De Londense Ama Lou maakte al snel naam met haar soulvolle r&b die vaak vergeleken wordt met de muziek van Jorja Smith. Smith nam de jonge zangeres in 2018 mee op tour en ook Drake was niet blind voor het talent van de Britse. Hij noemde haar zelfs een van zijn voornaamste invloeden voor zijn album Scorpion. Toch bleef een grote doorbraak vooralsnog uit. Na een paar ep’s en enkele bescheiden successen met onder meer “Tried Up” en “NORTHSIDE“, verscheen vorige maand haar langverwachte debuutplaat I Came Home Late. In de Orangerie van de Brusselse Botanique presenteert Ama Lou haar album voor het eerst aan het Belgische publiek.
Een aardig gevulde Orangerie maakt zich omstreeks half negen op voor de langverwachte komst van Ama Lou, maar zoals het een echte ster vergaat laat de Britse nog eventjes op zich wachten. Na een variant op het academisch kwartiertje doven de lichten van de zaal en weerklinkt een volle sound die enthousiast onthaald wordt. De dansmoves worden meteen boven gehaald en ook Ama Lou zet haar beste beentje voor, terwijl haar dj zich verstopt achter drie MacBooks. We vragen ons al snel af wat de functie is van die drie laptops, maar besluiten onze hersenen niet nodeloos te pijnigen en te genieten van wat er zich voor de dj-booth afspeelt.
Met “Tried Up” als tweede song gooit de Britse haar grootste wapen verrassend snel in de strijd, wat ervoor zorgt dat de sfeer er meteen in zit en de zangeres haar microfoon ook even naar het publiek toe kan richten. Terwijl ze dat doet, horen we haar echter nog steeds zingen, want elk geluidje dat deze avond te horen zal zijn, komt rechtstreeks uit een computer. Dat blijkt al snel een gemiste kans, want hoewel de arrangementen goed in elkaar zitten, kan het geheel ons niet altijd even veel boeien. We horen ontzettend veel potentieel dat door de gekozen setup niet tot zijn recht komt en ons dus een beetje op onze honger laat zitten.
De show van Ama Lou kan eenvoudigweg in twee delen gesplitst worden, waarbij de eerste helft vooral een open uitnodiging is om te dansen en mee te zingen en de tweede een iets zachter karakter kent. We moeten de Britse wel enkele puntjes toekennen voor de zorgvuldige manier waarop ze haar energie doseert en het publiek zoveel mogelijk bij de show betrekt. Tussendoor vestigt Ama Lou nog even de aandacht op de gebeurtenissen van de voorgaande dag en benadrukt ze haar dankbaarheid voor alle aanwezigen. Tijdens “Trust Nobody” valt op dat de track die op de achtergrond meeloopt, steeds meer de bovenhand neemt en betrappen we ons op de gedachte dat de artieste misschien te veel op veilig speelt.
De tweede helft van de avond gaat er een stuk rustiger aan toe. Ama Lou neemt plaats op een stoel om haar songs te brengen. Hierdoor voelen we de leegte op het podium des te meer, maar dat probeert ze te verstoppen door vocaal een paar keer uit te halen. Het is op die momenten dat we beseffen dat Ama Lou het allemaal echt wel kan, maar dat het er gewoon niet helemaal uit komt. Met een a capellaversie van “NORTHSIDE” breekt echter het hoogtepunt van de avond aan, want elk woord wordt luidkeels meegezongen door de aanwezigen. Even later besluit de zangeres dan ook geheel terecht de kroon voor het beste publiek in onze hoofdstad uit te delen. De meerderheid van de aanwezigen lijkt namelijk niet bezig te zijn met het feit dat een live band ook een optie is en geniet van elke minuut. Dat wordt natuurlijk een stuk makkelijker wanneer de songs zo goed opbouwen als “Patience”, dat bijna met een soort epische rockoutro eindigt.
Na 45 minuten voelt het alsof we het allemaal een beetje gezien en gehoord hebben. Gelukkig krijgen we met “I Came Home Late” nog een ietwat andere kant van Ama Lou te zien en valt de meer melancholische toon van de song in de smaak. Nadat de zangeres zoals het hoort even van het podium verdwijnt na de laatste song, keert ze onder luid applaus nog een laatste keer terug, gewapend met een gitaar. De Britse legt uit dat ze ooit begon met open mic-avonden in cafés terwijl ze daarvoor nog niet de legale leeftijd bereikt had en de uitsmijters vaak moest overtuigen om haar naar binnen te laten. Inmiddels heeft ze een trouwe groep fans die aan haar voeten liggen wanneer ze besluit een song te zingen die ze op veertienjarige leeftijd schreef. Ze vermeldt daarbij snel dat niemand vragen mag stellen over de tekst. Voor we het goed en wel beseffen is Ama Lou na amper een uur voorgoed van het toneel verdwenen en kondigen de lichten die plots weer aan gaan het einde van de avond aan.
In de Botanique zagen we het potentieel van Ama Lou en bleek meermaals dat de jonge artieste over heel sterke songs beschikt. Helaas misten we het pure en authentieke van live instrumenten op het podium, waardoor het allemaal een beetje te veilig aanvoelde. Door dezelfde ingrediënten in andere verhoudingen met elkaar te vermengen, kan een uiterst boeiende liveshow ontstaan. Desondanks bracht Ama Lou al bij al een degelijke, fijne show in de Brussel en toonde ze aan dat er nog veel ruimte is om te groeien. We zijn alvast benieuwd om haar in de toekomst met een volwaardige band aan het werk te zien.
Facebook / Instagram / Twitter
Setlist:
Silence
Tried Up
Caught Me Running
No Safety
Trust Nobody
Played Me
Frustrated
Car Parts
NORTHSIDE
Patience
Range 95′
Same Old Ways
Real Life
I Came Home Late
Flew The Wrong Way
