© CPU – Jens Cappaert
Niet alleen openden gisteren voor een laatste keer de poorten van Tomorrowland weekend 1; ook de hemelsluizen zetten zich wagenwijd open. Dat zorgde voor bomvolle overdekte stages en plaats zat om te dansen op de andere, wat als fijn neveneffect had dat heel wat bezoekers hun persoonlijke timetable omgooiden en zo misschien wel nieuwe dj’s ontdekten die ze anders nooit hadden gezien. De Schorre veranderde op zondag even in een gigantische ponchoparty, met Martin Garrix, Cellini en Ben Nicky als ceremoniemeesters.
Azteck & Angemi @ The Library
Onder een stevige plensbui kwamen we aan op het festival, waardoor het volk prioriteit gaf aan het hebben van een dak boven zijn hoofd. Aan The Library helemaal achterin – een stage die op elk ander Belgisch dancefestival een mainstage zou zijn – was de opkomst dan ook nog maar gering. Op het boekenpodium waar de organisatie de decoratie van de Mainstages van 2012 en 2019 hergebruikte, sloegen Azteck en Angemi de zondagbladzijde van het festival mee open. Die laatste is net als zijn kompaan getekend bij Smash The House en een intensieve TikTokker en YouTuber, vooral gekend van zijn reeks What if … was made by other dj’s?, waarin hij nummers volgens de sound van een bepaalde artiest een nieuwe look aansmeert.
Via zijn Instagram beloofde de Italiaan ons ‘the most spectacular b2b ever’, maar dat willen we toch even nuanceren. De dancehits die momenteel de hitlijsten bestormen, waaronder “Miracle” en “Push Up”, werden bijna allemaal in een big room technoversie gebracht. Op zich ging het er snel genoeg aan toe om te blijven boeien, maar memorabel was het verre van, mede door het veelvuldige, overbodige microfoongebruik. “Dance Tonight” was nog wel een opflakkering aan het einde van de set, maar in een tent hadden we misschien wel beter gestaan – en dan niet enkel om het gemiezer te vermijden.
Cellini @ Core
© CPU – Jonas Demeulemeester
Cellini, die intussen aan de Corestage op de play-knop had gedrukt, is dat Belgische zomerweer wel gewoon. De jonge house- en technoproducer heeft Italiaanse roots, maar komt namelijk gewoon uit Maasmechelen. Hij stuurde diepe, subtiele elektronica onder het goedkeurende oog van het grote gezicht – dat met boomwortels omhoog gehouden wordt – het bos in. Met zijn prominente drumklanken en exotische vocalen stemde hij niet alleen ons, maar ook de weergoden schijnbaar goedgezind, want het zonnetje baande zich een weg door het bladerdek van de bomen rondom. In het bos nam de dj de alternatieve house- en technoliefhebbers mee naar de diepste wateren van het elektronische landschap. De overgang van tribale house naar experimentele breakbeat en techno werd heel bewust gemaakt en de glimlachjes verschenen op het gezicht van de bezoekers naarmate de zonnestralen onze vitamine D-voorraad aanvulden. Voldaan en met een gelukzalig gevoel keerden we terug naar het open terrein.
Sound Rush @ Freedom
Tweelingbroers Martijn en Jeroen Boeren kondigden een maandje geleden hun eigen label Destination aan, met de gelijknamige song als lanceerbasis. Hun muziek krijgt het labeltje ‘melodieuze hardstyle’, maar het duo vreest niet voor een uitstapje naar de rauwere kant van het genre of naar wat snelle frenchcore. In hun set vonden de Nederlanders een uitgekiende balans tussen uitzinnige euforie en meedogenloze kicks. Op releasevlak maakten ze vooral naam met hun harde edits van bekende nummers, zoals “Lambada (Your Love)”, “Country Roads” en “Died In Your Arms”, en vandaag volgt er met “YMCA” een nieuwe in dat reeksje. Verder onthouden we vooral het aangrijpende “Transform” en een onuitgebrachte samenwerking met Steve Aoki, waarmee de broers ons verrasten.
© CPU – Jens Cappaert
Brennan Heart @ Freedom
Met een formidabel intermezzo tussen de dj’s in, pakte Q-Dance ferm uit. Het was weliswaar even dubstep dat door de Freedom galmde, vergezeld van een zotte lasershow en pyro vooraan. ‘Please welcome, a true hardstyle pioneer’: zo luidde de stem Brennan Heart in. Zijn gloriejaren in de hardstylescene is de Nederlander ondertussen al even gepasseerd, maar met zijn herkenbare stijl draait hij wel nog altijd mee met de jongere garde.
Alleen stond het geluid er zeker voor het tijdstip van de dag – de klok tikte zeven uur aan – nog relatief stil, al kon dat het volk zeker niet bedaren. Op de drop van “Wake Up” gingen de CO2-jets voluit en zorgden ze voor een welkome verkoeling in de warme zaal. Wat opviel, is hoe verschillend de stagehosts de show aanpakken. Gisteren lag de focus bij Afterlife duidelijk op de indrukwekkende visuals, terwijl Q-Dance dat bijzaak vindt en voorrang verleent aan showelementen als vlammenwerpers, sparklers en confetti. Een feestje werd het zo absoluut, al moeten we wel toegeven dat Brennan Hearts eigen materiaal allemaal lijkt opgebouwd vanuit een en dezelfde startset. Gelukkig puzzelde hij ook enkele andere nummers in zijn set, waardoor we toch tevreden afronden.
