© CPU – Toon Miermans (archief)
Een fenomeen. Er zijn weinig woorden meer geschikt om Fred again.. te omschrijven. Een dik jaar geleden nog voor een paar honderd concertgangers in de Botanique, afgelopen zomer de man die voor een ongeziene chaos zorgde op Rock Werchter. Je begrijpt het wel, het ging heel snel heel hard voor de Britse producer en multi-instrumentalist. De reden is eigenlijk vrij simpel: de liveshows van Frederick Gibson zijn een ongelofelijke belevenis, waarbij dance en pop hand in hand gaan, waarbij anthems afgewisseld worden met emotie en vooral waarbij de elektriciteit áltijd letterlijk in de lucht hangt. Denk zo maar aan afgelopen zomer, toen de vloer van The Barn zo hard trilde door het springende publiek, dat een geluidstechnicus Gibsons touchpad moest vasthouden omdat die het anders gewoon begaf door de trillingen. Je zou je dus beginnen afvragen of het woord ‘hype’ nog wel van toepassing is, en al zeker als je de ING Arena (fka Paleis 12) met een capaciteit van vijftienduizend mensen in luttele seconden doet vollopen.
We voelden dus aan alles dat dit een concert was waar we bij móésten zijn, want net zoals zijn populariteit was ook de productie van Fred again.. op indrukwekkende wijze gegroeid. Dat konden we althans al een beetje opmaken uit de set van voorprogramma DC Noises, die last minute inviel na het afzeggen van BERWYN. De Antwerpse dj deed in elk geval wel gewoon wat er van hem verwacht werd: de sfeer erin brengen. Met een coole set vol donkere breakbeats en hier en daar een UK grime-invloed à la Dave en Central Cee was het vooral de sfeer die centraal stond in de drie kwartier die de jongeman kreeg. De eerste danspasjes werden geplaceerd, terwijl de reeks led-schermen dreigend boven de knikkende hoofdjes toch enige vorm van nieuwsgierigheid opwekten.
Nieuwsgierigheid die stilletjes aan begon om te slaan in spanning, zeker toen Fred een handvol minuten te laat bleek te zijn. Het was echter allemaal deel van zijn ideologie, die zelfs in tijden van gigantische hype DIY schreeuwde. Het scherm achteraan toonde namelijk de reis van de backstage tot op het podium, met uiteindelijk een welkomstboodschap in beide landstalen. De sympathiepunten waren met andere woorden al gedeeltelijk binnen, al toonde de producer zich langs de andere kant ook als man van de trage aanpak. De elektriciteit in de lucht moest zich bijgevolg nog even koest houden, want met het op piano gebrachte “Kyle (i found you)” kwam de set dromerig op gang. Een vibe die enige tijd werd aangehouden, maar we voelden wel dat er gestaag werd opgebouwd richting die eerste ontploffing.
Die opbouw kreeg alsmaar meer vorm dankzij “Tate (how i feel)”, waarbij de vier led-schermen die tegen het plafond van de ING Arena hingen veranderden in een autostrade. Fred zelf ruilde de piano steeds meer in voor de beats, waardoor het geheel steeds heviger openbloeide. En dan was het tijd om echt te knallen. “Baby again..” werd voor het eerst sinds in een tijdje gespeeld, ‘speciaal omdat het zaterdagavond was’. De Brit gooide er zelfs een mixje met “Rumble” bij, om later in te pikken op de ‘eeh-ooh’ die door de zaal galmde. Die spreekkoren vormden namelijk het ritme voor “Turn On The Lights again..”, dat een letterlijk breekpunt in de set vormde. Gibson ruilde zijn touchpad vooraan het podium namelijk voor eentje midden in de zaal, wat het energiepijl zwaar de hoogte in jaagde. Onder een naar beneden gezakt led-paneel zagen we zo hoe “Bipolair” van Zwangere Guy in een drum-‘n-bass-mix werd gegoten met “Rumble”, om zo over te vloeien in “Jungle” en weer terug.
