Luke Combs @ Ancienne Belgique (AB): Lucky Luke

Luke Combs is een naam die in België, en bij uitbreiding Europa, bij de modale muziekliefhebber niet al te veel belletjes doet rinkelen. Aan de andere kant van de grote plas is de Amerikaan echter een van de allergrootste sterren van het moment. Met zijn radiovriendelijke country vult hij in zijn thuisland inmiddels stadions met een capaciteit van een schamele 70.000 zitjes in een handomdraai en zijn albums verkopen er nog beter dan zoete broodjes. De komeetachtige opmars van de nog maar 32-jarige Combs ging echter grotendeels aan de rest van de wereld voorbij, al is zijn populariteit in Scandinavië en Australië de laatste jaren ook fel gestegen. Met zijn meest recente album Gettin’ Old vervult hij nu een van zijn grote dromen; een wereldtour. In Europa zijn de zalen dan wel van een ander kaliber en moet er iets meer gezwoegd worden om het publiek mee te krijgen, maar net dat is een uitdaging die Luke Combs en band in deze fase van hun carrière wel kunnen gebruiken. Met de Ancienne Belgique stond gisteren de op een na kleinste zaal van de tour op het schema en die ‘intimiteit’ deed hem goed.

Songschrijvers kiezen vaker liever een bestaan in de luwte, ver weg van de schijnwerpers. Ray Fulcher, Drew Parker en James McNair zijn echter van ander eikenhout gesneden. De drie zaten ieder gewapend met een gitaar op een stoel en brachten om de beurt liedjes waar ze aan hebben meegeschreven. Ze namen ons te paard mee naar Alabama en Georgia, met tussenstops in Virginia, South Carolina en Tennessee, alleen bleek die rit op den duur niet bijster interessant te zijn. De authenticiteit maakte al gauw plaats voor verveling en de nummers misten in hun kale vorm een geraamte. Recht uit het leven gegrepen passeerden bovendien teksten als ‘I’ve never graduated, but I’ve got my partying degree’ de revue, om maar te staven dat de drie heren het leven durven te vieren. Er kon op het einde nog een medley vanaf en dat werd ingekleurd met een handvol liedjes van Luke Combs waar ze aan hebben meegeschreven. De fans van het eerste uur zongen mee, de rest bleef er tamelijk rustig onder. Het applaus dat de drie kregen, maakte wel meteen duidelijk dat Brussel meer dan klaar was voor nog meer country.

49 Winchester schuwt de grootse woorden niet als ze zichzelf omschrijven in hun bio. Het zestal uit Virginia maakt naar eigen zeggen een unieke tear-in-your-beer alt-country, sticky barroom floor rock-n-roll, en high-octane Appalachian folk. Een hele boterham en daar was geen woord over gelogen. Als een goede whiskey rijpte hun sound de laatste jaren op het podium en daar kregen we in Brussel een flinke borrel van in ons glas. De pedalsteel voegde een warme klank toe bij de reeds levendige nummers en je voelde dat 49 Winchester echt begon te groeien in hun set. De speelvreugde spatte er meer en meer vanaf en het publiek voelde dat ook. “Damn Darlin'” werd voorzien van een spetterend einde en ten goede einde pakten ze uit met een klein hoogtepuntje met “Last Call”. Een kleine openbaring voor de oren was 49 Winchester. Met andere woorden de ideale opwarmer voor Luke Combs.

Luke Combs kent zijn klassiekers en het publiek duidelijk ook. “Sweet Caroline” liep van het bandje en zorgde voor een uitgebreide sing-a-long om het zangvermogen van de fans al eens op de proef te stellen. Met een redelijke stijlbreuk volgde met “Thunderstruck” meteen erna het perfecte opkomliedje. De zevenkoppige band had zich inmiddels verzameld op het podium en zette “Lovin’ You” in, waarna Luke Combs heel relaxed ten tonele verscheen met een drankje in de hand. Zijn stembanden waren opgewarmd en bleken in een behoorlijke vorm te verkeren. Toch ontnam hij het publiek, dat overigens uit heel wat Amerikanen bestond, niet om zich tijdens het refrein kenbaar te maken. Er hing een ontspannen sfeertje in de lucht en daar leunden nummers als “Hannah Ford Road” en “Cold As You” goed bij aan. Bij eerstgenoemde maakte hij zo gebruik van de intieme setting in de zaal en zocht hij nauw contact met de fans.

