Peter Gabriel @ Sportpaleis: Briljante mix van oud en nieuw werk

Het was al weer negen jaar geleden dat Peter Gabriel een Europese tournee deed en daarmee was het ook net zo lang geleden dat de Britse legende een optreden gaf op Belgische grond. Met i/o brengt de zanger dit jaar ook zijn eerste album uit sinds 2011 en dat was reden genoeg om daar dan eindelijk weer een tournee aan te plakken. De plaat zelf is nog niet volledig uitgebracht, daar Gabriel ervoor kiest om slechts elke maand – wanneer het volle maan is – een nummer uit te brengen, maar dat weerhield hem er niet van om ook de nog onuitgebrachte nummers live te brengen.

Op voorhand konden we onmogelijk naast de oranje gevangenisachtige pakken van de crew kijken. Voor Gabriel zelf volstond dan weer een volledig zwarte outfit. Die zorgde ervoor dat we hem tijdens het intieme openingsnummer “Washing of the Water” – dat hij trouwens solo begon – maar nauwelijks konden zien doordat het podium maar amper verlicht werd. Wel kregen we de projectie van een volle maan – want Gabriel blijft in thema – te zien op het cirkelvormige scherm boven het podium. Het deed in zijn totaliteit wat denken aan een kampvuurtje na middernacht, maar we waren vooral ook blij dat we Gabriel en zijn band niet veel later wel ten volle konden zien tijdens “Panopticom”.

Daarmee belandden we ook aan de nummers van op i/o. “Panopticom” werd als leadsingle van het album uitgebracht en dat was ook te merken, want hoewel het Sportpaleis van een zittend middenplein werd voorzien, was er wel al wat sfeer. Enkele mensen zongen al mee en het was duidelijk dat het lied al gekend was bij de fans en ze het ook al in hun hart hadden gesloten. Dat Gabriel voor het eerst goed zichtbaar was en ook van de ene naar de andere kant van het podium liep, zal daar ook wel aan geholpen hebben. Ook had het door de rode projecties en de lichtshow visueel meteen al meer te bieden dan de eerste tien minuten.

Ook de kalmere en melancholische nieuwe nummers bleven uitstekend overeind in het Sportpaleis. Zo kabbelde “Four Kinds of Horses” op een bepaalde manier voortdurend verder, maar wist het de hele tijd onderhoudend en in zekere zin ook spannend genoeg te blijven. Het hielp natuurlijk dat hij zeer goed bij stem was en door de jaren heen nog helemaal niets van zijn kenmerkende stemgeluid verloren is. Ook de rest van zijn band was van het allerhoogste niveau. Zo tilde achtergrondzangeres en celliste Ayanna Wither-Johnson “Digging In The Dirt” naar een hoger niveau met haar zang tijdens het ‘this time you’ve gone too far’-gedeelte.

Voor de onuitgebrachte nummers moesten we wel wachten tot het slotstuk van Gabriels eerste set. Het viel op dat het merendeel van het publiek de liedjes nog niet kende, wat natuurlijk logisch is aangezien er enkel wat live-opnames van de nummers circuleren op Youtube. Toch hoeft dat niet af te doen aan de kwaliteit van de muziek, want “Olive Tree” en “This Is Home” sloten qua sound enorm aan bij de andere i/o-liedjes. De eerste deed dat met zijn uptempo drums, terwijl de tweede dat deed doormiddel van de melancholie die ook een nog ingetogener en aangrijpender “Playing For Time” kenmerkte.

Gedurende het einde van “This Is Home” werd het publiek door de trompetist ook aangemaand om mee te klappen en dat kreeg het publiek ook warm voor de grote hit die volgde. Bij het horen van de eerste noten van “Sledgehammer” veerde het publiek recht en werd er zowel meegedanst als meegezongen. Ook Gabriel zelf haalde nog eens zijn beste danspasjes boven, die voor een man van drieënzeventig trouwens nog zeer dynamisch leken ook. Misschien moest hij er wel een beetje van bekomen, want daarna werd de vooraf aangekondigde pauze van een klein kwartiertje ingelast.

Tijdens de onderbreking werd een scherm opgehesen voor het podium, waarachter Gabriel tijdens “Darkness” stond te zingen en rondliep, terwijl zijn silhouet soms subtiel en soms zeer bombastisch te zien was. Visueel was het iets dat de aandacht volledig naar zich trok en dat zorgde ervoor dat we zelfs niet beseften dat we met “Love Can Heal” weer een onuitgebracht lied kregen. Deze keer was het niet Gabriels silhouet dat het scherm in beslag nam, maar wel een sterrenhemelachtige projectie waarop Gabriel zelf van achter dat scherm met een soort staf kon op tekenen in grove, rode lijnen. Toch was het wel best dat het scherm na twee liedjes weer verdween, want anders was het ongetwijfeld wel te veel van het goede geweest.

