wandelen we de Scheldekaaien terug op.

De WHP-organisatie kan tevreden terugkijken op een eerste editie in Antwerpen, want op het laatste moment kon ze nog het ‘sold-out’-bordje bovenhalen. Met een interessante line-up die zijn verwachtingen grotendeels inloste, een notabele lichtshow en een goed geluidssysteem was er weinig om iets op aan te merken. Enkel bij de bars was het soms wel even wachten, al was dit ook niet onoverkomelijk. Met deze editie in het achterhoofd, kijken wij al uit naar een volgende met dan misschien een keer melodische techno, drum-‘n-bass of bass house.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!