Frivole meezingers, rauwe gitaarsolo’s en zowaar optimistische haast hoopvolle melodieën: wie zich de laatste jaren liet onderdompelen in Keaton Henson’s donkere zielenroerselen zal vreemd opkijken bij het beluisteren van zijn nieuwste plaat. Op House Party gooit onze favoriete Britse misantroop het over een radicaal andere boeg en probeert hij het leven opnieuw door een rooskleurige bril met bijhorend roze maatpak te bekijken. Voor het eerst horen we een artiest die zowaar hoopvol en positief probeert te zijn, al kan je tussen de regels door ook wel het tegenovergestelde verstaan. Zoals vaak gaat het bij Henson met vallen en opstaan.
Toch is het leven van Keaton Henson ondertussen danig veranderd. Hij nam afscheid van zijn vader op Monument, verhuisde van het drukke Londen naar het platteland in Sussex en vond zowaar de liefde. De coronapandemie gaf hem ook de tijd en ruimte om wat te experimenteren met livesessies op sociale media zij het dan op zijn eentje voor de camera. Met covers van onder andere Caroline Polachek, Blink-182, Taylor Swift en Backstreet Boys ontdekte Henson dat muziek niet altijd een serieuze zaak hoeft te zijn, en dat hij ook wel eens de emotionele broeksriem mag openzetten. Keaton’s Party Playlist, het albumpje dat hij uit die Instagramsessies puurde, gaf al aan dat er verandering op til was en dat zijn volgende project misschien helemaal anders zou gaan klinken. House Party is dan ook een heel ander beestje geworden dan we van Henson zouden verwachten. Maar dat is misschien wel het beste wat hem had kunnen overkomen.
Al van bij de eerste noten laat House Party een compleet ander geluid horen. Weg is de zwartgallige, haast depressieve sfeer die zijn vorige platen als Monument of Kindly Now typeerden. Enter uptempo drums, frisse akkoordjes en zowaar zelfs scheurende gitaren. “I’m Not There” is zo dartel en fris dat Henson er zelf wat ongemakkelijk van wordt. Wie luistert naar wat hij te vertellen heeft, hoort een zanger die duidelijk genoeg heeft van het performen en zijn masker wil laten zakken. ‘Come ask me how I am / I’ll say I’m fine / But we both know that I’m full of shit,’ geeft hij zonder schroom toe. Liegen tegen zijn echtgenote heeft geen zin meer want mevrouw Henson kijkt er los doorheen.
Henson kampt al jaren met hevige plankenkoorts en treedt daarom maar heel zelden op. Is hij stiekem jaloers dat hij telkens een klein beetje sterft op een podium terwijl andere artiesten voluit kunnen genieten? Als je “Envy” beluistert, dan is het antwoord wellicht volmondig nee. Ook al klinkt het nummer optimistischer dan de inhoud zou doen vermoeden. Henson laat een alter ego aan het woord die in zijn zucht naar roem zoveel mensen en dingen heeft opgegeven dat het uitzicht op de top maar eenzaam en onvoldaan aanvoelt. Afgunst is een slechte raadgever, want hoe dan ook zijn we altijd een beetje alleen op de wereld. Zo fluistert de Britse songwriter ons wat goede raad in.
Een feestje in Hensons huis is natuurlijk niet compleet zonder wat stiekeme blikken en romantiek dus neemt de gastheer ons halverwege mee op een klein uitstapje doorheen een prille romance. “Two Bad Teeth” is een ontmoeting tussen twee gelijkgestemde misfits en leest als de synopsis van een hippe romcom. ‘You’ll be the fire I need / to burn my bridges down / if you don’t get tired of me,’ gelooft Henson en hij krijgt even later ook gelijk in. “Stay” is een onomwonden liefdesverklaring aan de vrouw die zijn emotionele muren wist neer te halen. Toch slaat op “Late To You” de twijfel en onzekerheid toe. ‘All these years parading / Parading my flaws / I’ve been slowly deflating / But baby, now I’m yours.’ Heeft hij geen kostbare tijd verspilt aan zelfbeklag en is de vogel al gaan vliegen?
Maar eigenlijk begint Henson zijn verhaal met iets wat verdacht veel klinkt als een huwelijksaanzoek. ‘And you are, you are my reason / So why don’t we share a life?’ vraagt hij zich luidop af in “The Meeting Place” waarna een passionele gitaarsolo het vuur nog wat meer aanwakkert. Met die slepende drums en heerlijk zwalpende tempo wordt het wel heel moeilijk om nee te zeggen. “Parking Lot” sluit het verhaal af met een prachtige happy end. Niet alleen is het nummer een brokje puur muzikaal goud, het toont ook hoe twee mensen elkaar kunnen vinden en steunen doorheen alle moeilijkheden. ‘If we have us then who the fuck could come and take it all away?’
House Party mag dan barsten van de vrolijkere melodieën, dat betekent niet dat Henson zijn oude sound helemaal achterwege laat. In “The Mine” daalt hij nog eens af naar de diepste krochten van zijn ziel om er enkele ruwe brokjes emotie te ontginnen: ‘I keep on writing love songs for people I ignore.’ Op “Holiday” ijvert hij voor een vakantie voor ongelukkigen, al vermoeden we dat Henson er geen zonnige stranden of bruisende steden als bestemming zal uitpikken. Muzikaal zijn ze wat ingetogener en donkerder dan alles wat Henson op House Party al liet horen. Wellicht kruipt zijn melancholische bloed waar het niet gaan kan. En laat dat nu net eigenlijk de rode draad doorheen de hele plaat zijn.
Ook al is House Party een conceptplaat, er schuilt achter Hensons alter ego een grote basis waarheid. Je steeds moeten verstoppen achter een masker is vermoeiend en kan niemand een leven lang volhouden. In “Hooray” leert hij dan ook accepteren dat het oké is om niet gelukkig te zijn. ‘Life is good when you’re misunderstood,’ geeft hij toe. ‘I’m not happy, but I am fine.’ Toch stopt Henson al zijn gevoelens finaal weer netjes terug in zijn brandkast. ‘Let’s hide those feelings / I’m not done healing, ‘ zingt hij op de gelijknamige afsluiter. Het is een lange hobbelige weg, maar Henson ziet licht aan het einde van de tunnel: ‘I wanna be sane / I wanna get paid to be someone else.’
In 2010 sloot Henson zijn debuutplaat Dear af met het ironische “Party Song”. Nu niet meteen een nummer dat je zou afspelen via de AUX kabel op een feestje (tenzij het tijd is om iedereen buiten te kegelen). Dertien jaar later heeft hij eindelijk een plaat afgeleverd die je zonder schroom kan opleggen als er bezoek is. Toegegeven, zo intens als “You Don’t Know How Lucky You Are”, “Alright” of “You” wordt het op House Party nooit. Maar wat hij verliest aan diepgaande emoties, wint hij aan meeslepende songs die voor het eerst een mooiere toekomst voorspellen. Een toekomst waarin je de liefde kan vinden, je demonen een plaats kan geven en je niet steeds hoeft te antwoorden met oké als iemand je vraagt hoe het met je gaat. De maskers mogen voor het eerst sinds lang afvallen en dat opent perspectieven. Want als deze Britse depressionist het geluk kan vinden, dan kan iedereen dat, toch?
Keaton Henson speelt in juni amper vier shows in het Verenigd Konkrijk en maakt voorlopig nog geen plannen voor het Europese vasteland.
Instagram / Facebook / Website
Ontdek “Parking Lot”, ons favoriete nummer van House Party, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
