Harms Way is een band die je al bekend in de oren moet klinken als je de laatste jaren de hardcore- en/of metalscene in het oog hebt gehouden. Het bredere publiek zou de band misschien eerder kunnen kennen van de ‘Running Man’-meme waarmee zanger James Pligge viraal ging. Of je de groep nu al lang van daarvoor kent of hebt ontdekt dankzij de meme, tegenwoordig vind je de albums van de band terug bij Metal Blade Records; een van de grotere labels in het genre, maar ook eentje dat de band het bereik gunt dat ze terecht verdient.
Harms Way bestaat in zekere vorm al sinds 2005 – er is zelfs nog een MySpace-pagina! – en sleutelt al bijna twintig jaar aan zijn sound. Luister maar eens naar de eerste demo en wees verbaasd over de evolutie van de band. Sinds het album Isolation uit 2011 experimenteert de band meer met industrial-invloeden, die altijd een gepaste plaats weten te vinden in de platen van Harms Way en zich tussen de riffs in nestelen. Spijtig dat er tussen de lp’s altijd verschillende jaren radiostilte zitten en dat de band ook maar sporadisch de oversteek maakt naar het Europese continent. Aangezien alle leden van de band nog een gewone job hebben, is het eenmaal niet zo evident – en ook niet goedkoop – om dat allemaal op pauze te zetten om een album op te nemen én een volledige promotour te doen.
Thematisch durft de band persoonlijk en diep te gaan en dat doet ze opnieuw op Common Suffering. Ze vat de laatste drie jaar wat samen: paranoia, angst en misantropie. Daarnaast zitten ook stevige uithalen naar het politieke systeem en de corruptie daarin vervat. Pligge heeft zich op deze plaat enkel beziggehouden met de zang, in tegenstelling tot vorige platen waar hij ook meeschreef aan de gitaarriffs. Dat deze aanpak werkt, hoor je vanaf het begin. Common Suffering opent met de eerste single “Silent Wolf” die al kort samenvat wat er van de rest verwacht kan worden: harde groovy riffs, een soort melancholisch, donker sfeertje en knalharde breaks. Deze melancholie zet zich door tot “Undertow”, uitgebracht samen met King Woman. Het wijkt af van de klassiekere Harms Way-nummers, met etherisch, clean gezang van King Woman afgewisseld met Pligge’s screams. Een goede adempauze halverwege het album die je toch vol spanning houdt voor wat gaat komen.
Alle songs voor “Undertow” wegen iets meer door naar de melancholische kant, met een scherp agressief kantje om je wakker te houden. Na “Undertow” kun je agressie en melancholie in bovenstaande zin verwisselen. Harms Way schakelt nog een versnelling hoger, bijt zich vast als een dolle hond en laat niet meer los. Uitschieter “Terrorizer” klinkt vanaf de eerste seconde vettig door de industrial-style drums die pompen terwijl Pligge je opzweept: ‘Terrorise the enemy / The enemy is you / Terrorise the enemy / Before they terrorise you’. Geen liedje voor op het kerstfeestje van de bomma dus. Afsluiten doet de band met “Wanderer” dat je wat pauze gunt van alle rammende nummers die het voorgingen. Opnieuw melancholie alom, wat de titel dan ook een passend thema geeft. Het lijkt alsof dit album je langs een hoop donkere plaatsen in je ziel neemt, om op “Wanderer” er terug een beetje afstand van te nemen. Veruit de meest ingetogen song op “Common Suffering”, maar ook hier moet Harms Way voor niemand onderdoen in kwaliteit.
Het is niet evident om dit album te vergelijken met andere albums van de band, want elke plaat is gewoon sterk. Harms Way zet met Common Suffering een waardige opvolger neer van Posthuman. Vaak geïmiteerd, maar (bijna) nooit geëvenaard combineert Harms Way metalinvloeden met hardcore grooves en industral soundscapes zonder er een hand voor om te draaien. Het nieuwe plan van aanpak in de studio werpt zijn vruchten af en daar zal producer Will Yip ook wel voor iets tussen zitten. Hopelijk zien we snel een tour passeren door Europa!
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Terrorizer”, ons favoriete nummer van Common Suffering, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
