Op de grootste muziekbijeenkomsten moeten we midden september al nostalgisch terugkijken, maar helemaal uitgebloeid is de festivalzomer zeker nog niet. Aan het staartje ervan vinden namelijk nog enkele onbekendere pareltjes plaats die absoluut de moeite waard zijn. Eentje daarvan: Voodoo Village, dat afgelopen weekend het natuurdomein rondom het Gravenkasteel in Humbeek nog wat idyllischer maakte dan het doordeweeks al is. De grenzen van het dorp werden dit jaar opnieuw wat verlegd, waardoor het inwonersaantal steeg tot een dikke 25.000 liefhebbers van elektronische muziek. Zij genoten in een broeierige omgeving van open velden, magische bossen en een historisch architectuur van zes podia met internationale alsook lokale helden. Na de AV-show van Mathame en een twee uur durende trip van Exhale-vertegenwoordiger Farrago op een uitverkochte zaterdag, trokken wij op zondag onze dansschoenen nog een keer aan voor sets van onder meer Adriatique, KI/KI en Yves Deruyter.
Moesten we een prijs voor mooiste festivalterrein uitreiken aan het eind van deze zomer, dan zou Voodoo Village zeker tot de favorieten behoren. Dat valt ons al op wanneer we de poort tot het dorp betreden en het kasteel meteen zijn rol als eyecatcher opeist. Het festival is aangekleed met grotendeels houten decor en het gezellige marktje dat het jaarthema ‘Uniting souls’ goed belichaamt. Kledings-, juwelen en een tattoostandjes verwelkomen ons in het midden van de Humbeekse natuur.
Het zijn de harmonieuze, diepe beats van een zichtbaar genietende Calao die er het eerst in slagen zich een weg naar onze oren te banen. Met een prachtig uitzicht op het kasteel opent zij met een drie uur durende set de tweede dag in The Yard, waar Hangar vandaag enkele ceremoniemeesters- en meesteressen selecteerde om de pulserende ritmes van melodische techno door de tent te doen trillen. Vlak voor het inpalmende ledscherm vol trippy visuals, doet ze de enkelingen die nog geen druppeltjes over hun lichaam voelden rollen, zweten door hun eerste danspasjes. Het geluid zit erg goed met heldere klank en smooth bassen die de terugbotsende, gelaagde beats lekker doorgeven aan het publiek. Als de opvolgers van Calao op dit elan doorgaan, belooft het nog een hele mooie zondag te worden, want ze vervulde haar moeilijke rol als opener met verve, mede door de soms lange breaks waardoor de spanning behouden bleef.
Voor we het weten projecteert ons smartphonescherm 15:00 en zit de tijd van Calao er – na een kwartiertje overspelen – al op. Onder haar op de timetable: Sara Bluma, die met haar beats de grootste gaten in het publiek inmiddels heeft gedicht. Experts in Aziatische taal zijn we niet, dus specificeren wordt moeilijk, maar zowel qua tekst als qua klanken horen we heel wat oosterse elementen terug. Trommels, een didgeridoo en klingelende belletjes: het passeert allemaal de revue. De temperatuur stijgt, de kicks worden steviger en de beenspieren worden steeds talrijker op de proef gesteld: ons verblijf in de village is nu echt begonnen.
Waar men al lang niet meer op gang moeten komen, is op de wei achteraan het terrein. Antwerps feestconcept Hard Harder Hardst host er met voorsprong het stevigste podium in de abstractere setting die The Shelter gedoopt werd. HHH-oprichter Volunt Barbati bedient zijn overburen met de schaduwrijke klanken van de hardste techno. Onder drie lange lichtbalken trotseren zij de zon, de industriële technokicks of de zompige grond waarop ze – jawel, bij 32 graden – aan het raven zijn. Stilstaan is niet aan de orde, want de man met de baard beperkt zich niet. We horen zowel hard techno, schranz, hardstyle als jumpkicks uit de speakers blazen, terwijl een schreeuwende man en een luchtig fluitje de korte stiltes doorbreken. Dat zijn echter druppeltjes op de hete plaat die de dansvloer is, want Barbati zorgt voor veruit de meest ‘duivelse’ muziek die er doorheen het jaar weerklinkt in de regio ten noorden van Brussel.
The Observatory baadt intussen in een dikke mistbank, en slaat daarmee twee vliegen in een klap: het schept niet alleen een bepaalde sfeer, maar zo worden ook de felle zonnestralen wat afzwakt. De speakers staan rondom het publiek en een grote, lege reclamebanner die om de zoveel tijd zijn kleurenpallet wijzigt, dient als blikvanger. Van de timetable leiden we af dat de Deense dj Courtesy achter de decks staat, want haar zien kunnen we niet. Trance is haar passie en haar voorliefde voor klassiekers illustreert ze meteen met “Show Me Love” van Robin S. De mixen zijn soms verre van top, maar het is wel leuk dat er in de tracks heel wat variatie zit. Van eurodance schakelen we over op ninetieselectro en ook wat breakbeat komt aan bod. ‘Shake what yo mama gave ya’ luidt het, maar het publiek reageert nogal passief op de gevarieerde set van Courtesy. Gelukkig sluipt er ook wat gabber op trancetempo in de set en weet ze daarmee het merendeel wel tevreden te stellen.
Ondertussen heeft de zon al heel wat huidjes rood gekleurd, dus is het tijd om even wat rust op te zoeken. Na een rondje over de Voodoo Market, kan dat in The Oracle. Deze nieuwe toevoeging ten opzichte van vorig jaar richt zich op de spirituele en alternatieve bezoeker, die hier ofwel zijn mooiste, innerlijke bewegingen naar boven laat komen of zich op een kussentje legt om even af te koelen in de schaduw. De bewegende menigte tovert een lach op ieders gezicht, want hier kijkt écht niemand raar op omdat je speciaal danst of er wat anders uitziet. De planten onder de bruinkleurige tent vormen het ontspannende decor voor de soms wat bizarre, maar steeds prachtige klanken van de dj.