Cool was dat Fred again.. er een eigen draai aan bleef geven, want de improvisatie nam meer dan eens de bovenhand vanuit die befaamde touchpad. En daar amuseerden Gibson en zijn dj-ende kompaan Tony zich zienderogen mee, getuige de haka-klap tijdens “Return of the Mac”. Al een geluk dat de vloer van de ING Arena van een ander kaliber was dan de planché van The Barn, of het was weer van dat.
Eenmaal terug op het grote podium vooraan de zaal werd er een drie kwartier durende slotsalvo klaargestoomd. Niet dat Fred dat zelf zo bedoelde, maar hij heeft simpelweg zoveel hits dat we gewoon een aaneenrijging van schijven voorgeschoteld kregen. Maar opnieuw was er de trage aanpak; “Danielle (smile on my face)” werd Bon Iver-gewijs opgebouwd, om dan onder een letterlijke – dankjewel led-schermen tegen het plafond – sterrenhemel open te breken in een pompend euforiemomentje. Die euforie kreeg meteen daarna een fikse dosis liefde, daar recentste single “adore u” werd opgedragen aan ieders broers en zussen. En zo voelden we weer aan alles dat er opnieuw werd opgebouwd naar een punt van verschroeiing.
De lont ontbrandde toen Gibson zijn wederhelft Tony vergezelde achter de draaitafel voor de ondertussen gekende mash-up van Frank Oceans “Chanel” en Moderats “A New Error”, die dan op magistrale wijze overliep in “Sabrina (i am a party)”; een overgang waar we zelfs na al die keren nog altijd niet goed van zijn. Dat de ING Arena dat gevoel van liefde en euforie terug wilde geven aan de man op het podium, werd duidelijk toen ze eerst de smartphonelichtjes aanstak voor “Clara (the night is dark)”, om later het refrein mee te zingen en dan op het einde helemaal los te gaan op de trance-edit. Die liep dan weer over in een fantastisch slot, te beginnen met doorbraakhit “Marea (we’ve lost dancing)”. Lees: het hek was plots hélemaal van de dam.
“Billie (loving arms)” liet muziek en publiek tot één versmelten, waarna “Delilah (pull me out of this)” de zaal haast letterlijk in lichterlaaie zette. Zo ver ons oog kon reiken zagen we mensen springen, met flesjes water gooien en meebrullen; we zouden het met wat goede wil zelfs een soort opperste vorm van gelukzaligheid kunnen noemen. En dat is misschien wel net datgene waar Fred again.. zo met zijn muziek naar streeft. “Billie (loving arms)” werd nog een laatste keer kleinschalig ingezet, waarna het tot onder het Atomium nog werd nagescandeerd; en als je dat kan, dan ben je heel goed bezig.
Fred again.. bewees in de ING Arena met andere woorden dat hij de hype helemaal ontgroeid is, en dat hij langs de andere kant dus meer dan klaar is om arena’s uit zijn hand te doen eten. Niet meer gewoon in het rond knallen, maar een set echt op slimme wijze opbouwen aan de hand van nummers die alsmaar groter worden. Dat de Brit daarnaast ook nog eens een hele reeks kanonnen van hits heeft, speelt hem alleen maar in de kaart. Zeker omdat hij als artiest de kwaliteit heeft om daar ter plekke nog net dat tikkeltje meer mee te doen. Frederick Gibson en zijn touchpad zijn een match made in heaven, al waren we gisteren allesbehalve het derde wiel. Fred again.. deed Brussel nog maar eens daveren met opnieuw een indrukwekkende set. Eentje die hem, mede dankzij die imponerende productie, waarschijnlijk nog meer naar hogere hoogtes zal stuwen. Voor een bepaald festival in Kiewit lijkt hij ons na gisterenavond zelfs al de gedroomde afsluiter. We geven het maar mee.
Setlist:
Carlos (make it thru)
Kyle (i found you)
Roze (forgive)
Tate (how i feel)
Bleu (better with time)
Baby again.. / Rumble
Turn On The Lights again..
Rumble / Jungle
Return of the Mac
Mollie (hear your name)
Danielle (smile on my face)
adore u
Chanel / A New Error (Frank Ocean x Moderat-edit)
Sabrina (i am a party)
Clara (the night is dark)
Marea (we’ve lost dancing)
Billie (loving arms)
Bleu (better with time)
Delilah (pull me out of this)
Billie (loving arms)
