Een debuutalbum de wereld in slingeren is altijd een angstaanjagend iets, maar als frontman van een immens succesvolle band is het misschien nog wel veel enger om je eerste soloproject uit te brengen. Wanneer jouw andere project ongelooflijk geprezen is en niet meer weg te denken uit het hedendaagse muzieklandschap, kan het niet anders dan dat de verwachtingen voor dat soloproject torenhoog liggen. Dit is het geval voor Grian Chatten, die in de afgelopen jaren met Fontaines D.C. gigantische successen geboekt heeft. Elk album dat de Ierse postpunkers uitbrachten sinds 2019 belandde op de eindejaarslijstjes en vorige zomer stonden de heren op vrijwel alle grote festivalpodia. Alles wat Chatten met Fontaines aanraakt, verandert schijnbaar in goud –– geen wonder dus dat zijn debuutalbum als solist meteen bij de aankondiging uitgeroepen werd tot een van de meest geanticipeerde albums van het jaar.
Chaos For The Fly is nu eindelijk hier en maakt grotendeels de hoge verwachtingen waar. Een perfect album is het niet, maar het is een veelbelovend project dat zeer mooi en introspectief is. Chattens poëtische schrijfstijl komt erin nog beter uit de verf. Hij transporteert ons gedurende de 36 minuten die Chaos For The Fly lang is naar een bloedhete zomerdag in een kamer zonder airconditioning met onze somberste gedachten als enige gezelschap. Dat begint al bij de dromerige albumopener “The Score“, maar ook “I Am So Far” dompelt ons helemaal onder in dat gevoel. Die tweede is een traag, melancholisch liefdesliedje waarop de harmonica de hoofdrol speelt. Chatten vraagt zijn geliefde hier om hem bij te staan op zijn donkerste dagen wanneer die pijnlijke gedachten de overhand nemen, en stelt dat zij een baken van hoop en gezond verstand is in een wereld waar die twee dingen zeldzaam zijn. De Ier lijkt er echter vrede mee te nemen als die geliefde in kwestie dit allemaal weigert. Op het triestige “East Coast Bed” stelt hij: ‘if you’ve got to go, that’s alright / If that’s the way it’s got to be’. Dit zijn de woorden van een man die met best wat tegenzin genoegen neemt met zijn eenzaamheid, die liever alleen is dan dat die gekwetst wordt.
Die eenzaamheid staat ook centraal op “All Of The People”. Het is een klein, minimalistisch nummer waarop we alleen zacht getokkel en Chattens kenmerkende stem horen, die hier breekbaarder dan ooit klinkt. Deze single is een eerlijke exploratie van hoe eenzaam een leven als dat van Chatten is. Hij bezingt hoe vermoeiend het is om voortdurend te dealen met mensen die wat van je willen en slechts denken je te kennen. Deze kwetsbaarheid maakt dat “All Of The People” ongelooflijk hard binnenkomt en ons achterlaat met een brok in de keel. Het is met gemak het mooiste nummer op Chaos For The Fly. Chatten bewijst dat hij ook kan overtuigen op een manier die veel intiemer voelt dan zijn werk met Fontaines D.C.
Op Chaos For The Fly blijkt dat Chatten een behoorlijk sombere kijk op de wereld heeft. Zo vraagt hij zich op het andere hoogtepunt van het album, “Fairlies”, af waarom het leven zo tergend langzaam aan ons voorbij gaat, terwijl de dood in een ogenblik gedaan is. “Fairlies” is een van de weinige nummers op de plaat met een hoger tempo. Het klinkt als een muzikale koortsdroom waarop Chattens hypnotiserende vocals ons samen met een instrumentale climax volledig weten mee te sleuren. Ook het slome “Season For Pain”, dat het album afsluit, bewijst opnieuw hoe cynisch de Ierse muzikant naar de wereld kijkt. ‘This is no season for loving / This is the season for pain’, vindt hij. Het grootste deel van de tijd horen we op “Season For Pain” niets meer dan een gitaar en zijn stem, maar naarmate het einde nadert, horen we schokkerige, desoriënterende en verknipte geluiden in combinatie met vervormde vocals die ons het gevoel geven dat we een zonnesteek opgelopen hebben.
Niet alles op Chaos For The Fly werkt even goed. “Salt Throwers off a Truck” is de meest poëtische beschrijving van zoutstrooiers in de winter die we ooit hoorden, maar gezien de New Yorkse winter centraal staat op het nummer, voelt het een beetje misplaatst op een album dat de duisternis van de zomer verbeeldt. Ook “Bob’s Casino” voelt niet helemaal op z’n plek op Chaos For The Fly. In tegenstelling tot “Salt Throwers off a Truck” past deze thematisch wel, maar stilistisch vinden we het een vreemde eend in de bijt. Chatten slaat hier een meer jazzy kant in, maximalistischer en grootser met blaasinstrumenten en intrigerende vocals van zijn daadwerkelijke partner. Het is zeker geen slecht lied, maar “Bob’s Casino” past niet helemaal in het plaatje dat Chaos For The Fly schetst.
Ondanks die kleine schoonheidsfoutjes is het solodebuut van Grian Chatten een ontzettend geslaagd en introspectief project. Chaos For The Fly biedt een hele intieme inzage in zijn emotionele leefwereld en exploreert de keerzijden van het plakkerige zomerseizoen dat normaal zo ongelooflijk verheerlijkt wordt. Als frontman van Fontaines D.C. kennen we Chatten als scherp, kritisch en boos, maar we horen hem op Chaos For The Fly kwetsbaar, somber en meer teleurgesteld dan kwaad. Het is een hele andere kant die we van hem horen, die minstens net zo fascinerend is als de kant die we al kennen. Als zijn werk met Fontaines D.C. nog niet overtuigend genoeg was, dan bewijst Chaos For The Fly wel hoe ongelooflijk getalenteerd Grian Chatten is.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “All Of The People”, ons favoriete nummer van Chaos For The Fly, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