Gabriel had de touwtjes dus duidelijk in handen en wist dat het toen ook al gauw weer tijd was voor een van zijn klassiekers, deze keer in de vorm van “Don’t Give Up”, dat hij oorspronkelijk als duet met de net zo iconische Kate Bush opnam. Deze keer werd haar rol ingevuld door Witter-Johnson, die het lied met haar warme en dynamische stem alle eer aandeed. Het publiek stelde het op prijs en ook de basgitaarintro van Gabriels rechterhand Tony Levin, die hij ook op de studioversie verzorgt en voor wie aan de start “Happy Birthday” werd gezongen door het publiek, wist applaus en gejoel te veroorzaken.

De Brit wisselde richting het einde toe nog steeds zijn nieuw werk met zijn klassiekers en hits af, al namen die laatste vanzelfsprekend de bovenhand toen we echt niet lang meer te gaan hadden. Met “Big Time” kregen we weer zo’n baslijn van Levin die zo briljant was dat we ons afvroegen hoe hij er destijds in godsnaam is bijgekomen en die wist alle toeschouwers wederom recht te krijgen. Ook “Red Rain” slaagde daar voorafgaand in, al was het in dat geval niet het gehele publiek dat rechtstond. In een rechte spurt richting de eindmeet wist “Solsburry Hill” het publiek voor de laatste keer weer te doen recht springen, dansen en meezingen. Gabriel en zijn bandleden verdwenen daarna van het podium, maar werden al snel weer het podium opgeklapt en gejoeld.

Wat volgde was een ruim tien minuten durende versie van “In Your Eyes”, dat per refrein wat luider werd meegezogen door het nog steeds rechtstaande publiek. Dat Gabriel er deze keer wat ongemakkelijke danspasjes bij uitvoerde maakte dat alles alleen maar aanstekelijker. Hij verdween even later wederom van het podium, om vrij snel terug te komen voor het grootste kippenvelmoment van de avond. “Biko” werd vanzelfsprekend opgedragen aan voorvechter van de anti-apartheidsbeweging en burgerrechtenactivist Steve Biko, die ook weergegeven werd op het cirkelvormige scherm boven het podium. Het refrein werd door het hele Sportpaleis meegezongen, met hier en daar een gebalde vuist in de lucht. Gabriel bewees in een korte voorafgaande toespraak nog dat het nummer nog steeds actueel was en dat voelde iedere aanwezige in de zaal ook. Het ‘ooh-ooh-ooh-ooh’-gedeelte op het einde bleef verder geschreeuwd worden door het publiek, terwijl de bandleden één voor één het podium verlieten, tot enkel en alleen de drums overbleven. Eens ook hij het podium verliet, werd nog een laatste applaus gegeven, alvorens de zaallichten weer aanhingen en we met veel voldoening naar huis gingen.

Peter Gabriel balanceerde tijdens beide sets zorgvuldig tussen zijn klassiekers en zijn liedjes van op i/o, waarmee hij een spetterende show wist neer te zetten. De Brit was zeer goed bij stem en had een fantastische band met zich mee, waarvan dat expliciet opviel bij Tony Levin en Ayanna Witter-Johnson. Ook visueel kwamen we – met uitzondering van de eerste twee nummers – ruimschoots aan onze trekken met een lichtshow en prikkelende visuals. Het enige jammere was dat het middenplein van zitplekken werd voorzien, want een publiek dat ten volle in interactie had kunnen gaan met Gabriel en zijn muziek had het nog net dat tikkeltje beter kunnen maken, al werd waarschijnlijk voornamelijk rekening gehouden met de gemiddelde leeftijd van de Peter Gabriel-fan. Desalniettemin lijkt tijd wel maar weinig vat te hebben op Gabriel zelf, die met de nodige energie stond te performen.

Facebook / Instagram / Twitter / Website

Setlist:

Washing of the Water
Growing Up
Panopticom
Four Kinds of Horses
i/o
Digging in the Dirt
Playing for Time
Olive Tree
This Is Home
Sledgehammer

Darkness
Love Can Heal
Road to Joy
Don’t Give Up
The Court
Red Rain
And Still
Big Time
Live and Let Live
Solsburry Hill

In Your Eyes

Biko