The Offspring @ Vorst Nationaal: Grijze haren, maar geen krakende knoken

Dat de heren van The Offspring graag geziene gasten zijn op onze festivals, is zowat door elke rockliefhebber geweten. Elk jaar kan je ze wel ergens aantreffen op een weide in het Vlaamse land. Dat ze onze zalen een pak minder bezoeken is misschien een minder gekend weetje. De laatste keer ze op de planken van een Belgische zaal stonden dateert al van 2012. Toen brachten ze hun album Ignition intergraal. De keer daarvoor speelden ze ook in Vorst Nationaal en moeten we al terugkeren naar 2001. Het mag geen wonder heten dat Vorst Nationaal al maanden uitverkocht was voor de komst van de punkers uit Garden Grove, Californië. Voor het zover was kregen we eerst nog Trash Boat en Four Year Strong als opwarmers van dienst.

Trash Boat is al een tijdje aan het timmeren aan de weg naar de top en dat lijkt niet echt te vlotten. Binnen het punkrockcircuit zijn ze stilaan een gevestigde waarde. Zo zagen we ze al geregeld aan het werk in Trix en Kavka aan de Oudaan. Vorst is dan plots wel een pak groter en daar kwam de energie waar ze voor garant staan niet tot zijn recht. De Britten leken het zelf ook moeilijk te hebben met het grote podium. “Bad Entertainment” zorgde voor de eerste handjes die op elkaar gingen. Al was het heel voorzichtig en enkel op de eerste rijen. Zanger Tobi Duncan haalde zijn trukendoos boven en gooide zich volledig. “Given Up” van Linkin Park was een van die trucjes die aardig werkte. Duncan kweet zich goed van zijn taak als Chester Bennington van dienst. Links en rechts gingen er enkele gsm’s de lucht in om het moment te vereeuwigen. Misschien was het nog te vroeg op de avond of was de punkrock gemixt met hardcore van Trash Boat net een streepje te stevig voor de fans van The Offspring. Wij geven ze met plezier nog een kans in een zaal die meer op hun maat is.

De mix van poppunk met hardcore die Four Year Strong brengt, deed wederom het publiek verstommen. Het viertal uit Worcester, Massachusetts, toonde van de eerste noot wel meer maturiteit dan Trash Boat. De dubbele basdrums knalden jammer genoeg naar alle kanten van de zaal waardoor de eerste songs tot een ware kakofonie werden omgetoverd. Het was pas tijdens hitje “Heroes Get Remembered, Legends Never Die” dat de puzzelstukjes op hun plaats vielen. Het getuigde van lef om met “Brain Stew/Jaded” een cover van Green Day in de set te verwerken. De trouwe The Offspring-fans konden het wel smaken en links en rechts knikten de hoofden al mee op het ritme, al was de gevraagde circlepit net iets teveel gevraagd. De tweede poging tijdens “Maniac (R.O.D.)” kon op iets meer bijval rekenen. Alle goeie melodieën ten spijt bleef Four Year Strong toch te veel uit hetzelfde vaatje tappen. De dubbele bassen en breakdowns bleven ons rond de oren vliegen tot vervelens toe. Daar kon afsluiter “Wasting Time (Eternal Summer)” niets meer aan veranderen. Twee voorprogramma’s later bleken we nog steeds op onze honger te blijven zitten.

De set van Four Year Strong was nog maar net afgelopen en de gekende stem van “Intermission” weerklonk al door de zaal. Er zweefde een zeppelin met The Offspring logo door de zaal en de dj speelde de ene hit na de andere. Zo passeerden Beastie Boys, Rage Against The Machine en Pennywise met “Bro Hymn” dat luidkeels werd meegebruld. Waar Trash Boat en Four Year Strong niet in slaagden, lukte wel in de aanloop van The Offspring hun set. Geen roos konijn deze keer, maar een gorilla getooid in een T-shirt van The Offspring kwam de boel een beetje opvrolijken. Het plezier kon niet op toen het scherm veranderde in een kisscam die koppeltjes uit het publiek in beeld nam. Wie niet om drank was of nog een laatste plasje was gaan doen, amuseerde zich hartelijke met de doldwaze fratsen die de revue passeerden.