Tussen de bomen in The Forest heeft Jan Blomqvist rond etenstijd de controle genomen over de muziek. De Berlijnse artiest staat ook bekend als grondlegger van ‘concerttechno’: dromerige, kalmerende zang, eenvoudige, melodieuze beats en melancholische akkoorden. Hij draait en zingt een rustig setje aan elkaar perfect naar die normen, maar lijkt de dansvloer toch zo op te warmen dat er een bosbrand ontstaat, want ook hier zien we de dj amper staan door de rook. De grote, centrale discobal dient als lichtje in het mysterie en is het schoolvoorbeeld van hoe Voodoo Village op zijn kleinere stages met weinig middelen toch een unieke sfeer schept, net als de boomtekeningen die doen denken aan prehistorische grotfresco’s en de spots tot hoog in de bomen.
Aan The Observatory staat het gezellig vol voor Yves Deruyter, die een beetje als vreemde oude rot in de bijt tussen al het jonge, opvallend veel vrouwelijke talent geprogrammeerd staat. Niet meer dan terecht, maar toch nog steeds eerder een zeldzaamheid in het genre. Temidden van zijn set komt “The House Of House” voorbij, gevold door “Metro” waarmee Kevin De Vries en Mau P dit jaar een heuse dancehit scoorden. Beide tracks worden in een vettig technojasje gestoken en de hypemomenten blijven elkaar opvolgen, wanneer ook de vocals van “The Ultimate Seduction” en “The Age Of Love” door de boxen schallen. Charlotte de Wittes remix volgt en dus blijft de trance en retro house grotendeels achterwege, maar aan de knipoog naar het verleden blijft Deruyter steeds trouw. Met aan het einde zelfs nog een remix van “Turn On The Lights again..” bewijst hij dat je ook als dj uit de goeie ouwe Bonzai-tijd je plekje niet gestolen hebt in Humbeek.
Naarmate de avond valt, tovert The Yard zich op tot donkere ravebunker en daar draagt Innellea graag zijn steentje aan bij. De dj-producer bracht al muziek uit via het gerennomeerde Afterlife en voelt zich dus helemaal in zijn sas op dit podium. Toch worden we geïntroduceerd met wat breakbeat techno en Flowdan(achtige) vocalen. Wat later dringen de ratelende drops en dreigende wazige synths zich wel op, waarop de moving heads achter het doorschijnende ledscherm beginnen te bewegen. De stuwende en toch gevoelige beats worden mooi vertaald in zijn “In And Out of Love”-remix, die een goede introductie is tot de laatste twee uur van het weekend.
Headliner van vandaag: het Zwitserse dj- en producersduo Adriatique, dat het weekend afsluit met betoverende, hypnotiserende techno. Zielsverwanten Adrian Shala en Adrian Schweizer trekken de spotlights volop naar zich toe en het is duidelijk dat veel bezoekers vooral voor hen gekomen zijn, want voor het eerst zien we heel wat telefoons de lucht ingaan. Het duo draait een stukje steviger dan hun discografie ons voorschrijft en dat is maar logisch ook, anders zou het een heel softe afsluiter zijn. De lichtshow stelt echter wat teleur en omdat er op de andere stages nog zoveel is om van te smullen, is het tijd om andere oorden op te zoeken.
In het voodoobos schieten de lasers vanaf alle kanten door het bladerdek en bevindt zich een veelvoud van de in het licht zichtbare lampen. Whomadewho trakteert er het volk op een hybride set met live zang en instrumentatie. Aan The Shelter is het Berlijnse Kobosil de vervanger van Paula Temple, die – net als Nico Moreno – verstek moest geven vanwege ziekte. Toch klinken de beats van The Observatory ons het meest als muziek in de oren.
In Nederland is heeft ze haar festivalhorizon al lang verbreed (zo sloot ze de Bravo van Lowlands al af), maar in België moeten we ze nog leren kennen. De jonge Amsterdamse en veelbelovende dj KI/KI omschrijft haar sets zelf als trancy technotrips vol energie, maar wat vriendelijker en minder agressief dan de populaire hard techno. Als we aankomen, sluipt Yves Deruyter al meteen terug de mix in. Zijn “Back To Earth” krijgt een x1,2-snelheid, waarna de track volgt waarmee KI/KI zichzelf tot producer kroonde. Het lekker snelle, trancy “Leave It To The Vibe” rolt lekker door. Doorheen haar set krijgen we een netjes geselecteerde mix van acid techno, hard trance en oldskool die extreem vlotjes in elkaar overloopt. De goede mix van herkenbaarheid en ontdekkingen maakt van KI/KI’s laatste uur een knaller van een slotact, waarmee de Amsterdamse haar reputatie als toekomstig headliner onderstreept.
Dat deed ook Voodoo Village, maar dan met zijn status als waardige elektronische festivalafsluiter van het seizoen. Slechte sets zagen we gewoonweg niet op deze achtste editie, al sprongen Calao, Yves Deruyter en KI/KI er wel echt uit. Ook dienen we complimenten uit te reiken aan de stagedesigners, want vooral The Shelter en The Forest zagen er prachtig uit. Neem daarbij nog (het dure drinken – vier euro voor bier en frisdrank – even buiten beschouwing gelaten) een uitgebreid en lekker aanbod aan eten, zowel als volwaardig avondeten als als snackje voor de late honger, en je kan tevreden terugblikken op je tripje naar het dorp. Voodoo Village bewees zich als een echt belevingsfestival, waarop de landheer in het kasteel trots kan zijn.
