Jera on Air 2023 (Festivaldag 3): Vijftig tinten blauw

© CPU – Nathan Dobbelaere

Na een vrij kansloze eerste dag en een ‘zesje’ voor de vrijdag, had Jera On Air op de laatste festivaldag aardig wat goed te maken. Gelukkig voor de organisatie zat gisteren alles mee en slaagde ze met vlag en wimpel. Het was prachtweer, alle logistieke problemen waren opgelost en we werden ook nog eens een dag lang getrakteerd op de fantastische muziek van Flogging Molly, Enter Shikari en John Coffey. Kortom, Jera On Air sloot goed af, maar liever hadden we dit al twee dagen hiervoor willen zien.

March @ Vulture

We wilden met C4 de zaterdag stevig in gang trappen, maar een incompleet drumstel zorgde ervoor dat de band er de brui aan moest geven. Tegelijk speelde March in de Vulture, dus besloten we die groep eens te checken. Achteraf gezien een meer dan prima keuze, want de Nederlandse band gaf ons vroeg op de dag al een flinke portie stevige punkrock. “All on Red”, de nieuwste telg van het muzikale repertoire, werd positief onthaald en ook “Nothing Ever Really Dies” kon rekenen op een dansend publiek. De groep marcheerde onder leiding van frontvrouw Fleur van Zuilen, een van de weinige vrouwen die tijdens deze editie op de planken stond, doorheen de set en liet menig stem opwarmen. Al bij al was March een prima opener voor de mokervolle laatste festivaldag en waren we helemaal klaar om de rest van de dag in te gaan.

LANDMVRKS @ Eagle

© CPU – Nathan Dobbelaere

LANDMVRKS is een groep die al bijna vijf jaar lang de stempel van ‘opkomend talent’ krijgt. Een status die ze wat ons betreft volledig ontgroeid is, want onder de vleugels van onder andere While She Sleeps en Stick To Your Guns heeft de band leren lopen om nu zelfstandig te kunnen rennen. Ook op Jera On Air bewees ze nogmaals dat die stempel al geringe tijd over datum is. Florent Salfati en co pleegden 45 minuten lang een coup op de Eagle en gaven tijdens “Blistering”, dat het startschot was voor hordes van crowdsurfers, de vrijwilligers vooraan handenvol werk. Want die crowdsurfers hielden het niet bij één nummer en bleven keer op keer langskomen. Tijdens “Self Made Black Hole” kwam dit op zijn hoogtepunt en waren we getuige van een overvloed aan zwevende benen. Het wordt tijd voor een nieuwe stempel, want die van ‘opkomende band’ is compleet weggevaagd.

Rise of the Northstar @ Vulture

Tijdens onze voorbeschouwing hadden we het al over de moeilijke keuze tussen de ‘black-power violence’ van het Amerikaanse Zulu en de anime-hardcore van Rise of the Northstar. Onze keuze viel op de laatste van de twee, maar achteraf hadden we beter iets anders kunnen kiezen. Waar we op de tweede dag van het festival vielen over het playbacken van Hollywood Undead, was hier de backingtrack opnieuw het probleem. De frontman zong ditmaal wel, maar de harde uithalen werden afgespeeld vanaf een vooraf opgenomen bandje. We besloten om ons in de verte op te stellen en de set verder uit te kijken in de hoop dat het nog spannend werd, maar imponeren deed de band niet. Snel vergeten is de boodschap.

John Coffey @ Eagle

© CPU – Nathan Dobbelaere

Vraagje, hoeveel bands kan jij opnoemen die om vier uur in de middag meer volk trekken dan de headliner van de avond ervoor? We kennen er na deze middag in ieder geval één: John Coffey. Voorafgaand mocht een van de kinderen het publiek opwarmen, want ja, de jongens zijn sinds hun laatste passage op Jera On Air mannen met een kroost geworden. Een ding is niet veranderd sinds hun laatste optreden en dat is de uitslaande decibelmeter tijdens de show. “Broken Neck” liet de gehele tent en ver daarbuiten denderen, terwijl frontman David de het podium afstruinde. Circlepits rondom de vier palen van de tent, wall of deaths ter grootte van de Chinese Muur en moshpits over de gehele vloer, de show had het allemaal. Het nog onuitgebrachte “The Sunset” zorgde voor een extra verrassing in de set en liet ons vol verwachting uitkijken tot we het volledige album kunnen beluisteren. John Coffey kwam thuis, hield huis en sloopte het tot de laatste steen. Dat beloofd wat voor de show in de AFAS Live.

