Dexys @ De Roma: Mooi concept, belabberde uitvoering

Het is al meer dan tien jaar dat Dexys Midnight Runners zijn naam heeft afgekort tot simpelweg Dexys. De Britse popgroep rondom Kevin Rowland kende zijn grootste successen in de jaren tachtig, toen Too-Rye-Aye, met daarop de klassieker “Come On Eileen”, verscheen. In De Roma kregen we uiteindelijk ook de classics voorgeschoteld, maar daarvoor schotelde de band eerst het nieuwste en helaas ook hoogstens matige en wisselvallige album The Feminine Divine integraal voor.

Al voor de show van start ging, viel op dat er maar weinig volk aanwezig was in De Roma. Het staande concert werd last-minute gewijzigd naar de zittende bezetting en zelfs daarmee bleef het merendeel van de stoeltjes leeg. Dexys is dus niet meer zo populair als het had verwacht en al snel werd duidelijk waarom. De eerste nummers van de show waren niet slecht, maar een toneelstukje waarin Rowland en zijn medebandlid Sean Read om een vrouw vochten, deed ons tijdens het openingsnummer al meteen de wenkbrauwen fronsen. Ook tijdens de nummers door werden ingestudeerde teksten – met als hoofdonderwerp ‘de vrouw’ – gevoerd, wat de belevenis alleen maar ongemakkelijker maakte.

Gelukkig kwamen we aanvankelijk wel nog aan onze muzikale trekken. Tijdens “It’s Allright Kevin (Manhood 2023)” hoorden we voor het eerst viool en dat deed tenminste al een beetje denken aan de hitjes die we in de tweede helft van de show zouden krijgen. Het soulgehalte van “I’m Going To Get Free”, meteen ook het beste nummer van dat laatste album, kwam het dichtst van al bij de sound van Dexys Midnight Runners in de jaren tachtig, maar dat betekende helaas ook dat het daarna voor de eerste helft van het concert enkel maar bergaf kon.

Helaas ging het zo steil bergaf dat we al snel de bodem hadden bereikt. Het titelnummer van de plaat was al niet best en klonk door de kitscherige synthesizers en spoken word eerder als een dramatische Baxter Dury-imitatie. “My Godess Is” bracht daar geen verandering in en toen ze het daarop aansluitende “Godess Rules” aandienden, hadden we het absolute dieptepunt bereikt. Terwijl een irritant synthesizerriedeltje zich voortdurend bleef herhalen, voerden Rowland en de violiste daar een dialoog bovenop, net zoals ze dat op de plaat deden. Daar was het al niet goed, maar live viel het eigenlijk enkel maar tenenkrommend te noemen. Dat sommigen na een halve minuut nog niet doorhadden dat het nummer gestart was en bleven verder praten, bewees dat het lied live nog minder tot zijn recht komt dan op het album, of misschien vonden ze het nummer ook zo verschrikkelijk dat ze gewoon besloten om erdoor te blijven praten. We hoorden de man voor ons ‘what the f*ck is dat’ zeggen en we begrepen maar al te goed waarom.

Gelukkig kon het na dergelijk dieptepunt alleen maar beter gaan en met de veredelde ballad “My Submission” kwam die betering er gelukkig wel. Super was het nog niet, maar door enkele vocale uithalen van Rowland was het al een hele stap vooruit en een welkome verfrissing. Al moeten we eerlijk zijn dat eender welk nummer dat ons van “Goddess Rules” had verlost een verademing zou zijn geweest. Na weer zo’n kitscherig synthpopnummer, deze keer in de vorm van “Dance With Me”, kwamen de bandleden samen om een buiging te maken, waarna we toch een verlossingszuchtje loslieten. The Feminine Divine moest zowel in de studio als live een ode aan de vrouw voorstellen, maar iedereen weet dat de vrouw een veel mooiere hommage verdient. Nog een geluk dat voor de show “Sad-Eyed Lady of the Lowlands” door de speakers galmde, waardoor we deze avond toch tenminste één geslaagde lofzang aan de vrouw gehoord hadden.

