Temples @ Botanique (Rotonde): Zonder boobytraps

Temples gaat ondertussen toch al een goeie tien jaar mee en in die carrière was België een veelvoorkomende stop in hun tourschema. De laatste twee zaalshows die de Britten deden waren zelfs in de Orangerie van de Botanique, maar nu keerden ze terug naar de roots waar ze bijna exact tien jaar geleden speelden in de Rotonde. Of hun populariteit dan ook wat minder is tegenover vier jaar geleden, is nog maar de vraag, maar dat ze met veel plezier de kleinere zaal van Botanique veroverden, merkten we aan de bindteksten. Meteen een resem nieuwe nummers gemixt met klassiekers kreeg iedereen wat die kon verwachten, al mocht het allemaal wat gedurfder.

Voor de opener moesten we helemaal naar de andere kant van de wereld. Floodlights was namelijk het voorprogramma van de avond en kwam voor de eerste keer naar België. Het vijftal uit Melbourne brengt een opvallende mix van dromerige rock met postpunk en lijkt dat uitstekend onder de knie te hebben. Vooral als ze de songs helemaal laten openbloeien met felle gitaarsolo’s op het einde, pakt het goed uit. Naast de klassieke instrumenten, heeft Floodlights ook nog een opvallende rol weggelegd voor een mondharmonica. Niet in iedere song weliswaar, want dat zou overkill zijn, maar wanneer het instrument wel in het geheel komt, krijgen we toch nog iets extra’s te horen. Ook de vocals van zanger Louis Parsons hebben iets uniek doordat ze altijd een bepaalde urgentie uitstralen, maar met de muziek die net iets van janglepop heeft, komt het allemaal in een unieke cohesie samen. Zo is “Lessons Learnt” een uitstekend hoogtepunt vooral door het tempo en de samenkomst van alle instrumenten. Het concert duurde dan maar een halfuurtje, het mocht van ons nog wat langer geduurd hebben, want echt vervelen deed het niet.

Eerder dit jaar bracht Temples met Exotica zijn vierde album uit en het was een kleine terugkeer naar de sound van de begindagen. We waren dan ook benieuwd of de muzikanten die urgentie van de eerste vijf jaar helemaal terug in hun set zouden kunnen steken. Het antwoord lag ergens in het midden, want het waren de klassiekers uit de beginperiode die voor de meeste kracht zorgden. De nieuwe plaat is zo’n zestien nummers lang en het leek er ook niet altijd op dat de band voor de meest kwieke songs uit die plaat koos om te spelen.

Opener “Liquid Air” was wel een goede keuze. Een zompige gitaar met de nodige fuzz en een speelse groove in combinatie met de dromerige stem van James Edward Bagshaw gaven meteen een blauwdruk van wat die hedendaagse sound van Temples juist inhoudt. Het tempo ging nooit echt heel snel de lucht in en bleef altijd op een gezapig tempo doorgaan, waardoor het lastig was om helemaal in de set te geraken. “Certainty” was in het begin wel een opflakkering waarbij de zaal kon meezingen en toen Bagshaw ook even de rand van het podium opzocht, probeerde hij de zaal wat op te hypen.

Met “Cicade” werd een van de betere songs uit de nieuwe plaat al snel gespeeld en toen zakte de set een beetje in doordat het tragere tempo terug in de set kroop. De titeltrack stelde niet veel voor en het plezante “Holy Horses” uit de vorige plaat kon maar net voor een beetje danspasjes zorgen. Met “Keep In The Dark” kwam er dan uiteindelijk toch wat vuur in de keet en dat vooral doordat de band het publiek liet meeklappen, maar het was “Hot Motion” die voor een eerste energie-uitbarsting zorgde. Dat vooral doordat de band vroeg aan het publiek om te dansen, ook degenen die op de tribune stonden.

Waar de sleur er dus in het begin nogal inzat omdat de band nogal statisch op het podium stond, werd dat naar het einde toch wat goedgemaakt. De band werd gebroken door even een grapje te vertellen over een disconummer dat geen disconummer is en ook de dankbaarheid tegenover de mooie zaal werd genoeg benadrukt. Toch voelde alles te gemaakt en voelden we nergens dat er iets van speelsheid in kon kruipen. “Mesmerise” helemaal op het eind was weliswaar het enige moment waarop de band toonde dat ze ook kunnen experimenteren. De song werd namelijk helemaal uitgesponnen met een lange gitaarsolo op het eind die iedereen met een apotheose huiswaarts stuurde. Bagshaw maakte zelfs van de gelegenheid gebruik om met een flesje bier een gitaarsolo te verzorgen, iets wat op luid enthousiasme kon rekenen.

Uiteindelijk waren het dan toch de songs uit het debuutalbum die het hem deden. Temples is niet de band die moet teren op nostalgie, maar teerde in de Botanique iets te veel op zekerheid waardoor er weinig spontaniteit viel te merken op het podium. De nummers werden dan wel goed gebracht, soms voelde het allemaal wat te sloom aan en kroop er een bepaalde sleur in de set als een goede relatie die net dat tikkeltje spanning mist. Op het eind kwam die spanning er wel in met songs uit de debuutplaat en daardoor kwam het publiek toch met een climax uit de zaal. Ons zal vooral de verkeerde keuzes betreuren, want het tempo kon allemaal wat sneller met meer power om zo toch een volledige set te kunnen boeien. Nu waren er net iets te veel inwisselbare songs te horen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Liquid Air
Certainty
Cicada
Exotico
Holy Horses
Oval Stones
Keep in the Dark
Slow Days
Hot Motion
Afterlife
Paraphernalia
Gamma Rays
Shelter Song

Mesmerise