C4 @ Buzzard

Nu alle spullen aanwezig waren, was het tijd voor poging twee. We hadden immers nog een flinke portie moshgeweld tegoed. En met geweld bedoelen we ook daadwerkelijk geweld, want de moshpits van C4 waren verre van zachtaardig. Elleboogjes, karate- en spinkicks; de beste moves werden uit de kast gehaald. Het publiek deed er alles aan om op de laatste dag zijn lichaam te laten verkleuren in vijftig tinten blauw en nam de teksten van “Smash Your Enemies” en “Health Freak Head Stomp” wel iets te letterlijk. Tegen het einde werden nog de laatste klappen uitgedeeld, half afgetakelde lichamen weggesleurd en nog een keer “C-4”, een track die op Spotify slechts vier seconden duurt, geschreeuwd. Poging twee was meer dan geslaagd.

Henk Wijngaard @ Hawk

Het ene zware gitaren festival boekt Hel(l)mut Lotti, het ander boekt Henk Wijngaard. En ja, de hype in België was een stuk groter dan bij de Nederlandse editie en er was ook amper iets van media-aandacht. Dat deed echter niks af van het percentage festivalbezoekers dat maar altijd graag een glimp wilden opvangen van de enige echte truckerheld der Nederlanden. Want dat is Wijngaard, een truckerheld. Zijn lied “Met de vlam in de pijp” is het levenslied van vele Nederlandtalige vrachtwagenchauffeurs. En ook precies dat nummer zorgde ervoor dat de Hawk voor de zoveelste keer ontplofte van vreugde en plezier. Ook dit is Jera On Air, en wat het geliefd maakt bij zijn bezoekers. Het festival kan een achterhaalde, Nederlandse volkszanger in huis halen en alsnog het volledige publiek mee krijgen. Dat kunnen er niet veel.

Enter Shikari @ Eagle

© CPU – Nathan Dobbelaere

Je hebt festivalbands en je hebt festivalbands. Onder die laatste kunnen we Enter Shikari scharen. Met een nieuw album in zijn achterzak mocht de band afdalen naar Ysselsteyn om de Eagle plat te branden. Of in ieder geval zichzelf, want de vlammenwerpers stonden akelig dichtbij de artiesten. Een ander ding wat niet goed afgesteld stond, was het geluidsniveau van de bass, die met momenten onze trommelvliezen doormidden kon scheuren. Maar als we door dat alles heen keken, zagen we een festivalband in optima forma die in een sneltempo al zijn hits afging. Na de afsluiter “{ The Dreamer’s Hotel }” gingen de handen uitbundig op elkaar en was het publiek buitengewoon gelukkig. Onder een regen van sprankelende, felgekleurde confettisnippers speelde de Britse groep een show die nog lang bij de toeschouwers zou bijblijven. En of dat komt door de muziek of door de gescheurde trommelvliezen, laten we voor nu in het midden.

Sunami @ Buzzard

Nieuwe, opkomende hardcorebands uit de Bay Area; wij zijn er dol op. De leden van Sunami zouden deze zomer Europa overtuigen dat zij de toekomst voor het genre zijn. Met een nieuwe plaat onder de arm, die de alles behalve verrassende naam SUNAMI (L.P.) meekreeg, kwamen ze dertig minuten lang de Buzzard slopen. Ja, de muziek is fijn om iemand mee op zijn bakkes te kloppen, maar verder is het niet heel veel bijzonders. Sunami is en blijft muziek voor boze, stoere mensen die als een stier op een rode lap om zich heen slaan en alles neermaaien wat op hun pad komt. Een tsunami aan vernieuwing bleef echter uit, waardoor de band slechts een van de zoveel doorsnee Bay Area-hardcorebandjes is.

