IJsland is niet alleen het land van legendes als Björk en Ólafur Arnalds, maar ook het thuisoord van kleinere artiesten als Eydís Evensen. De pianiste bracht zopas haar tweede langspeler uit, met daarop parels als “Transcending” en “Tranquillant”. Ze speelt al sinds haar zes jaar piano en componeerde niet veel later haar eerste werken. Toch was het nog een twintigtal jaar wachten vooraleer met Bylur tijdens de coronapandemie haar eerste langspeler verscheen. Ze speelde intussen al op onder meer Eurosonic en SXSW, en laat zich inspireren door uiteenlopende artiesten zoals Tchaikovsky en Led Zeppelin. Geen scheurende gitaren en schreeuwerige zang tijdens het optreden van Evensen, maar een intiem, kalmerend pianoconcert in de theaterzaal van de Ancienne Belgique dat aanvoelde als een tochtje naar de hemel, al dan niet via de trap.
Talent uit Gent mocht de avond in gang zetten. Geen piano, maar een cello aan de zijde van Innerwoud. Beginnen deed hij met het tokkelen op elke snaar, dat vervolgens herhaald werd zodat hij er een meerlagig deken van klanken kon overleggen. Het zachte getokkel werd vergezeld van zachte vegen en soms een zware uithaal. Een licht beangstigend gevoel keerde doorheen zijn half uurtje regelmatig terug en dat riep beelden op van de Ardense bossen tijdens het holst van de nacht. Het akelige en de mysterie in de muziek gingen vaak gepaard met schoonheid en verwondering, waardoor er een eigenaardige mix ontstond. Door het zuinig omgaan met lichtstralen op het podium werden de mysterie en kracht van de muziek versterkt, maar het kolossale instrument wist met momenten ook kleine en lichte emoties op te wekken. Genuanceerde vegen over de snaren maakte het zo nu en dan intiem, als een lichtstraal die binnensijpelt door het bladerdak van een bos. Innerwoud verwelkomde ons in zijn muzikale bos vooraleer we ons doorheen IJslandse landschappen waanden en deed dat op een mooie, sterke en verbluffende manier.
Eydís Evensen zette haar concert solo in gang met “The Light I”, een sereen en vrij luchtig nummer dat meteen de toon zette aangezien de pianiste direct een emotionele snaar wist te raken. Die emoties werden exponentieel uitvergroot eens ze werden bijgestaan door een strijkkwartet. Er volgden enkele prachtige en emotionele composities die omschreven kunnen worden als een vlucht door een emotionele wolk waarin zonnestralen schitterden op de dauwdruppeltjes, die evengoed de tranen in onze ogen hadden kunnen zijn. Het koele doch emotionele gevoel werd al snel ingeruild voor warme klanken in een uptempo nummer dat intens overkwam. Doorheen de avond doorploegde Eydís Evensen het spectrum aan emoties en liet ze er niet veel onaangeraakt.
De muziek varieerde ook van zwaar of uptempo naar luchtig en/of traag, met soms combinaties van die uiteenlopende kenmerken tijdens eenzelfde lied. Dartelende deuntjes die op een kleine manier euforie uitstraalden, konden tot groot enthousiasme rekenen bij het publiek. De pianiste draaide zich na elk lied eventjes om zodat ze dankbaar het applaus in ontvangst kon nemen. Ze is voor het eerst op tournee met haar muziek en is daardoor extra blij dat ze haar muziek met ons kon delen, vertelde ze. Evensen was vrij zuinig met woorden, maar doorheen de avond vertelde ze toch enkele kleinigheden. Na het spelen van haar het eerste lied dat ze als kind schreef, vertelde ze dat het gebaseerd is op de winter en transformatie. Later vroeg ze ons de tijd te nemen de ogen eventjes te sluiten en te denken aan iemand die aan het lijden is en om die liefde te sturen. Dat mocht een geliefde zijn, of een collega of de mensen in Oekraïne. Evensen vertelde dat ze aan haar neefje dacht. Hij is elf jaar en nog geen twee weken terug werd er leukemie vastgesteld, waardoor hij nu in het ziekenhuis ligt en zware behandelingen ondergaat. De jongen zit zonder twijfel een emotionele rollercoaster, en het lied dat aan hem werd opgedragen was dat ook.
Talloze mensen hebben al kunnen genieten van concerten in de AB en velen daarvan beamen dat de zaal een zeer goede akoestiek heeft. Toch hoorden we gisteren soms boven de pianomuziek een zeker geruis afkomstig van de boksen (of ventilatie) en tijdens de meest intieme momenten was dit jammer genoeg storend. Voor de rest werd de muziek slechts hier en daar verstoord door een zeldzaam kuchje, maar over het algemeen konden we zonder problemen genieten van de puurheid van Eydís Evensens pianowerk. Tijdens perfect uitgevoerde nummers liepen de emoties opnieuw hoog op. Door merg en been ging de muziek en wanneer ze op het einde aankondigde dat ze zou afsluiten met “Bylur”, werd er al enthousiast gereageerd door enkelingen die de stilte durfden te doorbreken. Het snelle pianowerk en de tragere strijkers creëerden een diepgaande chaos die ons haast naar adem deed snakken. Een solo bisnummer was tot slot de kers op de taart en aan het einde van het optreden werd het voordeel van zittende concerten aangetoond: de mogelijkheid tot een staande ovatie.
Van sommige optredens moet je bekomen. Spierpijn van het dansen, keelpijn van het meezingen of blauwe plekken van in de moshpit. Na het optreden van Eydís Evensen moesten we echter eventjes emotioneel tot onszelf komen. Eens goed diep in- en uitademen vooraleer we de zaal konden verlaten en we het echte leven opnieuw moesten betreden. Het optreden was een emotionele rollercoaster en telde verschillende hoogtepunten die elkaar snel opvolgden. Het optreden valt samen te vatten in drie woorden (die toevallig alle drie met een P beginnen, net zoals piano): prachtig, puur en perfectie.