© CPU – Jens Cappaert
Rebelion & Vertile @ Freedom
Wanneer we een kijkje wilden gaan nemen bij Nina Kravitz aan de Mainstage, regende het buiten pijpenstelen. We besloten dan maar om nog even onze schaapjes op het droge te houden bij Rebelion en Vertile. In tegenstelling tot Brennan Heart zijn zij wel dé hotste acts van het moment in de harddance, en dus kwamen ze een halfuurtje alles platspelen. Uiteraard kwam samenwerking “Simulation” aan bod, met een edit als anti-climax. Fake drops waren schering en inslag, waardoor we soms al iets te vroeg de lucht insprongen. “Together We Grow” werd voorzichtig meegeschreeuwd en met een uptempo versie van “Nothing Like The Oldschool” werd een van de hardste sets van het weekend richting zijn einde geknald.
M.I.K.E. Push @ Youphoria
Ook onder de tent van de Youphoria was het gezellig druk door de regen, maar er bleef plaats genoeg om te dansen. We zetten ons erbij en zagen M.I.K.E. Push aan het werk. Hem kennen we van Belgische retroklassiekers als “Universal Nation”, maar op de Youphoria-stage trok hij de hedendaagse kaart. Geen retro, maar herkenbare nummers met oog op het internationale publiek, die hij wel nog steeds op een hevig schoteltje presenteerde. De lange en donkere build-ups richting drop nam de Antwerpenaar mee uit de jaren negentig, waardoor hij de spanning steeds uitstelde tot de simpele, maar destructieve drops. Zo hoorden we een keer een andere set dan gewoonlijk van Push, al zal de aandachtige luisteraar zijn trance-achtergrond toch herkend hebben.
© CPU – Jens Cappaert
Ben Nicky presents Emotional Havoc @ Youphoria
Ben Nicky stond vrijdag nog met zijn Xtreme-project op deze stage tijdens de hosting van Sub Zero Project, maar gisteren gooide hij het over een diepere boeg. De Brit leverde een verbazend sterk setje af, waarin hij psytrance, trance en (hard) techno de blender ingooide. Met een vette remix van “Sweet Dreams (Are Made of This)” en een poederdroge technodrop erna nam hij het publiek mee op zijn kar. Na een dikke twintig minuten kwam de echte trance dan eindelijk bovendrijven in de vorm van een remix van Calvin Harris’ “Miracle”, die extra binnenkwam door de neervallende regen die de lichtshow er nog beter deed uitspringen. Je zou haast zeggen dat het door de paddenstoelen op het podium kwam, maar Nicky wist ons met zijn majestueuze synths telkens opnieuw in een trance te verwikkelen.
Naar het einde toe schakelde de Brit een versnelling hoger en trok hij de kast met hardere beats open. “So Good” van DJ Isaac sloeg in als een bommetje dat een grote krater naliet, een ander psytrancenummer ging in de mix op 1,5x snelheid. Zo werd de ‘emotional’ voor ‘havoc’ tegen het einde van het anderhalf uur geschrapt, maar er was niemand die we hoorden klagen. Ons ook niet, want wij deden met Ben Nicky misschien wel de ontdekking van het weekend.
© CPU – Jens Cappaert
Martin Garrix @ Mainstage
De Mainstage schitterde inmiddels in volle glorie en Martin Garrix leverde daar zijn bijdrage aan met een uitstekende, afsluitende soundtrack. We begonnen het einde van onze reis met betoverde strijkers en de nodige portie vuurwerk, waarna – zoals gewoonlijk bij belangrijke shows van de Nederlander – weer heel wat onuitgebrachte muziek van zijn label STMPD volgde. Garrix presenteerde een gebalanceerde mix van eigen materiaal, bekende nummers en energieke ID’s, waardoor hij zich tot perfecte afsluiter kroonde. Alleen werd helaas wel duidelijk dat veel bezoekers naar Tomorrowland afzakken om het totaalgebeuren eens gezien te hebben in plaats van voor de muziek. Ondanks dat de gelegenheid zich zeker aanbood, werd er rond ons weinig bewogen en zagen we de dj niet alleen op de twee schermen aan het podium, maar ook nog eens op enkele honderden andere schermpjes in het publiek.
“Animals” blijft op zijn tiende verjaardag een vaste stek in de set en toen we eindelijk wat reactie hoorden bij onze buren, begrepen we waarom. Garrix is een meester in het actueel houden van zijn sets, door gebruik te maken van vocalen van eigen, oudere nummers en deze telkens te mixen met nieuwe of zelfs onuitgebrachte muziek. Dat maakte hem, in tegenstelling tot Tiësto vrijdag, een waardige afsluiter van de dag. Wat daarbij ook hielp, is dat het geheel nauwelijks stilviel; iets wat bij andere Mainstage-artiesten vaak wel het geval is. Daardoor bleven ook onze benen in modus operandi en hield de Nederlander het publiek kort aan de lijn zonder al te veel met de micro aan de haal te gaan.
© CPU – Jens Cappaert
Spelen met de camera deed onze noorderbuur daarentegen wel, om zo zijn dankbaarheid te uiten. Ook wij prezen onszelf gelukkig, want naast het feit dat we getrakteerd werden op dansbare beats, was het enige water dat nog uit de lucht viel dat van de watervallen in de mainstage. Richting het einde van de set zorgden “Starlight (Keep Me Afloat)” en “Higher Ground” nog voor emotionele ogenblikjes en duizenden handen in de lucht. Met een schitterend slotspektakel onder de tonen van “Hurricane” met Bonn is onze reis naar de horizon voltooid en kunnen we aan onze trip richting de realiteit beginnen.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
