© CPU – Marvin Anthony
Aan het begin van de zomervakantie kwam bdrmm op de proppen met een tweede album. Ze zeggen altijd dat een tweede plaat moeilijker is dan een eerste, maar voor bdrmm bleek I Don’t Know een stapje hogerop. De band ging sonisch op zoek naar andere geluiden waardoor de sound meer werd dan enkel shoegaze. Dat is ook het brede publiek niet ontgaan, want iedereen begint mondjesmaat van de band te horen die qua media-aandacht in ons land toch op nagenoeg niets kan rekenen. Ook wij zagen het album geheel onterecht over het hoofd, want nu kan het zeker bij de betere van dit jaar gerekend worden.
Om I Don’t Know nog wat meer in de kijker te zetten, doet bdrmm ook een heuse Europese tournee. De eerste stop was er meteen eentje waarvoor het bordje ‘uitverkocht’ mocht worden bovengehaald, want het Cactus Café was volledig uitverkocht. Dat de anticipatie voor het viertal uit Hull en Leeds groot is, kan je dus wel stellen. Stipt om half negen kwam de band dan ook op de bühne en met weinig belichting werd in het eerste kwartier vooral de muziek centraal gesteld.
© CPU – Marvin Anthony
Dat begon eerst nog rustig dromerig met “Alps”, een nummer dat ook de nieuwe plaat opent en meteen een zacht bedje van dreampop met zich meebrengt. Dat het allemaal schijn was dat we hier enkel op het gemak zouden kunnen wegdromen, werd ons meteen duidelijk gemaakt bij “Be Careful” en vooral bij “It’s Just a Bit of Blood”. Die eerste had nog iets aanstekelijk met een leuke gitaarlijn die luchtig leek te zijn, maar naar het einde toe werd het toch een donkere sound dat ons omarmde. We werden door de rust die hier heerste, meteen wakkergeschut bij de eerste noten van “It’s Just a Bit of Blood”, wat toch wel de beste single uit het recente album is. Het distortionpedaal draaide overuren en de samenzang tussen gitarist en bassist leek als een echo te resoneren door de zaal.
Het was opvallend hoe homogeen de stemmen waren waardoor je, als je niet keek, zou kunnen denken dat het allemaal door één iemand gezongen werd. Dat is een sterkte natuurlijk, want zo kan je met bepaalde subtiele details nummers naar een hoger niveau tillen. Die details kruipen ook in de muziek door laagje per laagje iedere song op te bouwen. Op die manier heeft nagenoeg iedere song een epische climax die je van ver voelt aankomen en die toch heel smakelijk binnenkomt. Dat werd vooral duidelijk bij “A Final Movement” dat heel traag begon en zelfs een klein beetje begon te vervelen om vervolgens uiteindelijk in een explosie van kracht en schoonheid uit te monden. De gitaren ramden op die manier met de pedalen en ook de muzikanten speelden die pedalen af en toe uit om zo nog wat meer effect op de sound te krijgen.
© CPU – Marvin Anthony
Toch was er ook ruimte voor iets meer elektronische invloeden. “Mud”, dat nota bene voor de eerste keer live werd gespeeld, werd omarmd met een piano en een synthesizer wat in het midden van de set voor een streepje ademruimte zorgde bij al het gitaargeweld. Ook hier viel ons op dat de dromerige falsetstem van de beide zangers in combinatie met het meer experimenteel gitaarwerk iets weg hebben van Radiohead en dat is iets waar je als band altijd kan op bouwen.
Naar het einde van de set toe, trok bdrmm nog eens alle registers open en werd er vooral geteerd op muziek uit de debuutplaat Bedroom. Die is iets steviger en dat merkte je ook in de sound en aan de zaal. Het publiek liet zich zo volledig gaan op het heerlijke “Push/Pull” en “(Un)happy” dat zowel een licht als donker aspect van de muziek weergeeft. Live werd het allemaal nog breder uitgesmeerd waardoor de repetitieve sound je helemaal in de hypnose meenam. Met felle noise en een groots geluid, toonde de band dat ze ook heel hard kunnen knallen.
© CPU – Marvin Anthony
De set van bdrmm in Cactus Café was er dus eentje waarbij de Britten de grenzen van shoegaze opzochten en op die manier een hele rijke sound konden weergeven. Waar de oudere nummers nog rasechte knallers zijn, voel je dat de nieuwe muziek iets rijker en meer gelaagd zijn waardoor je live ook telkens weer van de ene verrassing in de andere valt. De band neemt zijn tijd om de liedjes tot ontwikkeling te laten komen en brengt ze in die setting met nog een extra portie pit om zo de smakelijkste recepten af te leveren aan zijn publiek.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Alps
Be Careful
It’s Just a Bit of Blood
Gush
We Fall Apart
Is That What You Wanted to Hear?
Hidden Cinema
Mud
Pulling Stitches
A Final Movement
Push/Pull
Happy
(Un)happy
Forget The Credits
Port
