Het probleem met succesvolle bands uit de jaren negentig is dat nostalgie hen elke beweging achtervolgt. Naarmate de tijd verstrijkt, verlangen fans naar de ‘goede oude dagen’, en voor je het weet, struikel je door albums die klinken als een verdwaalde puppy op zoek naar waar je thuishoort. Wij geven het graag toe; van tijd tot tijd knallen wij ook nog eens graag “Girl From Mars” of “Burn Baby Burn” door de boksen om het luidkeels mee te zingen. Jammer genoeg voor de Noord-Ierse indierockers Ash is Race The Night een nieuwe poging om de gloriedagen opnieuw te beleven.
Het verlangen naar het verleden manifesteert zich op verschillende manieren in Race The Night. “Usual Places” r”Usual Places” roept de herinneringen op met de fuzzed-up indie riffs uit het begin van de jaren 2000, het soort radiorock waarmee Ash De Afrekening bestormde. De sonische klanken smeden een eenheid met de teksten, waarin zanger Tim Wheeler met weemoed terugkijkt naar een wereld die we ooit kenden, terwijl hij mijmert: ‘We used to dance in the usual places with the beautiful faces / Now it’s too late, all the usual places are gone, gone.’ Vervolgens relativeert hij zijn jeugd met het ouder worden: ‘Maybe I’m just getting older / Yearning is in the eye of the beholder’. We krijgen niet enkel de nostalgie, we krijgen de weemoed er gratis en voor niks bij.
“Usual Places” is een zeldzaam moment op Race The Night waarbij het verlangen naar modderige festivalsweides je verbeelding vult. Dit allemaal terwijl je met je vrienden een glas heft en luidkeels met de band meezingt. Doe er nog een ondergaande zon bovenop en wij zitten zelf ook weer direct in de gloriedagen van de nineties. “Usual Places” staat niet alleen met dit gevoel. “Like A God” omarmt liefdevol de psychedelische rush van mid-00s lo-fi fuzz, als een herboren band. Terwijl “Braindead”, ondanks zijn pijnlijk zelfprofetische teksten; ‘Braindead, I’m calling you braindead / God bless, you dumb fuck’ – een punky oorwurm is die in je trommelvliezen feestviert.
Als je smacht naar meer van dat, dan is de put opgedroogd. Race The Night houdt vast aan de vertrouwde paden terwijl Ash het na vijf jaar uit elkaar zijn, op safe speelt. Ondanks het Ric Flair-gejuich vinkt “Reward In Mind” de indiepop hokjes af. “Oslo”, met medewerking van Démira, is dan weer een eerbetoon aan Oasis’ “Talk Tonight”, met toegevoegde harmonieën uit de ether. Geen van beide nummers is slecht, maar je blijft met weinig anders dan een schouderophalen achter.
Er zijn ook een paar misstappen voor de goede maat. Het titelnummer opent het album als relatietherapie; het roest afschudden en herontdekken wat hen ooit deed verliefd worden. Helaas proberen ze daarmee subpar indierock opnieuw te vangen, terwijl ze een refrein najagen dat gewoon niet klikt. “Peanut Brain” is een hit-and-run van één minuut die hierop voortbouwt en probeert de ether te grijpen zoals “Jack Names The Planets” of “Kung Fu” ooit deden, maar zonder het enthousiasme. “Double Dare” brengt de draaitafelkunstenaar Dick Kurtaine terug in een onmiskenbaar gedateerde poging om de hiphop jeuk te herbeleven die ze samen krabden op “Nu-Clear Sounds”, vergetend dat het in 1998 fris was, maar 25 jaar later niet zozeer.
Race The Night, ondanks al het goede, struikelt bij de eerste hindernis van overambitie. In een poging om de band van het verleden nieuw leven in te blazen, is Ash vergeten wie ze nu zijn, en klinken ze meer als een band die zichzelf opnieuw probeert te vinden, terwijl ze juist hun eigen identiteit zouden moeten omarmen. Zoals Wheeler zelfverzekerd verkondigt in “Over & Out”; ‘ripping up the rulebook, here I go’. Maar eigenlijk herkauwen ze het boek dat ze zelf hebben geschreven. Wie toch een avondje nostalgie wenst te beleven kunnen we enkel warm aanmoedigen om op zondag 10 december af te zakken naar De Botanique. Hopelijk passeren er dan wel meer hitjes de revue.
Instagram / Facebook / Website
Ontdek “Usual Places”, ons favoriete nummer van Race The Night, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