Na het obligate Bolleke gedronken te hebben – dat hadden we na de eerste vijfenveertig minuten door te maken zeker en vast verdiend – was het eindelijk tijd voor hetgeen waarvoor we gekomen waren, namelijk de hits. Dat onze buren bij het terugkomen op onze plek bleken te zijn weggelopen, kunnen we hen niet kwalijk nemen, al moet gezegd worden dat ze het tweede deel, waar weinig op viel af te dingen, beter wel hadden gezien. Met “Soon”, waarbij Rowland van achter in de zaal naar het podium wandelde, was er meteen al zo’n folksy lied van op Too-Rye-Aye en dat zorgde direct voor meer sfeer en vooral een fijnere muzikale beleving. Er werd deze keer wel met overtuiging meegeklapt, al bleef het wel wachten op ‘die’ ene hit die het publiek volledig uit zijn dak zou laten gaan.

Na “Free” – weer voorzien van zo’n ingestudeerde sketch, die deze keer gelukkig wel grappig was – doofden de lichten uit, waarna de vioolintro van “Come On Eileen” het publiek deed opveren. De smartphones werden bovengehaald, terwijl heel wat fans in het gangpad samenkwamen om te dansen en uit volle borst mee te zingen. Na kort van het podium te verdwijnen terwijl het publiek ‘we want more’ riep, kwam de band al snel terug om ‘die andere’ hit te spelen. Enkele fans die alweer gaan zitten waren, sprongen bij het horen meteen weer recht om tijdens “Geno” weer hetzelfde te doen als tijdens diens voorganger. De Van Morrison-cover “Jackie Wilson Said (I’m In Heaven When You Smile)” borduurde daar nog wat op verder, met het ‘dang a lang a lang’-gedeelte dat vrolijk werd meegezongen. We moesten het een en het ander doorstaan om er toe te geraken, maar het slotoffensief van Dexys was er wel eentje om duimen en vingers bij af te likken. “Tell Me When My Light Turns Green” was niet zo sterk als de hits die ervoor kwamen, maar toch een mooie afsluiter, al was het toen wel al gedaan met meezingen. Na een laatste applaus in ontvangst genomen te hebben, verdwenen Rowland en de zijnen van het podium.

De show van Dexys in De Roma was er eentje met twee gezichten. Tijdens de eerste set, waarbij het nieuwste album integraal werd gespeeld, kregen we enkele redelijke nummers voorgeschoteld, die helaas verdronken tussen de vreemde toneeltjes, dialogen en afgrijselijke liedjes. De tweede helft was daarentegen doorspekt met hits en toen “Come On Eileen” werd ingezet, barste de bom eindelijk los. Het idee om een show in twee helften te spelen, waarbij je eerst een album integraal speelt, is zeker mooi, maar dan moet dat wel met een goed album zijn en liefst ook eentje die live tot zijn recht komt. Met The Feminine Divine, ook een leuk concept dat slecht werd uitgevoerd, was dat helaas niet het geval.

Setlist:

The One That Loves You
It’s Alright Kevin (Manhood 2023)
I’m Going To Get Free
Coming Home
The Feminine Divine
My Goddess Is
Goddess Rules
My Submission
Dance With Me

Soon (Dexys Midnight Runners)
Plan B (Dexys Midnight Runners)
I’ll Show You (Dexys Midnight Runners)
Until I Believe in My Soul (Dexys Midnight Runners)
All in All (This One Last Wild Waltz) (Dexys Midnight Runners)
Free
Come on Eileen (Dexys Midnight Runners)

Geno (Dexys Midnight Runners)
Jackie Wilson Said (I’m in Heaven When You Smile) (Van Morrison cover)
Tell Me When My Light Turns Green (Dexys Midnight Runners)