© CPU – Sam De Boeck
Onder een stralend blauwe hemel werd de tweede dag van Couleur Café aangevat met de nodige namen die van ver of iets dichterbij kwamen afgezakt naar het Ossegempark in Brussel. Doorheen de dag konden we onze dansbenen losgooien op Orchestra Baobab en Lander & Adriaan, terwijl er even goed energiebommen gedropt werden door ArrDee en Jazz Brak.
Kuna Maze @ The Fox
© CPU – Sam De Boeck
Hoewel hij geboren is in Frankrijk, mag Kuna Maze spreken van een thuismatch aan de voet van het Atomium. De man staat vaak op zijn eentje achter de decks, maar gisteren kregen we de liveperformance voorgeschoteld die volledig geïmproviseerd werd. Het relatief vroege aanvangsuur zorgde ervoor dat de circustent van The Fox niet meteen op een grote drukte hoefde te rekenen. Gelukkig trok de band zich daar niets van aan en vuurde ze funky baslijntjes, spacy synths, frisse drums en een zwoele saxofoon op ons af. Dit zomerse geheel zorgde ervoor dat de vroege vogels hun heupen en dansbenen konden opwarmen, of natuurlijk hun kater van de eerste festivaldag konden wegdansen. Het hoge aantal tempowisselingen zorgde ervoor dat Kuna Maze ons meenam op een reis doorheen zijn universum. Frisse jazz werd omgetoverd in stevige footwork alsof het niets was. Het duurde dan ook niet lang voordat de temperatuur in de tent begon te stijgen en we met een jaloerse blik naar de ventilator op het podium keken. Met zijn spacey, dansbare set bewees Kuna Maze een perfecte opener te zijn voor de zaterdag van Couleur Café.
Orchestra Baobab @ Green Stage
© CPU – Sam De Boeck
De bomen rond de Green Stage boden de nodige schaduw aan voor wie ’s middags naar Orchestra Baobab kwam luisteren, maar er waren ook genoeg moedigen die zich op het zonovergoten middenplein aan een dansje waagden. De negenkoppige band uit Senegal stond er op het podium in bijeenpassende outfits. Met de huidige tour vieren ze hun vijftigjarig bestaan, hoewel er in de praktijk nog maar een paar van de originele leden bij konden zijn. Hun jongste toevoeging, Papino Niassyaby, verzekert gelukkig de toekomst van Orchestra Baobab. De charismatische zanger trok met zijn dansbewegingen moeiteloos het publiek mee.
En of het Senegalese orkest een leuk verjaardagsfeestje gaf! De swingende mengeling van West-Afrikaanse ritmes met Midden-Amerikaanse invloeden à la Buena Vista Social Club zorgde ervoor dat er geen moment werd stilgestaan. We konden ons zo voorstellen hoe Orchestra Baobab in de jaren zeventig het Senegalese nachtleven in vuur en vlam zette. Als dit optreden – dat vlot een kwartier langer duurde – iets bewees, dan was dat wel dat de muzikanten nog lang niet aan stoppen denken.
Mortimer @ Red Stage
© CPU – Sam De Boeck
Voor wie de dag net wat kalmer aan wilde beginnen, kon zich in de schaduw voor de Red Stage nestelen. Op het grote rode podium predikte Mortimer liefde en hoop in de vorm van rustige reggaenummers. De GVR uit Jamaica wisselde rustige pianoriedeltjes af met warme reggae, wat ervoor zorgde dat we op ons gemak met een pintje of ijsje in de hand konden acclimatiseren aan de tweede dag in het Ossegempark. Meestal kregen we Mortimers zachte stem te horen, al kon hij bij enkele tempoverhogingen ook opeens uithalen met een rokerig timbre. Tussen de nummers door nam hij vaak de rol van prediker op zich en had hij het net als in zijn nummers over liefde, vriendschap en moeilijke momenten. Tegen het einde van zijn set kende hij blijkbaar ook zo een moeilijk moment aangezien hij er twintig minuten vroeger mee ophield.
Juicy @ The Fox
Het was voor Juicy niet de eerste keer op Couleur Café, zo maakten de twee dames al deel uit van Niveau4 en stonden ze ook al met hun tweetjes op het podium. Blijkbaar vonden ze dat wat eenzaam, want zaterdag brachten ze een dertienkoppige brassband mee op het kleine podium van The Fox. Al die blazers zorgden meteen voor een meerwaarde door de zuiderse ritmes naar onze hoofdstad te halen. Reken hier nog eens de twee dames van Juicy bij die de drums, keys en zang voor hun rekening namen, waardoor dit alles versmolt tot een bombastisch, melodieus geheel. Het spektakelstuk trok logischerwijs veel kijk- en luisterlustigen aan, waardoor de kleine circustent afgeladen vol zat en het onmogelijk was om niet te beginnen zweten. Het vijftienkoppige ensemble op het podium zorgde voor een zwoele sfeer en liet het publiek tot buiten de tent uit hun handen eten. Wie zijn energieniveau nog niet helemaal teruggevonden had na de eerste dag, kon gewoon eens bij Juicy en haar brassband passeren, want door de elektriciteit in de lucht waren we weer helemaal opgeladen om de rest van de avond en nacht te overleven.
