blink-182 @ Sportpaleis: Nostalgie op een dienblad

De carrière van blink-182 gaat al mee sinds de jaren negentig en toch hadden de heren nog nooit in een Belgische concertzaal gespeeld. Oké, tijdens het begin van hun carrière speelden ze nog op Skatefest in Hof Ter Lo (tegenwoordig Trix), maar een echte zaalshow als headliner hadden ze nog nooit gedaan. Vele keren Rock Werchter en Pukkelpop, waarvan de laatste keer op die eerste in 2017. Toen was ene Tom Delonge er niet bij, maar ondertussen zijn we vele jaren en emotionele momenten verder, en is de gang terug samen. Een grote terugkeer dus, en dan mag je al eens groots denken. blink-182 speelde zijn eerste Belgische zaalshow namelijk in het Sportpaleis en dat was al ruim op voorhand uitverkocht, al waren er uiteindelijk nog last minute afzeggers waardoor het niet bomvol zat. Dat mocht de sfeer weliswaar niet bederven, want de band bracht datgene waarvoor iedereen kwam: nostalgie.

Openen mocht The Story So Far, ondertussen ook al geen kleine onbekende band meer. De Amerikanen kregen van blink-182 drie kwartier, wat ruim de tijd was om een bloemlezing door de carrière te geven. Naar eigen zeggen was dit hun grootste show ooit, en dat zou zomaar eens kunnen kloppen aangezien dit de eerste show van de band samen met blink-182 is. Als poppunkband is het weliswaar altijd moeilijk om zo’n grote zaal te entertainen, zeker als je niet de productie hebt van een hoofdact. Op die manier kwam niet ieder nummer even strak binnen, maar het publiek dat al ruim aanwezig was liet zich hierdoor niet kennen. We bespeurden zelfs al een eerste kleine moshpit. The Story So Far was daardoor toch een goede opwarmer, want het speelde vooral de meer snelle songs zoals meest recente single “Big Blind”, en dat werkte. Ook blink-182 benadrukte nadien nog meermaals dat het blij was met hen als support.

Het was even een dubbeltje op zijn kant of de show van blink-182 wel door zou gaan in het Sportpaleis. Travis Barker werd namelijk voor een familienoodgeval naar huis geroepen nog voor de tour in Europa van start zou gaan. Het resultaat waren enkele gecancelde shows in Ierland, Noord-Ierland en Schotland. Gelukkig voor het Europese vasteland kon er in België wel eindelijk gestart worden met die tour en dat mocht iedereen geweten hebben. Meer dan een jaar op voorhand werd de ze aangekondigd, waardoor de anticipatie groot was en de euforie van de uiteindelijke show gigantisch. De temperaturen mochten buiten dan ver boven de normale liggen, in het Sportpaleis liet niemand zich kennen door de hitte. De zaal werd namelijk wel bedolven onder die temperatuur. Nog geen minuut nadat de band zijn eerste nummer speelde, werd er al naar gerefereerd. Gelukkig was het geen spelbederver, maar eerder een leuke extra.

De spanning die in het publiek hing, werd meteen duidelijk toen de lichten doofden en het logo van de band langzaam, maar zeker werd onthuld. Eenmaal “Anthem Part 2” dan als opener mocht dienen en we de stem van Tom Delonge mochten ervaren, wisten we dat dit wel eens een van de betere shows van blink-182 zou kunnen worden. Het ding met die band is namelijk dat het niet altijd super klinkt live; soms vegen de drie er hun broek aan en meestal is de stem niet wat het moet zijn. Dat kon nu moeilijk het geval zijn, aangezien er een ruime pauze was voor ze in Antwerpen konden optreden. Dat zagen we, want de bandleden smeten zich als geen ander en genoten duidelijk van hun moment op het podium.

Het kinderlijke zullen ze ook nooit verleren. Mopjes over seks met de moeder van de een, mopjes over hoe ze elkaar leerden kennen in een trio en de vele ostentatieve handgebaren waren daar een deel van. We zouden het als kinderachtig kunnen omschrijven, maar het hoort blijkbaar bij een blink-182-show. Zelf waren ze ook alles aan het relativeren en benoemden ze telkens hun fouten of verscheen er eens dat ze niet de beste muzikanten zijn op de schermen achter hen. Erkenning is het begin van alles en het was duidelijk dat blink-182 nergens poneerde dat ze de beste muzikanten waren (al liet Mark Hoppus zich toch eenmaal pakken op een uitspraak waarbij hij zei dat ze de beste band ter wereld zijn). Nummers als “Family Reunion” en “Happy Holidays You Bastard” waren daar ook een deel van. Die laatste werd zelfs in een nog iets snellere versie met het nodige extra vuur gespeeld, waardoor de song eigenlijk nog beter binnenkwam.