Meshuggah @ Eagle

@ CPU – Bert Savels – archieffoto

Op voorhand waren we enorm positief over de boeking van Meshuggah. Het festival was namelijk eindelijk in staat om grote namen te boeken, zonder deze als headliner te plaatsen. Toch sloeg deze stemming op de festivalweide compleet om, want de progmetal van de groep paste totaal niet in het concept dat we drie dagen lang voorgeschoteld kregen. Ook de productie rondom de act kon rekenen op minpunten. Ze namen het woordje ‘light’ tijdens “Light the Shortening Fuse” namelijk iets te letterlijk, want door de felle belichting viel er amper te zien dat er mensen op het podium stonden. In de loop van de set kwamen we steeds meer tot de conclusie dat de organisatie een flater heeft begaan bij het boeken van de band. Nummers als “The Hurt That Finds You First” en “Straws Pulled at Random” zouden prima passen op festivals als Graspop of Rock Am Ring, maar op Jera On Air raakt de progressieve metal kant noch wal. Leuk voor een keer, maar laten we afspreken om voortaan enkel nog bands te boeken die binnen de scène en de daarbij horende genres vallen.

The Ghost Inside @ Vulture

© CPU – Joost Van Hoey – archieffoto

De overlap tussen Graspop en Jera On Air was dit jaar groot. Waar Jera standaard vist in de metalcorevijver, programmeerde het Desselse festival het genre als nooit tevoren. Die overlap is niet alleen maar negatief, want zo konden wij in een week tijd twee keer genieten van bands als Parkway Drive, LANDMVRKS en The Ghost Inside. En voor die laatste stonden wij rond de klok van elf klaar om te genieten van de brute kracht die de groep normaliter met zich meebrengt. Die kracht kwam al meteen ten volste binnen toen de band zijn set aftrapte met “Engine 45”. De groep was heer en meester in de Vulture en walste alles plat wat in zijn weg stond. “Dear Youth (Day 52)” werd door de inmiddels schor geschreeuwde stemmen flink meegekeeld en “Aftermath” klonk bijna beter dan afgelopen week. De comeback in Nederland was, in navolging van die in België, dan toch eindelijk gemaakt en de band kan nu vooruit kijken.

Flogging Molly @ Eagle

©CPU – Nathan Dobbelaere – archieffoto

Flogging Molly had dit jaar de twijfelachtige eer om de deur van het festival achter zich dicht te trekken. Op de late zaterdagavond mocht de band namelijk als laatste optreden aanschuiven op de Eagle. De groep begon meteen fijn, want met “Drunken Lullabies” werd een van de grootste hits afgestreept. Frontman Dave King kreeg ons in beweging en liet ons dansen alsof het Saint Patrick’s Day was. Naarmate de set vorderde, was het vaker dan eens schuilen voor het rondzwevend vreugdebier. “Seven Deadly Sins” zorgde voor de nodige vliegende liters en bij “Devil’s Dance Floor” was het niets minder. Met Flogging Molly had de organisatie duidelijk een klavertjevier in de pocket en dat maakte ons alles behalve een “Salty Dog”.

Flogging Molly kwam, zag en overwon. Met zijn unieke stijl wist het ons in gedachten mee te nemen naar een klassieke Ierse pub waar we het leven zouden vieren. Toen we onze gedachten weer terugbrachten naar het hier en nu, zagen we een band die het onderste uit de kan haalde en ons liet dansen als een Leprechaun om een pot met goud. De groep zal qua populariteit helaas altijd tweede achter Dropkick Murphys blijven, maar gisteren was het een gewelddadig goede afsluiter van een steeds beter wordend festivalweekend.

Onze recensie van dag 1 lees je hier.
Onze recensie van dag 2 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!