ArrDee @ Green Stage
Wie aan UK-drill denkt, zal zich Londense buitenwijken voorstellen en niet meteen Brighton, maar dat hield ArrDee niet tegen om zich in korte tijd op te werken naar een van de grootste namen in het genre. Na een verplichte opwarming door zijn tour-dj, verscheen de jonge Brit na een tiental minuten toch op het podium van het amfitheater. Als een Duracell-konijn op speed sprong hij tijdens “Hello Mate” meteen het hele podium rond. Zelf omschrijft hij zijn shows liever als party’s en als we naar het middenplein voor het podium keken, leek die omschrijving meer dan geslaagd. Daar werd de ene moshpit na de andere opengetrokken en als dat niet het geval was, gingen de armen in de lucht.
Met “6 am in Brighton” werden de boxen van de Green Stage getest door er vettige drillbeats door te knallen, wat logischerwijs voor nog meer energie zorgde aan de voet van het Atomium. Door hierna meteen “War” en “Olivier Twist” in te zetten, dropte ArrDee een energiebom in het Ossegempark die Brussel voor de rest van het jaar van elektriciteit kon voorzien. Hoewel het muzikaal niet altijd volgens de regels van de kunst was, maakte ArrDee zijn belofte over dat zijn shows dikke feestjes zijn meer dan waar.
Seun Kuti & Egypt 80 @ Red Stage
© CPU – Sam De Boeck
Alsof hij werkelijk een kroonprins was, betrad Seun Kuti de Red Stage in een fantastisch zwart-wit gestreept ensemble, nadat zijn band Egypt 80 het publiek met een eerste nummer had opgewarmd. Die royale titel is misschien niet eens zo hoog gegrepen als zoon van Fela Kuti, de grondlegger van de afrobeat en een van de bekendste muzikanten van het continent. Aangezien het vrijwel onmogelijk was geweest om uit diens schaduw te treden, koos Seun Kuti ervoor om zijn carrière te wijden aan het in stand houden van de afrobeat. Hij kondigde Fela Kuti’s “M.O.P (Movement of the People)” ook aan als een eerbetoon. Egypt 80 was officieel zijn vaders band, hoewel we op het podium muzikanten zagen die een stuk jonger en internationaler waren dan de originele bezetting.
Seun Kuti is in de eerste plaats een begenadigde saxofonist, als zanger maakte hij minder indruk. Wanneer hij niet zelf muziek maakte, ging hij uit zijn dak op het samenspel van zijn band. De twee danseressen/zangeressen in kralenjurkjes brachten een elektrische spanning in de show die de jazzy afrobeat op zichzelf er niet helemaal in kreeg. De wervelende energie van het funky slotnummer dat werd ingeluid met een drumsolo, had net iets meer in de rest van de show mogen zitten.
Jazz Brak @ The Fox
© CPU – Sam De Boeck
Als lid van STIKSTOF kent Jazz Brak ondertussen al alle hoekjes van Couleur Café, al was het wel de eerste keer dat de Brusselaar het podium helemaal voor zich alleen had. Al van voor Jazz aan zijn set begon, puilde The Fox uit zijn voegen. Het was duidelijk dat het STIKSTOF-lid een gigantische populariteit geniet in zijn thuisstad. Na wat gescratch van Stab die achter de decks stond, kwam “HOEKEN EN MUREN” meteen binnen als een energiestoot. Op de intro van “NI VOOR NIKS” liet de Brusselaar zich aanbidden als een Messias die juist herrezen was. Zijn vraag om lichtjes in de lucht te steken werd dan ook enthousiast opgevolgd, alsof de hele tent zich in eenzelfde trance bevond.
Toen er met Astrofisiks een tweede STIKSTOF-lid op het podium verscheen tijdens “DOE DAN” ging het dak er een eerste maal af, waarna “MEER” verder bleef surfen op dat elan. Jazz Brak vroeg zich af of we ‘chaud’ waren voor iets nieuws; dat The Fox ‘chaud’ was, was een understatement. Voor het nieuwe nummer werd Absolem op het podium gehaald, waarna we weer wat Brusselse hiphop van de bovenste plank kregen. Daar stopte het niet met gasten op het podium, want meteen erna kwam Low G tevoorschijn en werd “All In” ingezet. Toen de Brusselaar STIKSTOF-nummer “Gele Blokken” inzette, ging het dak er een tweede keer af, maar het was pas toen zijn STIKSTOF-familie hem vergezelde op het podium om te knallen met “FRONTAL” dat de hele tent tot ver buiten de stadsgrenzen geblazen werd. Als een Brusselse messias kwam, zag en overwon Jazz Brak The Fox.