Toch was er ook een ruimte voor een iets emotioneler moment. Toen Mark Hoppus vertelde over hoe hij kanker overleefde, kwam er een groots applaus vanuit het publiek. Het bleek de intro voor “Adam’s Song”, dat voor hem nu nog meer als een nummer voelt om het leven te vieren. Voordien hadden we met “I Miss You” een ferm meezingmoment gekregen en ook het iets recentere “Bored To Death” paste perfect in de set. Dat zelfs Tom Delonge deze song vol overgave bracht, toonde dat hij zich echt weer amuseert in de band. Het nummer dateert namelijk van een periode waarin Delonge niet in blink-182 zat. Toch werd alles van NINE, meer dan terecht overigens, genegeerd. Tom Delonge wil zich duidelijk niet verlagen tot het minste werk van de band.

Het was weliswaar niet allemaal rozengeur en maneschijn. Iedereen in de zaal smeet zich volledig en zong alles uit volle borst mee, maar hoorde daardoor niet dat de klank niet altijd super zat. Als je de nummers niet zou kennen, dan hoorde je bij momenten gewoon een brij van instrumenten. Het beste voorbeeld hiervan was “Violence”, dat vooral als een mix van veel voelde en niet echt binnenkwam. Er waren zo nog wel momenten in de set waarbij we voelden dat het niet altijd goed zat, zeker bij “Ghost on the Dance Floor” na een heus aantal nummers waarbij ferm kon worden meegezongen. Het was weliswaar de zwanenzang van Travis Barker in de lucht, die de vier songs daarvoor gewoon even aan het zweven was.

Op die manier kreeg Barker ook altijd zijn moment om te shinen. Ware het niet zijn drumstel dat in de lucht aan het vliegen was, dan waren het wel zijn drumsolo’s (waarvan we er misschien net iets te veel van het goede kregen). De twee zangers hadden duidelijk ook door dat hij de beste muzikant binnen de band is en eens hij zich liet gaan, zwegen ze plechtig. De drummer was dan ook een genot voor het oog. Hij liet zijn stokken zweven en tijdens “Violence” bewees hij zelfs blind te kunnen drummen. Ook Delonge werd bejubeld en wel voor zijn zoektocht naar aliens. Zo bevestigde Hoppus voor “Aliens Exist” dat hij gelijk had en kregen we ook de krantenkoppen te zien waarin zijn onderzoek naar aliens werd aangetoond. Delonge kreeg graag een schouderklopje en hij verdiende het ook, want naast zijn kinderlijke zelf, bleek hij een uitstekende believer van buitenaards leven te zijn.

Het eindsalvo van de set was er eentje waarbij de warme zaal van het Sportpaleis nog wat meer in vuur en vlam gezet werd. Het begon met “What’s My Age Again”, waarna enkel maar de grootste hits volgden. De zaal ging van de ene moshpit naar de andere, sprong als een bezetene in het rond en liet zijn stembanden nog even tot het uiterste gaan. Op die manier werd de set toch op een euforisch en heel energiek einde gebracht en zal iedereen zeggen dat ze zich gedurende de volledige show echt geamuseerd hebben. Met het nodige vuurwerk, confetti en rook was het ook visueel dik in orde en zo heeft blink-182 zich sinds de reünie tot een echte headline-act weten opwerken. Als de band deze lijn kan doortrekken, dan zal de naam deze zomer wel in het groot op een affiche prijken.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Anthem Part Two
The Rock Show
Family Reunion
Man Overboard
Feeling This
Reckless Abandon
Violence
Up All Night
Dysentery Gary
Dumpweed
EDGING
Aliens Exist
Cynical
Happy Holidays, You Bastard
Stay Together for the Kids
Always
Down
Bored to Death
I Miss You
Adam’s Song
Ghost on the Dance Floor
What’s My Age Again?
First Date
All the Small Things
Dammit