Future Islands @ Ancienne Belgique (AB): Alle gekheid op een stokje

© CPU – Nathan Dobbelaere

Na een zomer lang gras onder onze voeten te hebben gevoeld, werd het festivalseizoen afgelopen weekend ingeruild voor opnieuw heel wat tripjes naar de Belgische concertzalen. De Ancienne Belgique opende de deuren met op het programma Future Islands, een band die op zich wel voor een tof feestje kan zorgen. Een nieuw album was weliswaar niet voor te stellen, maar het viertal uit Baltimore bracht de laatste tijd wel sporadisch een verse single op de markt en heeft langs de andere kant natuurlijk ook een bijna twintigjarige carrière om uit te putten. Alle ingrediënten waren met andere woorden aanwezig om de AB op funky wijze weer voor geopend te verklaren, alleen het bordje met de letters ‘uitverkocht’ ontbrak er helaas aan.

Dat laatste voelde je vooral tijdens voorprogramma R.A.P. Ferreira, want de Amerikaan moest het doen met een vrij matig gevulde zaal. Het paste langs de andere kant wel een beetje bij de straatmuzikantachtige vibe die de man uitstraalde. Met een ietwat doorleefd uitziende gitaar en de nodige dosis sympathie zorgde hij uiteindelijk dus wel voor wat gezelligheid. Hij liet met een mix tussen soul, blues, rap en alles daartussen hier en daar wat mensen meewiegen, maar verder dan dat reikte hij nooit echt. Cool bleef het altijd, mede door de DIY-stijl en het je m’en foutisme dat R.A.P. Ferreira uitstraalde. Voor het laatste nummer sloot hij bijvoorbeeld zijn iPhone aan op de speakers om een sample van Instagram te kunnen gebruiken, waarover hij dan begon te rappen. Hedendaagse soulblues dus, zeker de moeite.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Voor de hoofdact van de avond was de zaal gelukkig wel al een pakje voller gelopen, wat de sfeer ook alleen maar ten goede kwam. De kamerbrede glimlach van frontman Samuel T. Herring deed uiteindelijk al de rest. Het zou ons overigens niet verbazen mocht die T voor Theatraal staan, want voor de pastelkleurige veelhoeken sloeg zijn stappenteller al vrij snel tilt. De zaal ging dan ook al voorzichtig aan het springen op de tonen van “For Sure”; iets dat de frontman klaarblijkelijk alsmaar meer aanspoorde om zijn hart en ziel in de performance te steken. Gevolg: het zweet droop na een drietal nummers al van zijn kin. ‘It’s gonna be a sweaty sunday’, was zijn antwoord, waarna een knipoogje naar U2’s “Sunday Bloody Sunday” volgde.

Dat Herring elk nummer aankondigde met de betekenis ervan, zorgde bijgevolg voor een nog intensere beleving van de set. De visuele uitbeelding van de man zelf, bracht dat alles naar een hoger niveau. “Peach” was zo bijvoorbeeld letterlijk en figuurlijk een liefdesbommetje, terwijl “Ran” en “Plastic Beach” zich ontpopten tot een genot voor zowel oor als oog. Er viel namelijk altijd wat te beleven op het podium doordat Herring zijn trukendoos vol zotte danspasjes en opvallende gezichtsuitdrukkingen plunderde. Een rustpuntje als “Deep in the Night” was daarom ook niet per se een partypooper.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Het viel daarna wel op dat Herring niet meteen de beste zanger is, maar hij bewees daarentegen wel dat een band als Future Islands zich geen betere frontman kan wensen. Zijn zwarte T-shirt was in een mum van tijd zelfs zo doorweekt van het zweet, dat de druppels ervan vlogen telkens hij intens op zijn borst sloeg. Het geeft op die manier ook allemaal een pak meer cachet aan de concertervaring, waardoor het ook leek alsof elk nummer dat werd gebracht een dikke hit was. “The Painter” kreeg zo bijvoorbeeld een ruwer randje, terwijl “Ancient Water” de handen dan weer op elkaar kreeg.

Toch moet langs de andere kant gezegd dat de set van anderhalf uur ergens iets te lang aanvoelde. Niet dat het ooit saai werd, maar na een tijdje dreigde de eentonigheid er een beetje in te kruipen. De ingrediënten van een band als Future Islands zijn vaak namelijk nogal gelijkaardig, waardoor een nummer als “In the Fall”, weliswaar een eerste keer in lange tijd gebracht, als overbodig aanvoelde. Hoe dan ook hield het eindsalvo dat de band voor ons in petto had dat mooi in evenwicht. Vaste waarde “A Dream of You and Me” en het meer recente “King of Sweden” rolden zo een zwoele rode loper uit voor grootste hit “Seasons (Waiting on You)”, waarin zowel Herring en de zaal hun duivels ontbonden, met als gevolg een ovatie.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Na een paar grunts besloot de frontman dan om tijdens “Long Flight” het met zweetdruppels doordrenkte podium te gebruiken als glijbaan aan de hand van een buikslide, om daarna zo gefascineerd te raken door zijn hand dat hij ze opat. Je merkt; het draaide bij Future Islands echt om de intensiteit die Herring in de nummer stak. Ook de band mag niet onderschat worden, daar die van “Tin Man” een waar muzikaal spektakel maakte. Dat afsluiter “Thrill” het tempo er echt helemaal uithaalde, voelde dan weer een beetje bevreemdend aan, maar gelukkig veegde de bisronde die verwarring van tafel. Waar “Vireo’s Eye” de boel terug vollenbak opzweepte, was het vooral “Little Dreamer” dat opviel. De backdrop, gordijnen en lichten werden letterlijk weggehaald en met enkel de standaard zaalverlichting werd alles tot de basis herleid. Meteen ook mooi aansluitend met de boodschap van het nummer, dat ging over de acceptatie van dingen die je liever verdrukt.

Future Islands raasde dus aan een vrij hoge snelheid door de Ancienne Belgique, met Samuel T. Herring die zowat permanent voor spektakel zorgde als vaandeldrager. Het viertal was op die manier dus niet alleen auditief top, maar ook visueel kwam je vaak ogen te kort. Dat het muzikaal wel eens op elkaar durft te lijken, werd dan weer mooi in evenwicht gehouden met de passie die de frontman in zijn performance stak. Het was met andere woorden een tof feestje in de AB, dat je zonder enige twijfel met een glimlach terug naar huis stuurde.