Het leek wel aftellen naar nieuwjaar wanneer de aftelklok de laatste tien seconden aangaf. De lichten gingen uit en de telefoons filmden massaal. Of de meute opgewarmd was? “Come Out And Play” is een even grote hit als al die hits die in de opwarmronde voorbijgekomen waren. Wees dus maar zeker dat het publiek gloeiend heet stond. Het geluid zat direct perfect in de oren en het publiek jaagde de decibels de lucht in. “All I Want” en “Want You Bad” vervolledigden het openingssalvo dat probleemloos enkele moshpits over heel de zaal in gang zette.

De hoogdagen van The Offspring spelen zich af van midden de jaren negentig tot ergens midden de jaren nul. Het moet dan ook niet verbazen dat de set gevuld werd met songs uit die periode. Met “Let The Bad Times Roll” kregen we slechts één nummer uit hun gelijknamige laatste album. Het was duidelijk dat niemand hier op zat te wachten. Het aansluitende “Staring At The Sun” toverde de zaal om in een kolkende handklappende dolle massa. Zanger Dexter Holland oogde scherp en liet iedereen luid meezingen. Zelf bleek hij goed bij stem te zijn. Hij greep de hoge noten tijdens “Original Prankster” zonder problemen. Op enkele schoonheidsfoutjes na hield hij een hoog niveau aan gedurende heel het optreden. Het toonde aan dat de band de nodige zelfreflectie had gedaan en hard gewerkt had om terug die enkele procentjes beter te worden.

Ook gitarist Noodles dartelde als een jong veulen. De Keith Richards van de punkrock mocht even tonen dat hij meer in zijn mars heeft dan enkel punkriffs uit zijn gitaar te toveren. Zo bracht hij feilloze intro’s van “Sweet Child O’ Mine” van Guns N’ Roses en “Iron Man” van Black Sabbath. Het tussendoortje werd in stijl afgesloten met “Blitzkrieg Bop”, de oerpunkklassieker van Ramones. Het was het teken om de finale in gang te zetten. Zo mocht Dexter zijn ondertussen gekende soloversie van “Gone Away” op piano ten berde brengen. De gsmlichtjes gingen aan en heel Vorst lichtte op. Even dreigde het tempo uit de set te verdwijnen. Zo ver kwam het gelukkig niet. Integendeel, er werd nog een vat hits opengetrokken en een versnelling hoger geschakeld.

Wie nog adem had, mocht deze uit de longen persen. Dexter, Noodles en hun begeleidingsband haalden alles uit de kast. Iedereen op de banken veerde recht op de tonen van “Pretty Fly (For A White Guy)”. De pinten vlogen in het rond en overal ontstonden er moshpits. De band hield echter de controle stevig in de hand en liet het publiek doen wat ze wilden. Terwijl de ritmesectie de boel muzikaal strak in het gareel hield. Wie nog neerzat moest onherroepelijk recht bij “The Kids Aren’t Alright”. Alles werd aan flarden gespeeld. De bisronde bracht nog meer van hetzelfde. En dat bedoelen we in de goeie zin. “You’re Gonna Go Far, Kid” en vooral über-klassieker “Self Esteem” braken Vorst vakkundig tot op de fundering af.

Bijna dertig jaar na de grote doorbraak met Smash leek het wel of The Offspring anno 2023 haar tweede adem heeft gevonden. Of een derde of vierde ondertussen. Dexter en Noodles genoten zienderogen van de liefde die hen te beurt viel. Na al die jaren bleek The Offspring nog steeds die hitmachine te zijn die ze al zijn sinds begin dit millennium. De set was gebalanceerd opgebouwd met een middenstuk waar ruimte was om een beetje te experimenteren. Het begin en het einde waren tot de nok gevuld met hits die elke aanwezige van het eerste tot het laatste woord kon meezingen. Laat ons hopen dat we niet nog eens elf jaar moeten wachten tot ze een zaal plat komen spelen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist

Come Out And Play
All I Want
Want You Bad
Let The Bad Times Roll
Staring At The Sun
Original Prankster
Genocide
Hit That
Hammerhead
Bad Habit
In the Hall of the Mountain King (Edvard Grieg)
Blitzkrieg Bop (Ramones cover)
Gotta Get Away
Gone Away
Why Don’t You Get A Job?
(Can’t Get My) Head Around You
Pretty Fly (For A White Guy)

You’re Gonna Get Far, Kid
Self Esteem