Dat blink-182 terugkwam in de oude bezetting, was een van dé muzikale nieuwtjes van 2022. Single “EDGING” beklonk de wederopstanding van de jeugdhelden van de millennial, maar we maakten van de gelegenheid gebruik om ook te klinken op het ontslag van Matt Skiba. blink-182 was een andere band geworden, die ons uit nostalgie vaak vol verwachting naar de koptelefoon deed grijpen of richting een festival leidde, maar telkens met een onvervuld verlangen achterliet. De apotheose van dat hele gebeuren kreeg met NINE een naam, maar die oude koeien zijn naar verluidt heel gelukkig in hun gracht.
Vier jaar, heuglijk nieuws en enkele succesvolle singles later liggen de kaarten volledig anders. Met “ONE MORE TIME” beroerde blink-182 menig millennialhart en een kleine maand later kunnen we besluiten dat de heren een dikke hit te pakken hebben. Weg vervelende popnummers en verfoeilijke videoclips, hallo kalende pubers en goesting om te raggen! “MORE THAN YOU KNOW”, “DANCE WITH ME” en een geslaagde passage in het Sportpaleis zetten het tijdportaal naar de nillies wagenwijd open. blink was helemaal terug, en dit keer op een manier waarop we allemaal zaten te wachten.
Maar ook niet eerder gehoord materiaal leert ons dat teruggrijpen naar de succesformule van weleer een succesformule van vandaag is geworden. De intro van “ANTHEM PART 3” lijkt verdacht veel op die van “Anthem Part Two”, en de drumlijn, vocalen en algemene productie van het nummer lijken recht uit de jaren nul te komen. Ook “TERRIFIED” klinkt tijdens de eerste strofe als een cocktail van nummers als “Dysentery Gary” en “Down”, zij het met een iets te metaalachtig klinkend refrein.
Dat blink-182 weinig subtiele autotune aanspreekt om zijn nummers vorm te geven, weten we eigenlijk al sinds Neighborhoods. Zolang Tom DeLonge het vocale hulpmiddel ter hand neemt, komt het trio er best mee weg, maar het stemgeluid van Mark Hoppus leent zich er minder toe. Zo krijgen we met “BLINK WAVE” veruit de minst overtuigende passage op de plaat te horen, want ook het eighties synthgeluid voegt weinig toe. Ook het potentieel van “BAD NEWS” om als dikke poppunkschijf te boek te gaan, wordt flink gefnuikt door een te ijverige nabewerking.
Sinds Angels & Airwaves heeft Tom Delonge zichzelf een bepaalde sound toegeëigend die hij moeilijk kan loslaten (zie Neighborhoods en later werk). Love it or hate it, ook ONE MORE TIME… kent zo’n passage (alweer bijzonder geslaagd). “TURPENTINE” balanceert tussen groots, spacey rockgeluid en de typische blink-182-slagkracht, terwijl de tekst stuitert tussen neerslachtigheid, veerkracht en puberaal gelal. De veertiende van de plaat omvat met andere woorden alles waar blink voor staat, en lijkt dé fan favourite van de laatste worp te gaan worden.
Of dit nu het aangekondigde ‘beste album dat blink-182 ooit schreef’ is, betwijfelen we, maar de band doet meer dan voldoende om zichzelf opnieuw uit te vinden en zich uit te nodigen op festivals met een relevante line-up. Hier en daar horen we autotune en andere kunstgrepen die de tand des tijds net iets te veel ontzenuwen, maar de Amerikanen hebben gelukkig ook begrepen waarvoor ze staan. De fan van weleer kan eindelijk nog eens zijn gading vinden in nieuw werk, en dat was (als we streng zijn) al een tweetal decennia geleden.
Facebook / Instagram / Twitter (X) / Website
Ontdek “TURPENTINE”, ons favoriete nummer van ONE MORE TIME…, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
