In een wereld waarin muzikale trends komen en gaan als de wind, blijft Teenage Fanclub een baken van tijdloosheid en muzikale geleerdheid. Voor dit elfde album keerde de nu tot een vijftal geslonken Teenage Fanclub terug naar Rockfield Studios in het Welshe platteland, waar ze in de late jaren negentig ook Howdy! opnamen. Hoewel de veteranen slechts één top twintig-hit op hun naam hebben staan, zijn hun prestaties talrijk. Van vermeldingen in interviews door Kurt Cobain die hen ‘de beste band ter wereld’ noemde, tot Liam Gallagher die deze Schotten ‘de op één na beste band ter wereld’ noemde – slechts tweede aan Oasis.
Nothing Lasts Forever opent met een bedwelmende drone, een gewichtloze proloog van gitaarfeedback die doet denken aan de initiële momenten van Buffalo Springfields “Everydays”. Het album eindigt met “I Will Love You”, een even luchtige reflectie die de sfeer van The Beatles’ “Across the Universe” en de cyclische ritmes van motoriek vermengt. Daar tussenin speelt zich van alles af, maar verrassen doet de groep zelden. Binnen hun eigen grenzen tasten ze af tot hoe ver ze kunnen gaan. Teenage Fanclub is een muzikaal geletterde band die als geen ander weet waar ze de moeten mosterd halen.
Het album opent met “Foreign Land”. Dit nummer biedt een ontspannen Californische sound uit de jaren zestig en is de leadsingle waar Nothing Lasts Forever mee werd aangekondigd. Zonder veel poespas vat het perfect samen wat we mogen verwachten. “Tired of Being Alone” volgt in dezelfde stijl. De song is prachtig ritmisch en heerlijk weemoedig, met aangrijpende teksten over eenzaamheid. De subtiele melancholische gitaarsolo’s werken hier goed omdat ze verstoken zijn van exhibitionisme. Dit nummer mijmert ook over de seizoenen van de natuur, evenals over de bladeren en de sneeuw.
Na het vertrek van medeoprichter Gerard Love is Nothing Lasts Forever het tweede album van Teenage Fanclub. Het straalt een sfeer van reflectie uit, gevolgd door een blik vooruit. Over het geheel genomen hangt er een ondertoon van mistroostigheid en is er een verlangen om aan de duisternis te ontsnappen. “I Left a Light On”, het eerste van de drie nummers die het woord ‘light’ vermelden, opent voor het eerst met de piano. De duistere tekstuele verwijzingen naar raven zijn opmerkelijk, maar de pianoklanken zijn te bekend en banaal. “See the Light” redt het vorige lied met een prachtige subtiele jazzsaxofoon. Het op één na laatste nummer, “Back to the Light”, praat ontroerend over teruggaan naar de gemoedstoestand waarin men zou moeten verkeren. Maar zoals bij “I Left a Light On” betekent de muzikale bekendheid ervan dat het naar de achtergrond verdwijnt en gedoemd is ineffectief te zijn.
“It’s Alright”, “Falling into the Sun” en “Middle of My Mind” ondernemen een boeiende poging om buiten de gebaande paden te treden en zich te onderscheiden. “It’s Alright”, dat het gewone en alledaagse viert, weet opmerkelijk effectief de glijdende tonen van de gitaar te benutten, waardoor het een verfrissend geluidselement aan het geheel toevoegt. Het lied lijkt een ode te zijn aan de eenvoudige geneugten van het leven. “Falling into the Sun” daarentegen opent met een intrigerende mix van experimentele progressieve elementen en synthesizers die ons zo meenemen naar de sfeer van de jaren zeventig sciencefiction. Deze unieke mix van stijlen geeft het nummer een onderscheidend karakter en neemt ons mee door tijd en ruimte.
“Middle of My Mind” gebruikt dan weer synths op een subtiele en doordachte manier, waarbij ze naadloos samensmelten met de warme klanken van orgels. Dit creëert een aangename harmonie die de luisterervaring verrijkt en diepgang geeft aan de muziek. Het afsluitende nummer, “I Will Love You”, overschrijdt de zeven minuten en biedt een weelderige soundscape met de krachtigste en meest prachtige harmonieën, die worden vergezeld door rustgevende synthesizerklanken. Het is een meesterlijke afsluiter die de luisteraar met een gevoel van vervulling achterlaat.
Nothing Lasts Forever is tekstueel indrukwekkend en beknopt zonder overdreven woordig te zijn. Het mist ongetwijfeld de energie van zijn voorganger Endless Arcade. Teenage Fanclub adresseert vergankelijkheid, angsten en geestelijke gezondheidsproblemen met gratie en volwassenheid door onnodige dramatisering en beschrijvingen te vermijden. Op Nothing Lasts Forever heeft Teenage Fanclub geleerd wanneer ze niet te veel van iets moeten toevoegen, maar tegelijkertijd kansen gemist om te innoveren en luisteraars mee te slepen. Desalniettemin blijft de nieuwsgierigheid naar wat Teenage Fanclub nog meer te bieden heeft bestaan.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Foreign Land”, ons favoriete nummer van Nothing Lasts Forever, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
