Opgroeien met een chaotisch gezin en New York op de achtergrond, zorgden ervoor dat een jonge Sabrina Teitelbaum troost zocht in muziek. Artiesten als Patti Smith en Joy Division maakten een grote indruk op de muzikante in spe en zo ware het dat ze jaren later haar eigen muziek aan de wereld voorstelt. Onder haar muzikale alter ego Blondshell, bracht de Amerikaanse vorige maand haar selftitled debuutplaat uit en wordt ze beschouwd als een van dé indierocksensaties van het moment. Al zou de rol van het gerenommeerde Partisan Records daar ook voor iets tussen kunnen zitten. In de kelder van de Brusselse Botanique mocht Blondshell zichzelf voor het eerst op Belgische bodem bewijzen.
Aan festiviteiten in Brussel gisteren geen gebrek, zo trok de Pride doorheen de stad en werd de binnenstad omgetoverd tot een grote regenboog. Een tweehonderdtal muziekliefhebbers besloot zich echter terug te trekken in de Witloof Bar van de Botanique waar Blondshell op het programma stond. Van een voorprogramma was er geen sprake en dus trapte de band om kwart over acht af met “Veronice Mars” in een volle, naar zweet ruikende zaal. Dat de donkere kelder niet meteen de gedroomde setting bleek te zijn, viel al snel op. Wie niet helemaal vooraan stond, raakte de connectie met de band hier en daar kwijt ondanks dat het viertal duidelijk van plan was alle gepolijste randjes weg te schuren.
Live kregen de songs van Blondshell een minder gepolijst jasje en zo valt de ietwat vuile indierock wel in de smaak. De iets stevigere songs werden afgewisseld met meer ingetogen, melancholische klanken waaruit bleek dat de band geen handleiding nodig heeft bij het opbouwen van hun speellijst. Teitelbaum uitte meermaals haar dankbaarheid om buiten haar eigen land te kunnen spelen en leek bijna niet te geloven dat zoveel mensen hun vrije avond opofferden om naar haar te komen luisteren.
Met debuutplaat Blondshell nog fris in het geheugen stelde de band dan ook een set samen die vooral rond die plaat draaide. Logisch zou je denken, tot zangeres Sabrina begon te vertellen dat een aantal nummers van de plaat niet in een reguliere Blondshell-show te horen zijn. Zo maakten we kennis met “Dangerous” dat ondanks de naam een veel lieflijker verloop kent en de band van zijn zachtste kant toonde. Dat er tussendoor nogal wat geroezemoes opsteeg uit de zaal, kwam de show van de Amerikanen niet ten goede. Hoewel er enthousiast geapplaudisseerd werd, bleef het Brusselse publiek nogal statisch bij de openhartige songs van Teitelbaum en compagnie. De stevige drums op “Cartoon” forceerden hier en daar wat beweging, maar de aanwezigen keken nogal braaf naar wat zich op het podium afspeelde.
Wanneer “Kiss City” aangekondigd werd als een song over zoenen, leek de aandacht hier en daar weer wat gewekt. Het zachte karakter van de song miste zijn boodschap niet en wanneer het geheel in de refreinen buiten de voegen trad, wisten we weer waarom we op zaterdag in de Witloof Bar stonden. Ook “Tarmac” bezorgde ons datzelfde gevoel en profileerde zich zo als een van de underrated nummers van de plaat. Na een duidelijke boodschap vanuit het publiek dat plots wakker leek te zijn, keerde Blondshell voor een laatste keer terug met “Remis House”, een song die we nog niet eerder hoorden, maar behoorlijk de sfeer erin wist te brengen.
In een compacte show van een uur toonde Blondshell wat ze in hun mars hebben. Hoewel het publiek niet altijd even aandachtig leek te zijn, waren wij dat wel en zagen we een jonge, getalenteerde band die een sterk visitekaartje afleverde in de Botanique.
