Flogging Molly @ OLT Rivierenhof: Er zijn nog zekerheden in het leven

Er zijn nog zekerheden in het leven. Gras is groen, water is nat, iedereen gaat dood en Flogging Molly is zowat de beste liveband in zijn genre. Flogging Molly sluit zijn Europese tournee af op de plek waar het zich altijd in zijn sas heeft gevoeld. Ons land heeft een massale achterban en zelfs de meest minachtende ‘Anversois’ plooide gisterenavond bij het oprecht eerlijke en tegelijk onweerstaanbare charisma van Dave King. King ziet eruit als een zelfbewuste grootvader die tegen wil en dank met zijn kleinkind zou rondwandelen in het Rivierenhof, maar geef hem een gitaar en hij breekt letterlijk en figuurlijk de boel af.

Het Rivierenhof is een bruisend park met kasteel in hartje Deurne, maar de venue van het OLT Rivierenhof is de echte parel in deze oase van rust. Wat een fantastisch mooie locatie blijft dit. Voorprogramma PET NEEDS had dan ook geen enkel probleem om zijn ding te doen in het broeierige OLT. Vier jongens die door de aard van chaos allemaal in Essex belandden, wijdogig, buiten adem en klaar om iets groots te creëren. Als je als voorprogramma van Flogging Molly mag fungeren, heb je wel degelijk iets in je mars. Met opzwepende tracks als “Punk isn’t Dead (It’s Just up for Sale)” en “Overcompensating” werd de verwarming alvast op punt gezet voor de – volgens hen – ‘best band in the world’.

De naïevelingen die dachten dat ze eventjes de kat uit de boom konden kijken met een bekertje bier bij de eerste song, waren eraan voor de moeite. De klassieke opener “Drunken Lullabies” dreunde meteen het ganse amfitheater bij elkaar en de toon was al snel gezet. De eerste shirts werden nat van zweet of bier, de massa drukte zich tegen elkaar. De eerste verloren schoen werd in de lucht gestoken om zijn eigenaar terug te vinden. Bepaalde mensen schoven schoorvoetend achterwaarts, terwijl enkele jonge (en oude) veulens zich strategisch vooraan opstelden. Met “The Likes of You Again” leek het alsof Flogging Molly meteen alle troefkaarten op tafel gooide. Alsof het nog niet warm genoeg was, steeg de temperatuur naar een kookpunt. Een amalgaam van jong en oud ging compleet los alsof zijn leven er vanaf hing. Met “Swagger” werd het gaspedaal indrukt voor twee minuten, om een tiental crowdsurfers naar een veilige haven te brengen. Kudos voor de uitstekende veiligheidsmensen, iets wat ook Dave opviel.

Met “A Song Of Liberty” werd even een Guinness gehesen en ode gebracht aan de mensen in Oekraïne. Wie Flogging Molly kent, weet dat Dave altijd een ode brengt aan zijn supertimide ‘beautiful wife’. Met haar ’thin whistle’ kreeg ze het hele OLT op de handen met “The Kilburn High Road”. Tijd voor een adempauze met het meewarige “Whistles The Wind”, waarbij de armen broederlijk (en zusterlijk) in elkaar geslagen werden en de venue gevuld werd met een oprecht gevoel van uniformiteit. Met “The Hand of John L. Sullivan” werd het gaspedaal weer ingedrukt en voelde iedereen zich ’the man with the plan’. De nieuwe song “Life Begins and Ends (but Never Fails)” werd a capella ingezet door Dave King, om zich daarna te vervoegen op de klankcarroussel achter hem waar hij al ruim 25 jaar lief en leed mee deelt.

Flogging Molly weet als geen ander hoe het moet inspelen op het gemoed van zijn toehoorders. Er wordt meegezongen en patriottisch gebruld, maar tegelijk zijn er ook ingetogen momenten die een goede balans vormen tussen intensiteit en integriteit. Zowat elk van zijn zeven albums komt aan de beurt met een goede afwisseling van nieuwe en oude songs. “The Croppy Boy ’98” is zo’n nieuw nummer uit het recentste album en het is verwonderlijk dat er zovelen zijn die het liedje integraal kunnen meezingen. Tussen de songs door uitte Dave King zijn dankbaarheid voor zijn bandmembers, de entourage, een Ierse basketbalploeg die aanwezig was tot de securitymensen die ervoor zorgen dat elke crowdsurfer – en het waren er massaal veel – veilig op beide voeten belandde.

We waren net terug op onze plooien gekomen toen Flogging Molly “Devil’s Dance Floor” inzette. De circlepit werd snel gevormd en een bont allegaartje aan punkrockers, boomers, rockabilly’s, scoutsleiders en enkele stoere meisjes mengde zich in het gepeupel. We konden de surfers niet langer tellen: zelfs wanneer de nummers afgelopen waren, werd er lustig gecrowdsuft. Gelukkig bracht Dave King net op tijd ode aan het leven en bereidde hij de climax van het optreden voor. Wanneer de band even riskeerde om het podium te verlaten, werd ze door de opgezweepte menigte teruggeroepen, waardoor de kleine pauze voor de ‘encore’ nog geen halve minuut duurde. “Seven Deadly Sins” is tijdloos en werd melancholisch meegezongen, en met “If I Ever Leave This World Alive” raakte Flogging Molly zowaar een gevoelige snaar waar iedereen eventjes stil van werd. Met “What’s Left Of The Flag” werd het patriotisme even aangescherpt en bereikte het concert zijn absolute hoogtepunt. De laatste blikjes Guinness werden gedeeld, onbekenden knuffelden elkaar en glimlachen stonden te geef in de avondzon.

Flogging Molly speelt op maandag 26 juni in de Ancienne Belgique. Als je dit optreden beleefde, is het onbegrijpelijk dat er zelfs nog enkele tickets voor beschikbaar zijn. Er zijn nog zekerheden in het leven; Flogging Molly, mét hoofdletter ‘F’ van Feest!

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Drunken Lullabies
The Likes of You Again
Swagger
A Song of Liberty
The Kilburn High Road
Whistles the Wind
The Hand of John L. Sullivan
Tobacco Island
The Croppy Boy ’98
Float
Life Begins and Ends (but Never Fails)
Devil’s Dance Floor
Crushed (Hostile Nations)
Seven Deadly Sins
These Times Have Got Me Drinking / Tripping Up the Stairs
If I Ever Leave This World Alive
What’s Left of the Flag