© CPU – Ymke Dirikx
Geen groep veroverde de afgelopen jaren zo stormachtig een tijdloze status als The War On Drugs. In de laatste, gelijknamige eindejaarslijst van Studio Brussel prijkte de band zelfs al op de achtste plaats met “Thinking of a Place”, een nummer dat slechts zes jaar oud is. De groep slaagt er elke plaat meer in om zowel megalomaan groots als erg intiem te klinken. Het is die combinatie die maakt dat de populariteit van The War On Drugs veel verder reikt dan het nostalgisch sentiment van rockfans uit de jaren ’80. De aantrekkingskracht van Adam Granduciel en zijn makkers mag dan vrijwel universeel zijn, toch lijkt het epicentrum ervan in België te liggen. Enkele weken geleden moest de groep de grote massa’s op Primavera Sound immers aan ROSALÍA, Caroline Polacheck en consoorten laten. Wie er toen wel bij was, weet: veel actueler dan The War On Drugs vind je de headliners tegenwoordig niet.
Op Live /s Live begon de rockband uit Philadelphia er verbazend rustig aan. “In Chains” en “Oceans of Darkness” zijn melodieuze nummers, die niet gemaakt zijn om grote vreugde-explosies te veroorzaken. De openingsnummers lieten wel meteen toe om de hele zevenkoppige band elk haar momentje te geven. Zeker drummer Charlie Hall is daarbij een godsgeschenk voor elke cameraman. De man verheft de definitie van het begrip ‘gezichtsexpressie’. Toch was het pas bij “Pain” dat ook het publiek zich voor het eerste durfde te laten gaan. Naast ons speelden mensen luchtgitaar, terwijl anderen, niet geremd door enige vorm van toonvastheid, woord voor woord meeschreeuwden.
© CPU – Ymke Dirikx
De groep rond Adam Granduciel zou in de eerste helft van de set vooral de laatste plaat I Don’t Live Here Anymore voorstellen. Geen probleem, aangezien dat ook live een erg sterk album blijft. “I Don’t Wanna Wait” bevestigde zich live zo als een van de meer klassieke rocknummers van de band, terwijl “Harmonia’s Dream” schatplichtig is aan de krautrock uit de begindagen van de band. “Victim” kreeg dan weer een elektronisch laagje mee. Het lijken grotere verschillen dan ze in werkelijkheid zijn. The War On Drugs gaat er prat op om al haar nummers van verfijnde intro’s en outro’s te voorzien, waarbij het groepsgeluid opstijgt tot een melodieuze chaos.
Nog zo’n constante in het livewerk van The War On Drugs zijn de erg Amerikaanse bindteksten. De ’thank you’s’ volgen elkaar in sneltempo op en meerdere keren per avond wordt u verteld hoe mooi u bent. We willen niemands bubbel doorprikken, maar wie The War On Drugs eerder zag, weet dat haar fanbasis ofwel bovengemiddeld knap is of dat de heren redelijk vrijgevig zijn met de complimenten. Het werd pas persoonlijker toen Granduciel vertelde hoe niemand in de Verenigde Staten gelooft dat “Thinking of a Place” constant op de Belgische radio gedraaid werd. Een perfect uitgevoerde versie van het nummer volgde, die zelfs de meest hardvochtige luisteraar niet onberoerd liet.
© CPU – Ymke Dirikx
Hoe gedroeg dat mooie publiek zich dan doorheen het concert? Het moet gezegd dat de eerste helft van het optreden op de typische, Vlaamse manier ontvangen werd: genietend, beleefd, maar dus zeker ook niet extatisch. Alles veranderde toen de groep er “Red Eyes” tegenaan gooide. Alsof het vooraf afgesproken was, ontplofte het middenplein. Het was de vonk die de avond nodig had om van ‘gewoon goed’ naar ‘fantastisch’ te evolueren. Op het volgende “Under the Pressure” bleef de weide euforisch meeklappen, ook tijdens de minutenlange, instrumentale stukken.
The War On Drugs heeft geen ingestudeerde trucjes nodig om haar publiek te blijven boeien. Er werd dan ook niet gekozen voor een ellenlange pauze om een bisronde in te luiden. In de plaats daarvan bleef de groep lekker doorspelen om elke minuut van haar bijna twee uur durende speeltijd te benutten. “I Don’t Live Here Anymore” is daarbij een van de vaste slotakkoorden geworden. Het nummer is twee jaar oud, maar voelt als een zoveelste toevoeging aan de catalogus klassiekers die de band aan het uitbouwen is. Aan de gezichten van de omstaanders te zien, kunnen we onmogelijk geloven dat iemand ontevreden huiswaarts gekeerd is.
Met The War On Drugs boekte Live /s Live een groep die zowel okselfris als tijdloos klinkt. Waar we bij andere optredens soms bang zouden zijn dat de aandacht wat verslapt, is dat juist haar grote troef. Te midden van al die instrumentale outro’s is het heerlijk om jezelf in gedachten te laten wegdrijven. De band komt stilaan aan het einde van een lange Europese tour. Het is goed mogelijk dat we ze de volgende keer met nieuw werk op een Belgisch podium mogen verwelkomen. Eén conclusie kunnen we echter al trekken: The War On Drugs is een tijdloze band.
Setlist:
In Chains
Oceans of Darkness
Pain
I Don’t Wanna Wait
Victim
Strangest Thing
Harmonia’s Dream
Red Eyes
Thinking of a Place
Holding On
Under the Pressure
I Don’t Live Here Anymore
Eyes to the Wind
