De release van een Sparksalbum is altijd wel een verrassing en meestal is het ook eentje die goed uitpakt. De Amerikaanse band, bestaande uit de broers Ron en Russel Mael, is er eentje die altijd naar een nieuwe eigen sound streeft en daardoor ook steeds weer van sound verandert. Doorheen de vierentwintig albums die de band heeft uitgebracht – met het album met Franz Ferdinand erbij gerekend en zonder de soundtrack van Annette – passeerden zodanig veel stijlen de revue dat het er te veel zijn om op te noemen. Met The Girl Is Crying In Her Latte keert Sparks ook terug naar Island Records, het label waar de band in de jaren zeventig zijn grootste successen kende. Wie dan naar de albums luistert die de broers deze eeuw hebben uitgebracht, weet wel dat we nu sowieso te maken krijgen met een combinatie van elektronica, klassieke muziek, pop en rock.
We kunnen dus op voorhand zeggen dat een nieuw Sparksalbum altijd verrassend en nooit saai is. Ook op de gloednieuwe en tevens ook vijfentwintigste plaat van de Amerikanen is dat het geval. Het titelnummer van The Girl Is Crying In Her Latte zuigt ons met zijn drukke elektronica, uptempo beat en energieke viool namelijk al meteen mee in de hyperkinetische wereld van de broeders Mael. “Veronica Lake” slaagt er weliswaar nog in om wat drukker te zijn.
Gelukkig weet Sparks na meer dan vijftig jaar muziek maken wel dat afwisseling veelal een must is, zeker wanneer je met zo’n gejaagde liedjes opent. “Nothing Is As Good As They Say It Is“, dat door de elektrische gitaren als vintage seventies-Sparks klinkt, komt daardoor ook goed van pas. Wat ook opvalt, is dat ook de teksten naar goede gewoonte weer uitmuntend, grappig en cynisch zijn. Deze keer zingt Russel vanuit het standpunt van een baby, die nog maar net geboren is en nogal teleurgesteld is door de wereld, waardoor hij weer terug wil keren naar de baarmoeder, waar alles beter was.
Toch is het ook niet allemaal even geniaal wat Sparks doet, dat zou natuurlijk ook moeilijk zijn. Het korte “Escalator” mag dan wel ook zo’n grappige tekst hebben, maar is muzikaal wel niet onderhoudend genoeg om echt te boeien. Gelukkig zijn er maar weinig zo’n momenten terug te vinden op The Girl Is Crying In Her Latte. Dat komt onder andere ook doordat het album productiegewijs zeer fijn in elkaar zit. Zo blendt de oppeppende percussie op “The Mona Lisa’s Packing, Leaving Late Tonight” perfect samen met de blazers, elektronica en zang van Russel.
Ook “Not That Well-Defined” is er eentje die uitblinkt wat productie betreft. Deze keer zijn het geen blazers, maar strijkers die nemen ook de bovenhand. Op de achtergrond wordt het tempo aangehouden door een akoestische ritmegitaar, die op tijd en stond ook wordt vergezeld door een elektrische gitaarlick. Sparks slaagt er de laatste jaren altijd in om hun liedjes op heel wat instrumenten in te spelen en dat werkt eigenlijk altijd voortreffelijk, zo ook op dit album. Het zorgt er ook voor dat de composities veelal gecompliceerd zijn en je zelfs bij een vijfde luisterbeurt nog nieuwe dingen gaat ontdekken, wat natuurlijk altijd aangenaam is.
Na een wat traditionelere passage nemen de experimentelere en drukkere liedjes weer de bovenhand. Zo staat het filmische “Take Me For A Ride” bol van de bombast die platen zoals Lil Beethoven en Hello Young Lovers typeert. Ook “It’s Sunny Today” is door de strijkers en de klavecimbel – die uit een Netflixserie over de middeleeuwen lijken te komen – uiterst cineastisch, waardoor Sparks op deze plaat wederom heel wat van zijn facetten laat zien.
De laatste kant die de broeders Mael laten horen, is dan weer die van de anthemachtige liedjes. Zoals “All That” de voorgaande A Steady Drip Drip Drip-tour mocht afsluiten, krijgen we nu als albumafsluiters “It Doesn’t Have To Be That Way” en “Gee, That Was Fun”, die beide ook diezelfde hymnische factor bevatten. Het is de ideale manier om het album te beëindigen en wie weet ook de perfecte afsluiter voor een concert. Dat zullen we alleszins binnenkort ontdekken, want op 20 juni staan de Amerikanen in het Koninklijk Circus.
The Girl Is Crying In Her Latte is wederom een zeer sterke plaat van de broeders Mael, die net zoals een goede wijn beter lijken te worden met de jaren. De zeventigers slagen erin om zowel heerlijke bombast als kalmere nummers op één album te verwerken. De komische doch cynische teksten zijn zoals gewoonlijk van hoogstaand niveau en typisch Sparks, net zoals de composities van Ron en de zang van Russel.
Op 20 juni staat Sparks in het Koninklijk Circus.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Take Me For A Ride”, ons favoriete nummer van The Girl Is Crying In Her Latte, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
Dank voor de aandacht voor Sparks. Voor meer informatie over de gebroeders Mael; http://www.fanmael.nl.