Iration Steppas @ Dub Stage
Reggae en dub zijn zulke vaste waarden op Couleur Café dat een bezoek aan de Dub Stage zich opdrong. Iration Steppas uit Leeds vormde met zijn dertig jaar ervaring een goede vertegenwoordiging van deze genres. In theorie zit er achter die naam een duo, in realiteit bleek het een one-man-show. Mark Iration was meester over de knoppen en hield ook de microfoon vast om te zingen over de muziek heen. Bij zijn ‘Year 3000 Style’-variatie van dub denderden de bassen nog wat harder en zat er regelmatig een knipoog naar techno in. Memorabele delen van de set waren de ode aan de Britse dublegende Jah Shaka die in april overleed, de singalong van “Sweet Dreams (Are Made of This)” in een reggae-uitvoering en Iration Steppas’ eigen hit “Kilimanjaro”.
Niveau4 @ Green Stage
© CPU – Sam De Boeck
Ondertussen is Niveau4 al een gekend begrip bij de Couleur Café-gangers. Het festival haalt een nieuwe wave rappers bij elkaar die samen mogen tonen wat ze in hun mars hebben. De afgelopen twee edities zorgden jazzbands ECHT! en Commander Spoon nog voor de ondersteuning, maar dit jaar werd er terug naar de roots gegaan met DJ Vega achter de decks. De lichting van dit jaar bestond uit: Bonnet Sumo, SPACEBABYMADCHA, Absolem, Low G, Bex, Gutti en Myk. Getooid in bivakmutsen kwamen de artiesten om de beurt het podium van de Green Stage opgelopen terwijl ze hun bars spitten. Hierna werden de schijnwerpers om de beurt op de verschillende rappers geplaatst.
Het zevental bracht om de beurt een van hun eigen nummers, terwijl ze opgehypet werden door hun collega’s, waarna de bivakmutsen om de beurt van hun gezichten verdwenen. Nadat ze zichzelf voorgesteld hadden, werd het tijd om nog eens een moshpit te openen in het amfitheater terwijl SPACEBABYMADCHA voor de energie en bars zorgde, waarna Low G datzelfde scenario herhaalde. Alsof het podium nog niet vol genoeg liep, haalde Bonnet Sumo er ook nog eens een vierkoppig koor bij en werden de hiphopbeats even ingewisseld voor r&b. Gutti’s “Didier Drogba” zorgde helemaal op het einde nog voor een laatste feestje aan de Green Stage. Door de passage van Niveau4 bleek nog maar eens wat voor hiphoptalent er in ons land rondloopt en dat er van al die verschillende stijlen vlotjes een geheel gesmeed kan worden.
Lander & Adriaan @ The Fox
© CPU – Sam De Boeck
Op het einde van de avond transformeerden Lander & Adriaan de tent van The Fox tot een broeierige boiler room. Met hun drums en synths over elkaar opgesteld zaten ze in het midden van de ruimte, waarbij de gekleurde lampen hun silhouetten aftekenden op het tentzeil. Het duo begon toepasselijk met “Dansshow”. De mengeling van Adriaan Van de Velde op de toetsen en Lander Gyselincks drumwerk gaf een bruisende toverdrank, maar het was onvoorspelbaar waarover ze die kiepten. De ene keer voegden ze hem bij kille ravemuziek gecontrasteerd met een jazzy saxofoon, de volgende maal kreeg Beyoncés “Irreplaceable” de Lander & Adriaan-bewerking. Wat het ook was, het publiek kon geen genoeg krijgen van de dynamische mix van live- en elektronische muziek. Het leidde er uiteindelijk zelfs toe dat Lander & Adriaan hun excuses aanboden: ze konden namelijk echt geen antwoord bieden op de ‘We want more’-koren.
Protoje @ Red Stage
© CPU – Sam De Boeck
Een grootheid als Protoje kon natuurlijk niet ontbreken op een festival als Couleur Café. De Jamaicaan leidde bijna eigenhandig de reggaerevival in, dus was het niet meer dan normaal dat hij de Red Stage mocht afsluiten. Nadat hij enkel zijn band de intro liet spelen, kwam onze master of the ceremony met zijn lange dreadlocks achter hem aan wapperend ook het podium op gesprongen. Alleen al met dat heerlijke Jamaicaanse accent stuwde Protoje de temperatuur al snel enkele graden hoger. Tel daar ook nog eens de zwoele elektronische reggae bij en de Red Stage was klaar om een dik uur te grooven.
Ook had hij een Europese primeur voor ons in petto door “Wrong Side Of The Law” te spelen, een nummer dat hij nog nooit eerder op de Europese bodem live bracht. Terwijl we ons begonnen afvragen of de Dub Forest verplaatst was naar de Red Stage, zorgde “Rasta Love” voor de eerste meezinger van de set. Vanop het grote podium werden de good vibes uitgestraald over het Ossegempark door zwoele nummers als “Like Royalty” en “No Guarantee”. Die good vibes werden nog eens maal honderd gedaan toen Protoje met “Who Knows” zijn grootste hit op ons afvuurde, die natuurlijk uit volle borst meegezongen werd. Met de logge bassen van “Kingston Be Wise” nog natrillend in onze trommelvliezen, werden we huiswaarts gestuurd door Protoje om fris en monter aan de laatste dag van Couleur Café te kunnen beginnen.
Onze recensie van dag 1 lees je hier.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Deze recensies werden geschreven door Joren Van der Plas en Tine Van den Poel.
