Niet veel buitenlandse bands slagen erin om twee keer na elkaar de Ancienne Belgique uit te verkopen. Toch doet Bicep het als eerste dit jaar. Nadat het concert van donderdag 28 oktober al vier maal verplaatst werd (om de gekende redenen), deed de band er wegens groot succes en als compensatie voor het lange wachten nog een extra show bij op de 29ste. Wij waren alvast aanwezig op het eerste concert van het duo dat zijn muziek live bracht en er een anderhalf uur durend feestje van maakte waarbij het visuele karakter van hun show alles oversteeg. Dit maakt Bicep tot een liveband die je gewoon moet gezien hebben.
Voor de band het podium betrad, mocht Comby twee uur lang de zaal opwarmen met een subtiele dj-set. Subtiel omdat de lichten in de zaal gewoon aan bleven en iedereen eigenlijk gezellig een praatje sloeg met elkaar en zich al goed in de drank smeet. De enige keren dat er echt enthousiasme uit de zaal kwam, was toen hij zijn pet afdeed of eens zwaaide. Meer onthouden we ook niet van de elektronische dj-set en dus waren we opgelucht toen de lichten eindelijk uitgingen.
En dat het nodig was dat het donker werd, werd al snel duidelijk toen de eerste noten van “Fir” door de zaal weerklonken. De voorlaatste track op hun recentste plaat Isles is de perfecte opener voor een show, want de song begint tamelijk mysterieus en live kunnen ze daar nog meer mee spelen door alles zo rustig mogelijk te laten openbloeien. Ook visueel werden we zo nog een klein beetje geteased, waarna de mannen uiteindelijk alles volledig uit de kast haalden.
En die kast bleek goed gevuld te zijn, want aan de achterkant van de AB stonden twee grote vrachtwagens die al dat visueel moois moesten vervoeren. Toen we dat zagen, wisten we al dat het hier om duimen en vingers van af te likken ging worden en Bicep stelde zeker niet teleur. We proberen het zo visueel mogelijk te omschrijven. Het duo speelde op een platform tegenover elkaar met daarvoor gigantische schermen waarop visuals konden worden geprojecteerd. Maar die schermen bleken ook doorzichtig te zijn, waardoor je ook onder het platform kon kijken toen er felle witte lichten van achter de band kwamen. En ook lasers waren bij tijd en stond aanwezig. Kortom, er was altijd wel iets te zien.
Dat is wel nodig, want muzikaal is Bicep vooral een ervaring en de leden zelf zijn ook tamelijk statisch. Maar dat is misschien goed, want zo compenseren ze voor de heel extatische visuals en natuurlijk een publiek dat heel opgefokt stond. Het begon eerst nog wat met opwarming, waarbij de zaal vooral wild werd van de lichten die plots feller tekeergingen, maar bij eerste herkenningspunt “Atlas” werd er dan ook al wat meer op de muziek gereageerd. De twee weten heel goed hoe ze hun muziek live in elkaar moeten steken, en ze zorgden voor genoeg opbouw zodat de extase daarna nog harder binnenkwam.
Hoe langer de set duurde, hoe vettiger het werd. De groep legde de focus naar het einde toe meer op zompige, dansbare bassen, waardoor we ons ook soms op een rave voelden. Dat voelde bij momenten ook wat plat aan, omdat het makkelijk is om op die manier je publiek te ‘pleasen’. Voor ons hoefde dat namelijk niet, omdat hun songs die meer op het experiment mikken en veelal de leuke exotische synths herbergen veel meer inhoud hebben dan gratuit vette bassen op het publiek smijten.
Het publiek dronk dat echter, net zoals hun consumpties, met volle teugen op, waardoor er na een tijd niemand nog kon blijven stilstaan. Dat is natuurlijk ook de verdienste van Bicep, want naast het experiment weten ze ook gewoon heel goed hoe ze een feestje moeten brengen. Na al dat gebonk moest het hoogtepunt van de set nog komen. Het begon met “Sundial”, dat visueel prachtig ondersteund werd door heel kleurrijke beelden, en kwam dan tot zijn uiting in de bisronde. Die begon met de klassieker “Glue” en de zaal werd niet minder dan wild. De prachtige laser die regenboogkleuren toonde en de opbouw richting het gekende deuntje in het refrein, waren beide indrukwekkend en zorgden ervoor dat je ofwel helemaal gehypnotiseerd werd ofwel helemaal aan het dansen ging. “Apricots” toonde dat Bicep eigenlijk een nog beter nummer heeft dan “Glue” en bleek door zijn aanstekelijkheid de perfecte afsluiter van de set.
Bicep toonde in zijn live-opstelling dus dat ze het verdienen om met slechts twee albums op hun naam toch twee keer de AB uit te verkopen. Ze hebben visueel echt een van de strafste shows die we al zagen en dat kwam in de mooie grote zaal van de AB helemaal tot zijn recht. Muzikaal weten ze ook wel waar ze mee bezig zijn en de prachtige nummers van hun nieuwe plaat Isles kwamen live soms wel wat vettiger naar voor, maar in het geheel bleek het vooral een reis naar een onbewoond eiland, waarbij je telkens als eerste iets nieuws ontdekt en je door de zon wordt geleid naar de meest vredevolle plek op aarde. Vandaag doet Bicep dat trucje opnieuw en we zijn er zeker van dat het weer dezelfde dansbare, maar vredelievende plek zal zijn.
