Er gaat de laatste tijd geen dag voorbij zonder dat de geruchten rond een mogelijke reünie van Oasis de kop opsteken. Van de recente scheiding van Noel tot het statement van Liam dat Oasis weer bij elkaar komt als Manchester City de Champions League wint, werkelijk alles is goed om de hoop van de fans verder aan te wakkeren. Of het ooit tot een reünie komt weten natuurlijk enkel de broertjes Gallagher zelf. Wat achterblijft is een discografie met heel wat legendarische singles en tijdloze albums als (What’s The Story) Morning Glory? en Definitely Maybe. Geen wonder dat de fans verlangen om hun favoriete band nog eens live aan het werk te zien. Gelukkig kunnen we in afwachting van een staakt-het-vuren tussen Liam en Noel de tijd doden met hun solomateriaal.
Liam timmert de laatste jaren (met stijgend succes) naarstig aan de weg met een rockgeluid dat heel hard vastklampt aan dat van de gloriedagen in de jaren negentig, Noel blijft voorzichtig nieuwe wegen verkennen. Who Built The Moon uit 2017 was zo een behoorlijk avontuurlijke langspeler en ook voor de drie volgende ep’s tapte hij uit een fris, veelal dansbaar vaatje. Met Council Skies grijpt Noel echter terug naar zijn roots; klassieke melodieën en grootse refreinen zonder al te veel ritmische hocus pocus. Gallagher nam de plaat op in zijn eigen Lone Star Studios in Londen samen met vaste producer Paul ‘Strangeboy’ Stacey. Johnny Marr kwam regelmatig op bezoek in de studio en dus duikt die doorheen Council Skies ook op (al is het zeker niet in prominente rollen).
Voor zijn nieuwe lp besloot Gallagher inspiratie te halen uit zijn eigen jeugd in het grauwe Manchester. Als lid van een gebroken gezin in een sociale woonwijk hadden hij en zijn broers het niet eenvoudig en ontsnappen was enkel mogelijk met muziek en voetbal. Om de tragedie van het echte leven te counteren had Noel Gallagher zich voor Oasis-debuut Definitely Maybe voorgenomen om enkel glorieuze songs te maken die een ontsnappingsweg zouden bieden uit de dagelijkse sleur. Met diezelfde insteek ging hij ruim dertig jaar later aan de slag om Council Skies te maken. Net als ten tijde van Definitely Maybe staat escapisme dus centraal en gebruikt Gallagher zijn grauwe jeugd als krachtbron voor een zorgeloze toekomst.
Zoals de vooruitgestuurde singles al deden vermoeden is Council Skies veelal een rustige luisterplaat geworden. De akoestische gitaar neemt in het merendeel van de nummers de bovenhand, net als een groots symfonisch orkest en gloedvolle blazers. Met die ingrediënten serveert Gallagher regelmatig een smaakvolle cocktail van klanken. Openingsnummer “I’m Not Giving up Tonight” zet al helemaal de toon voor wat nadien zal volgen: gemoedelijke en heldere akoestische gitaarriedels overgoten met subtiele percussie, en bovenal grootse strijkers en blazers die losbarsten in een climax. Gallagher bewijst meteen dat hij zijn ambacht nog steeds meester is en dat hij verdomd goed weet hoe een sterk nummer gearrangeerd moet worden.
De melodieuze rijkdom van het openingsnummer komt meermaals terug in wat nadien volgt. “Open the Door, See What You Find” spant met violen, een klokkenspel en een hoog anthemgehalte de kroon qua symfonische glorie. Ook de single “Easy Now” scheert hoge toppen en roept door de grootsheid van de melodie zelfs wat herinneringen op aan de hoogdagen van Oasis. “Trying to Find a World That’s Been and Gone” en vooral “Dead to the World” zijn dan weer kleine, smaakvolle parels waarin Gallagher voldoende heeft aan zijn gitaar, een achtergrondkoor en enkele hoge mijmeringen. Het feit dat zelfs Liam complimenten over had voor “Dead to the World” zegt genoeg, nietwaar?
De subtiele symfonische schatten van Council Skies vormen in zekere zin ook een zwakte van de plaat; het overgrote deel van de tijd dompelt Gallagher ons onder in een zeemzoet bad waardoor we ons af en toe verslikken in de zoetigheid. De plaat mist dan ook een bepaalde venijnigheid, een scherp randje of een snuifje rock ‘n roll dat we van iemand als Noel Gallagher wel altijd zouden verwachten. Niet alle nummers zijn bovendien even sterk om lang te blijven hangen. Zo is “Pretty Boy” wel een fijne single, al steekt die toch wat af ten opzichte van de rest van de plaat. “Council Skies” is dan weer gezegend met een aanstekelijke ritmesectie, maar blijft al bij al een klein broertje van “The Ballad of the Mighty I”. Gelukkig redden het aan de Beatles schatplichtige “There She Blows” en het springerige “Love Is a Rich Man” nadien weer helemaal de meubels.
Na enkele lichtjes experimentele uitstapjes keert Noel Gallagher met Council Skies weer helemaal terug met glorieuze gitaarliedjes. De plaat voelt rustig en verfijnd aan maar mist wel wat rock ‘n roll om de hele tijd te blijven beklijven. In thuisland Engeland zal de nieuwe langspeler ongetwijfeld overladen worden met lovende kritieken, wij concluderen echter dat het gewoon een degelijke plaat is van een artiest die al lang niets meer te bewijzen heeft.
Noel Gallagher’s High Flying Birds staat op 2 september op het podium van Crammerock in Stekene.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Open The Door, See What You Find”, ons favoriete nummer van Council Skies, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
