© Alexa Viscius
Silvana Estrada deed vorig jaar heel wat harten over hun toeren gaan met het grandioos breekbare Marchita, een kort maar krachtig debuutalbum waarmee ze het volledig terecht tot in onze eindejaarslijst van beste albums schopte. Haar liefdesliederen bevinden zich in dezelfde contreien als Natalia Lafourcade. Niet enkel omdat ze beiden uit Veracruz (Mexico) komen, maar ook omdat ze beiden met een betoverende stem hartverwarmende folkliedjes in een modern jasje steken. In tegenstelling tot Natalia Lafourcade is Silvana nog maar 25 en luidt ze daarmee een nieuwe generatie Mexicaanse folk in.
Triana y Luca polste alvast of het volledige publiek Spaans sprak, al dan niet Frans of Nederlands. Op enkelingen uit die laatste groepen na, was het antwoord volmondig ja. Dit zette de toon voor de avond, waarin Spaans resoluut de voertaal werd. Wat volgde was ingetogen flamenco over de Spaanstalige diaspora, of een ‘apology song’ naar een vrouwelijke vertaler van kolonisatoren toe. Simpelweg een gitaar en twee stemmen zorgden ervoor dat ons hart alvast verwarmd werd, terwijl Silvana nog moest komen. Triana, Luca en wij hadden er openlijk zin in.
Ook bij Silvana Estrada werd het belang van dit soort culturele avonden voor de Spaanstalige diaspora meteen duidelijk. Het werd niet enkel gepromoot door bijvoorbeeld de Mexicaanse gemeenschap in België, maar ook ontstond meteen – of toch na een overdonderend applaus – een dialoog tussen Silvana en het publiek, met Spaanstalig zijn als centraal gespreksonderwerp. Tussen alle nummers door deed ze het belang van ieder nummer uit de doeken. Ze grapte erop los en het publiek lachte uitbundig mee. Wanneer ze dan begon te spelen, was iedereen aan haar gitaargetokkel en vooral prachtige stem gekluisterd.
De intensiteit waarop haar stem trilt blijkt niet op de schaal van Richter gemeten te kunnen worden, bijvoorbeeld in het huilerige “Tristeza”. De lichtjes achter haar stegen samen met de muziek op. Vervolgens liet ze het publiek een melodie meezingen, wat resulteerde in een sterke verbondenheid waarbij de oprechtheid van alle aanwezigen er afspatte. In het krachtige “Clandestina” werden Latijns-Amerikaanse migranten gelijkgesteld met de illegaliteit van cannabis en de als gevolg daarvan onzichtbaarheid van een grote groep mensen aangekaart. Dit nummer werd, als vele anderen, luidkeels meegezongen.
Ook spelgenot was ruim aanwezig. Zo gingen de drums en toetsen wild tekeer in het jazzy uiteinde van “Los Días” en barstte “Sabré Olvidar” volledig open. Telkens een muzikaal hoogtepunt werd bereikt, toonde het publiek zijn appreciatie, net als bij de vele vocale uithalen van Silvana. In het prachtige “Carta” klapte iedereen mee. Over het nieuwe “Milagro y Desastre” vertelde de Mexicaanse in een lange uitleg dat het het leven omvat: wonderen en rampen. In haar cover van Suzanne Vega’s “Tom’s Diner” hoorden we haar plots in het Engels, wat minstens even prachtig was, maar haar stem toch minder gebroken toonde. Dit barstte los in ‘alle heupen los’, maar de echte finale kwam pas in de bisronde.
Silvana voerde een voor ons onbegrijpelijk gesprek met iemand op de voorste rij, waarna ze iemand op het podium uitnodigde. Twee jonge kindjes bleken vooraan alle teksten mee te zingen. Silvana zei dat dit laatste liedje over de liefde ging en vroeg de twee knapen of ze van liefde houden. Verlegen knikten ze ja, maar zongen nadien wel alles mee. Dit zorgde voor een emotioneel eindpunt van een muzikale prachtavond. Dat we maar flarden begrepen, maakte niet eens zoveel uit, omdat er een warm samenhorigheidsgevoel over ons viel. En dat niet enkel door de zweterige temperaturen. ‘Je zou denken dat ik huil, maar het is gewoon zweet’, grapte Silvana. Bij ons zou je zweren dat het zweet was, maar het waren gewoon tranen.
