Over de carrière van Diana Ross zouden we hele boeken kunnen schrijven. De Amerikaanse soulzangeres draait nog net geen vijfenzestig jaar mee in de muziekwereld. Van de oprichting van The Primettes, die niet veel later werden omgedoopt tot de legendarische Motownband The Supremes, tot een solocarrière met ontelbaar veel hits zoals “I’m Coming Out” en “Upside Down”. Ross mag gerust een muziekicoon genoemd worden en dat mocht ze ook bewijzen in het Sportpaleis, dat voor het optreden van de negenzeventigjarige zangeres voorzien werd van stoelen op het middenplein, terwijl ook de bovenste ring van de concertzaal gesloten bleef.
Als we de timetable hadden mogen geloven, dan was Ross om acht uur stipt begonnen, maar in realiteit kregen we om vijf na acht eerst nog een filmpje van een goeie tien minuten te zien, met daarin video’s van Diana Ross. Haar band trapte het concert daarna op gang, terwijl Ross zelf nog even op zich liet wachten. Toen ze het podium opkwam en de muziek overliep in “I’m Coming Out” veerden zowel de fans op het middenplein als in de tribune op. Het openingsnummer werd wel flink ingekort, tot een ruime minuut, maar in dat korte moment bewees de Amerikaanse zangeres wel al dat ze nog steeds zeer goed bij stem was. Helaas zat haar stem de eerste vijf minuten net wat te veel naar achter in de mix, waardoor we wel een inspanning moesten doen om haar zuivere stem goed te kunnen horen. Het was dus pas halverwege “More Today Than Yesterday” dat de mix echt optimaal was, maar dan wel naar de Sportpaleis-standaard natuurlijk.
Ross, in een opvallend doch mooi geel kleed, raasde als een sneltrein doorheen de eerste nummers, al had dat ook te maken met het feit dat nummers zoals “Baby Love” en “Stop! In The Name Of Love” dateren uit de tijd dat ieder popsingletje maximum twee en een halve minuut duurde. Het was wel opvallend hoe Ross de nummers van The Supremes nog steeds met het haast kinderlijke en aandoenlijke stemmetje zong als zestig jaar geleden. Net zo opvallend waren de fraaie visuals en animaties die de hele tijd op het grote scherm werden geprojecteerd. Met “Touch Me in the Morning” namen zowel Ross als de fans toch even gas terug. Het tragere nummer leende zich niet voor danspasjes bij de fans, waarna ze ook op het middenplein weer gingen zitten – op de tribune zat men na het openingsnummer alweer neer – en even konden bekomen van het resem vrolijke pophits.
Heel lang duurde dat rustmomentje niet, want bij “You Can’t Hurry Love” sprongen ze op het middenplein alweer recht om voor het podium te kunnen dansen, terwijl ze op de tribune bij “Upside Down” ook weer opveerden. Toen we toch eenmaal weer allemaal recht stonden, startten de fans nog voor Ross tijdens “Reach Out and Touch (Somebody’s Hand)” de kans kreeg om het te vragen met het zwaaien met de zaklampjes van hun smartphone, al zat er hier en daar misschien ook wel een Nokia 3310 tussen. Nog een geluk dat niemand zijn vaste telefoon meehad.
Het duurde nog vrij lang vooraleer we de eerste outfitsverandering kregen, maar op het einde van “Ease on Down the Road” glipte de Amerikaanse zangeres toch even van het podium, om dan weer terug op te komen in een zwarte jurk. Het sloot perfect bij de meer ingetogen muziek die volgde, waarmee Ross haar vocale veelzijdigheid in de verf kon zetten. Met “Find and Mellow” en “Don’t Explain” bracht ze met een duidelijk veel jazzgerichtere zangstijl twee Billy Holiday-nummers ten gehore. Net zoals Holidays muziek bleek het talent van Ross met een eeuwige klasse gezegend te zijn.
Superveel interactie had Ross nog niet gehad met het publiek, maar met het einde toch al in zicht, vertelde de zangeres hoe ze tijdens de pandemie aan haar nieuwe album Thank You werkte om daarna logischerwijs enkele nummers, weliswaar in ingekorte versie, van dat album te spelen. “I Still Believe”, dat ze aankondigde als haar zoveelste liefdesliedje, was zonder twijfel het hoogtepunt van die tracks. Met een vocale uithaal bij het begin kreeg ze meteen de handen van het publiek op elkaar. Het was duidelijk dat het nieuwe materiaal nog het best van al bij haar stem aansloot, zonder daarbij afbreuk te doen aan haar onverzettelijke stem die doorheen het hele concert eigenlijk uitstekend was. Zelfs het op de plaat wat kitscherig klinkende “If The World Just Danced” wist door de meer levendige percussie zich live te ontpoppen tot een uitstekend nummer.
Ross had ook simpelweg een fantastische begeleidingsband bij, die ze ook al vroeg op de avond aan het publiek voorstelde. Van echte divastreken was er geen sprake in het Sportpaleis, want tijdens een prachtig “I Will Survive” kreeg iedere muzikant de kans om in de spotlight te staan en te soleren op zijn instrument, voorgegegaan door de twee achtergrondzangeressen en de achtergrondzangers die eens hun ferme stembereik mochten etaleren. Na dat lied verdwenen Ross, inmiddels al in rode jurk, en haar muzikanten van het podium, om toch enkele minuten weg te blijven terwijl de staande ovatie zich bleef verderzetten. In wat eruit zag als een comfortabele yoga-outfit kwam Ross samen met haar band terug het podium op om het publiek nog een laatste keer letterlijk te bedanken. “Thank You” was de ideale afsluiter van het optreden en klonk ook als een oprecht dankbaar – hopelijk voorlopig – afscheid.
Diana Ross had alles met zich mee om een uitstekend optreden te geven in het Sportpaleis. Van de uitstekende begeleidingsband tot knappe outfits, fraaie visuals en vooral een klok van een stem die een karrenvracht aan hits mocht vertolken. In meer dan anderhalf uur gevuld met bijna allemaal hits was zelfs geen plaats om alle hits te spelen. Zo werd zelfs Ross’ best verkopende single “Endless Love” achterwege gelaten. Toch mogen we niet klagen, want Diana Ross toonde in het Sportpaleis met een heus dansfeestje waarom ze een waar muziekicoon is.
