Wie fan is van complexloze indierock die er de vaart inhoudt, kunnen we al enige tijd ME REX aanraden. De Britten losten de voorbije jaren nieuw materiaal met over de zestig uitgegeven nummers tussen 2021 en 2022. Toch mag Giant Elk pas beschouwd worden als hun tweede volwaardige album. De groep laat zich kenmerken door snelle indierock met een zanger die klassieke zangleerkrachten de kriebels zou bezorgen, maar wiens constante uithalen wel de perfecte korrel hebben om te kunnen ontroeren. Een soort Andy Hull van Manchester Orchestra zonder de bombast en het indrukwekkende, vocale bereik. Wie ter introductie wil weten hoe die beschrijving klinkt, kunnen we het heerlijke “Jupiter Pluvius” aanbevelen.
Het drietal achter ME REX heeft al lang een gezonde fascinatie voor prehistorische en mythische wezens. Op het nieuwe album refereren de songteksten echter naar laag-bij-de-grondse wezens als pythons, spinnen, wormen en warkruid. Waar het allemaal voor staat, is een raadsel, maar als fan is het een onderhoudende, rode draad. De muziek is daarentegen vooral vrolijk. Vooruitgeschoven single “Eutherians (Ultramarine)” stuitert in het refrein in het rond binnen de contouren van een klassiek indierocknummer. Ook “Jawbone” sprint als Usain Bolt uit de startblokken. Het is een sneltrein die rammelt langs alle kanten, maar in tegenstelling tot die van de NMBS, niet gauw te laat op zijn bestemming zal arriveren.
Aan vernieuwing doen de Britten niet per se. “Giant Giant Giant” krijgt een miniem laagje elektronica mee en met “Halley” loopt wat vervormd gebliep mee. Dat laatste nummer is opvallend mooi ingetogen, iets wat niet op elke poging tot rust even goed werkt. Op “Slow Worm” lijkt zanger Myles McCabe wat te zwalpen over zijn rustige opener en “Spiders” is niet gedenkwaardiger. ME REX is en blijft een groep die gedijt bij een chaotisch tempo waarover de frontman teksten kan uitspuwen aan hoge snelheid.
“Oliver” vat die werelden het mooist samen. Het nummer duurt twee minuten, maar bevat zowat alles wat we graag horen van de groep. Over een warme, instrumentale opbouw, fluistert McCabe aan hoge snelheid zijn teksten. Naar het einde van het nummer barst het drietal dan los in de mooiste dertig seconden van het album. Bijna even goed is “Pythons” waarbij de groep haar klassiekere schakelspel met het tempo omtovert in een gelaagde opbouw die constant klatert, maar pas op het einde tot een explosie leidt.
Het probleem van ME REX is tegelijk haar sterkte. Soms verstrijken er twee nummers voor we doorhebben niet meer naar hetzelfde nummer te luisteren. Het tekent dat de groep nooit door een ondergrens zakt, maar ook dat veel nummers in hetzelfde bad gelegen hebben. Misschien is het de inwisselbaarheid binnen een snel opeenvolgende productie die ervoor zorgt dat het grote publiek deze jonge band nog niet heeft gevonden. Het is giswerk, maar in tussentijd heeft ME REX ons weer verblijd met een fijne indierockplaat.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Oliver”, ons favoriete nummer van Giant Elk, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