De intieme setting belette hem in ieder geval niet om met een grote arenaproductie uit te pakken. Er hing een gigantisch groot scherm aan de achterzijde van het podium en vier cameramensen zorgden voor een voortdurende toestroom aan beeldmateriaal. Het had iets overdonderend en megalomaan in de Ancienne Belgique, maar dat Amerikanen wel eens durven uitpakken weten we al iets langer uiteraard. Een zeer grote toegevoegde waarde betekende het hoe dan ook niet, daarvoor traden de muzikanten net iets te veel in de voorgrond. Welgeteld vijf gitaristen zorgden voor een volle en diepe sound die geregeld durfde uitmonden in een crescendo. “Must’ve Never Met You” zat bijvoorbeeld in een strak jasje, maar bevatte wel voldoende beweegruimte voor de bandleden. Bij ballades zoals “One Number Away” wisten ze er dan weer wat subtiliteit in te steken zodat het kitsch-gehalte nog redelijk doenbaar was. Combs gaf hen zelfs een uitgebreid momentje in set om mits een medley van covers hun kunsten achter de microfoon te tonen. En zie daar; ze moesten zeker niet onderdoen voor hun grote baas en vriend.

Sporadisch nam Combs zelf de gitaar in de hand, meestal ingeleid met een bindtekst om de ontstaansgeschiedenis van het nummer toe te lichten. Jammer genoeg konden we daar weinig van verstaan, gezien het publiek het telkens goede momenten vond om tegen elkaar te babbelen of te roepen naar Combs. De orde herstelde Luke Combs dan maar zelf, met “Doin’ This” en “Even Though I’m Leaving”. Het laatstgenoemde nummer speelt hij nog maar zelden live, terwijl het wel een van zijn favoriete zelfgeschreven nummers is. Het zorgde voor een iets persoonlijkere sfeer, in hoeverre dat ook mogelijk was in de grootse klanken. Een volgend hoogtepuntje liet niet lang op zich wachten en vormde zich zoals verwacht met zijn cover van Tracy Chapman’s “Fast Car”. Live kreeg zijn herwerking pas echt de ziel en gevoelens, wat nog meer versterkt werd door het luide meezingen van het publiek.

Hij is een showman door en door die de kneepjes van het vak onder de knie heeft. Het optreden voelde tot niemands verwondering in zijn geheel heel Amerikaans aan. Vooral in het laatste deeltje viel dat op, wanneer hij iets meer teruggreep naar de discografie van zijn begindagen. “She Got the Best Of Me” had een licht melodramatisch randje, maar werd wel zodanig sterk gebracht dat het zonder enige twijfel een van de betere momenten van de avond was. Heel stereotiep werd het dan weer bij “1, 2 Many”, een liedje over al eens een glas te veel ophebben tijdens een nachtje stappen. Je kon het best vergelijken met een uitstap richting de McDonald’s; heel vettig, zeer voorspelbaar, maar toch zeer smakelijk. Zijn grootste eigen hit haalde hij kort nadien boven, maar echt erboven uitsteken deed “When It Rains It Pours” gisteren niet. In tegenstelling tot “Beer Never Broke My Heart”, dat ondanks de briljante titel nog net iets briljanter werd gebracht met een grootse stevige rocksound.

De bisronde voelde uiteindelijk als een eerder obligatoir rondje en herbergde niet al te veel verrassingen meer. Als eentonige pianoballade schoot “Better Together” onder haar middelen en ook het finale slotakkoord “The Kind of Love We Make”, terug met de volledige band achter zich, bleek gewoon een degelijk einde te zijn. Het blik clichés dat exact anderhalf uur werd opengetrokken was inmiddels leeg, maar hetgeen de acht heren op het podium ermee deden was meer dan behoorlijk en smaakte bij momenten zelfs heel erg goed. We begrijpen na gisteren avond nog meer waarom Luke Combs zo op handen wordt gedragen in zijn thuisland en waarom hij wordt gezien als het uithangbord bij uitstek van de huidige country-generatie. Het was in elk geval een belevenis om zo’n grote ster in de AB aan het werk te zien en we kunnen alleen maar stellen dat we ons prima vermaakt hebben.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Lovin’ On You
Hannah Ford Road
Cold as You
One Number Away
Love You Anyway
Going, Going, Gone
Must’ve Never Met You
Doin’ This
Beautiful Crazy
Dust on the Bottle / Meet in the Middle / When I Was Your Man
Forever After All
Even Though I’m Leaving
Fast Car (Tracy Chapman cover)
She Got the Best of Me
Hurricane
1,2 Many
When It Rains It Pours
Beer Never Broke My Heart