© CPU – Jan Van Hecke (archieffoto)
Een jaar geleden was hij nog een nobele onbekende, maar gisterenavond liet Louis De Roo de bovenverdieping van de Ancienne Belgique vollopen. Met zijn muzikale project Isaac Roux schoot hij met debuutsingle “White Rose” onder de arm als een bescheiden raketje richting de top, gesterkt door winst in StuBru’s De Nieuwe Lichting en Humo’s Rock Rally (publieksprijs, nvdr.). Op die manier doet de West-Vlaming vandaag de dag dus steeds meer belletjes rinkelen, want met een aantal mooie voorprogramma’s en een gevulde festivalzomer achter de rug moet gezegd dat de toekomst er nogal rooskleurig uitzag; zeker als je weet dat er nog maar twee eigen singles op de streamingdiensten te vinden zijn. Een mooie start van een droom, die nu dus een volgend ijkpunt kende in de AB Club.
Het beloofde op voorhand in elk geval een avond te worden die gekleurd zou worden door muzikale warme knuffels, want ook Iskander Moon tekende present in de hoofdstad. De man gaat tegenwoordig over de tongen dankzij single “Saturday Silence”, en mocht de kleine hype gisterenavond dus meteen ook waarmaken. Met een kleine tien minuten vertraging bracht hij de AB Club meteen in de vibe van de treurige winteravonden, want met niet meer dan een wierookstokje, een eenzame spot en zijn piano werd meteen duidelijk wat er ons te wachten stond. De set van een halfuurtje meanderde rond het geluid van eerder genoemde single, met als hoofdrol het stemgeluid van Moon. Die vond het midden tussen de hoogtes van Justin Vernon en de laagtes van Chris Martin, waardoor het altijd heel mooi klonk. De piano werd af en toe gewisseld voor een akoestische gitaar, begeleid door een anekdote. Dat telkens met een vleugje gezonde arrogantie; en de jongeman kwam er nog mee weg ook. Iskander Moon warmde de AB Club met andere woorden op aan de hand van een paar warme winterhitjes, die meteen ook een zeker internationaal geluid uitstraalden. Het zou dus zomaar kunnen dat hij binnen de kortste keren in de voetsporen van de hoofdact treedt.
Die toonde weliswaar meteen aan dat het grote schoenen zijn om potentieel te vullen, want gesterkt door een vierkoppige liveband maakte De Roo meteen indruk aan de hand van het nog onuitgebrachte “Lonely Wolf”. Het was in dat opzicht dan ook de samenzang met pianiste Elien Lauwers die de lat al snel op zekere hoogte legde voor wat komen zou. Verwachtingen die eigenlijk een dik uur lang ook werden ingelost, want Isaac Roux schipperde tussen invloeden van al zijn inspiratiebronnen, met zijn herkenbare stemgeluid vanzelfsprekend als lijm die alles te samenhield. Van een Ben Howard-achtig geluid richting het mysterieuze doch ietwat sprookjesachtige “Wonder”, gevolgd door eerste herkenningspunt “Colours”. Dat bleek in een klap ook het breekpunt voor alles en iedereen in de zaal, daar de stress en spanning wegebden en het echte spelplezier bovenkwam in de vollere en daardoor meer epische outro van het nummer.
De trein was met andere woorden helemaal vertrokken, al stonden een paar wielen nog op het verkeerde spoor toen een vals gestemde gitaar even roet in het eten leek te komen gooien bij “The Right Place”. Gelukkig leidde dat er niet toe dat het Isaac Roux schip ten onder ging. Integendeel, het toonde uiteindelijk ook de echtheid van de band aan, getuige ook het verhaal waaruit bleek dat de vijf hun cheque van Humo’s Rock Rally simpelweg kwijtspeelden in een tankstation in Wetteren. Hoe dan ook zoog dat de zaal op een of andere manier nog een tikkeltje meer in de sfeervolle wereld van Isaac Roux. “Reflection of Us” deed daar zijn schepje bovenop, want doordat Bon Iver-invloeden duidelijk doorschemerden terwijl De Roo achter zijn piano had plaatsgenomen, nam het melancholische in zijn stem de bovenhand.
Want je zou het bijna vergeten: De Roo heeft wel degelijk gestudeerd om singer-songwriter te worden, nota bene aan het Liverpool Institute for Performing Arts van Paul McCartney. En het is misschien wel daardoor dat hij telkens dat gouden randje aan zijn nummers weet toe te voegen. Zo voel je de storm haast letterlijk opkomen in “When It Storms”, waarna bleek dat we op het verkeerde been gezet werden. Na veel getease bloeide het nummer namelijk meer open dan verwacht in een folky Mumford & Sons-achtig hitje, met opnieuw een episch vleugje eigenheid. Iets dat overigens ook al terugkeerde in De Roo’s versie van The Nationals “Bloodbuzz Ohio”; ook in de set, maar evengoed in dat typische Isaac Roux-jasje.
De naar Angèle neigende pianotoetsen in “U&I” waren een momentje om naar adem te happen alvorens het tweeluik “Golden” / “White Rose” de zaal helemaal omver blies. Waar die eerste imponeerde aan de hand van een tegendraads lijkende drum, opnieuw die stem van Lauwers en natuurlijk een intense De Roo, mocht die laatste de zaal omtoveren in een kampvuurmomentje waarbij het publiek de tweede stem voor zijn rekening nam. En het feit dat iedereen die opdracht serieus nam, toont nog maar eens aan dat Isaac Roux de AB Club wel degelijk helemaal meehad in zijn verhaal. Dat er nog een onvoorziene bisronde werd gebracht in de vorm van het akoestische “Autumn Love”, bevestigde dat des te meer.
Na gisterenavond kunnen we met andere woorden met zekerheid zeggen dat de toekomst er bijzonder mooi uitziet voor Isaac Roux, want van de negen nog onuitgebrachte nummers, waren er een aantal die een diepe indruk op ons nalieten. Mooi was het altijd, groots bij momenten ook; een combinatie die eigenlijk ook nooit verveelde. Intens was het altijd, iets waar de liveband een heel erg grote rol in speelde. En zo bleek achteraf gezien dat alle ingrediënten aanwezig waren om een vaste waarde in het muzieklandschap van de Lage Landen te worden; het is bijgevolg dus uitkijken naar de volgende release van de band!
Setlist:
Lonely Wolf
Wonder
Colours
The Right Place
Reflection of Us
Lost in Some Dream
Bloodbuzz Ohio (The National-cover)
When It Storms
U&I
Golden
White Rose
Autumn Love
