Roger Waters @ Sportpaleis: Muzikale grootsheid, doorweekt in een politiek bad

‘If you’re one of those ‘I love Pink Floyd, but I can’t stand Roger’s politics’ people, you might do well to fuck off to the bar right now. Thank You.’ Dat Roger Waters een figuur vol controverse is, hoeven we niet meer te vertellen. Dat hij met die gevleugelde woorden zijn concert durft te openen al evenmin. De intussen bijna tachtigjarige veteraan is met ‘This Is Not A Drill’ aan zijn afscheidstour bezig door veertien Europese landen en een van die tussenstops was gisterenavond het Sportpaleis in Antwerpen. Of is het gewoon zijn eerste afscheidstour? In ieder geval is het een levende legende die misschien wel voor de laatste keer in België passeert met een setlist vol nummers van Pink Floyd. Waters heeft intussen ook wel wat solowerk verricht en met bijvoorbeeld “Is This The Life We Really Want” of “The Bar” liet hij gisteren ook horen hoe dat klinkt, maar het was toch vooral zijn verleden bij de legendarische rockband dat de bovenhand nam.

Je kon als toeschouwer bij het binnenkomen van de zaal onmogelijk naast de impressionante constructie van schermen kijken. Door de kruisvorm was het voor iedereen perfect mogelijk het spektakel dat later erop geprojecteerd zou worden makkelijk te aanschouwen. Het was dan ook van het begin duidelijk dat die schermen de hoofdrol zouden spelen tijdens het concert. Een kwartier voor het officiële startschot liet hij het publiek in grote letters al duidelijk optekenen dat hij later deze maand gewoon in Frankfurt zal optreden. Een persoonlijke overwinning na veel controverse over de beslissing van de gemeente om het optreden te annuleren. En voor de duidelijkheid zei Waters er nog eens bij dat hij geen antisemiet is.

We zouden het bijna vergeten, maar er werd ook muziek gespeeld gisterenavond. Met een vernieuwde, uitgeklede versie van “Comfortably Numb” opende de show rustig. Door de nachtelijke zombiestad op de schermen weergalmde de wereldberoemde melodie van wat meteen een van Pink Floyds grootste nummers is. Met “The Happiest Days Of Our Lives” en “Another Brick In The Wall” zette Waters het concert verder met nog twee nummers uit The Wall. Tijdens dit drieluik leek hij wel over elk maatschappelijk onderwerp een statement te willen maken. Waters legde dus meteen al zijn politieke kaarten op tafel, wat hij wel op een visueel erg indrukwekkende manier wist te doen. Gigantische quotes, letterlijk en figuurlijk, wisselden elkaar spectaculair af met knappe animaties en ruwe beelden.

Daarna was het tijd om het publiek kennis te laten maken met wat van zijn individuele werk. Door de bombastische grootsheid waarmee elk nummer gespeeld werd, viel het niet eens zo erg op dat er ook solonummers werden gespeeld. Voor “The Bar” kroop Waters achter zijn piano met een fles voor zich geposteerd gevuld met water, of iets anders, kies zelf maar. In ieder geval was het daarna wel tijd voor een nieuw drieluik uit het legendarische album Wish You Were Here. Hiervoor maakte hij de logische keuze om de drie populairste nummers van de plaat te spelen. “Have A Cigar” klonk ruig, “Wish You Were Here” magnifiek. Toen de zaal verlichtte tijdens het refrein brulde het publiek mee en werd het ieder individu in het Sportpaleis nog maar eens duidelijk waarom dit een van de beste nummers aller tijden is. Met “Shine On You Crazy Diamond” deed Waters er vervolgens nog een schepje bovenop, een sterke saxofoonsolo maakte het plaatje compleet.

Tijdens “Sheep” en “In The Flesh” was het tijd om de beesten los te laten: respectievelijk een opblaasbaar schaap en varken zweefden door het Sportpaleis met kleine rotorbladen. Met een lange, zwarte leren jas en een zonnebril op zijn neus maakte Roger Waters er dus ook na de pauze meteen een spektakel van. Hij koos er daarna voor om wat meer op de achtergrond te verdwijnen tijdens de nummers van The Dark Side Of The Moon. Jonathan Wilson kreeg de kans om zijn talent te tonen tijdens onder andere “Money”, waarbij de kassa heerlijk doorheen heel de zaal rinkelde, en “Us and Them”. Twee legendarische nummers die dan ook nagenoeg perfect werden uitgevoerd. Als een folkband verlieten de muzikanten met het instrumentale “Outside The Wall” het podium, om vervolgens vanuit de backstage het concert officieel af te sluiten.

Roger Waters had zijn muzikale grootsheid voor zijn afscheidstour te lang laten weken in een politiek bad, waardoor die er doorweekt terug uitkwam. We werden door een maatschappelijke mitraillette bekogeld met boodschappen, statements en meningen op de gigantische schermen die de overduidelijke protagonist waren van de avond. Daardoor leek de muziek soms op de achtergrond te komen, muziek die ook zonder visueel spektakel subliem zou kunnen zijn. Kippenvelmomenten waren er nochtans genoeg en dat kan ook niet anders met een soundtrack van Pink Floyd. Roger Waters en zijn kompanen speelden met andere woorden een sterke en strakke set die tot in de kleinste details was uitgewerkt, met een foute keuze qua protagonisten.

Facebook / Instagram / Website

Setlist:
Comfortably Numb (Pink Floyd-nummer)
The Happiest Days of Our Lives (Pink Floyd-nummer)
Another Brick in the Wall, Part 2 (Pink Floyd-nummer)
Another Brick in the Wall, Part 3 (Pink Floyd-nummer)
The Powers That Be
The Bravery of Being Out of Range
The Bar
Have a Cigar (Pink Floyd-nummer)
Wish You Were Here (Pink Floyd-nummer)
Shine On You Crazy Diamond, Parts VI-VIII, V (Pink Floyd-nummer)
Sheep (Pink Floyd-nummer)

In The Flesh (Pink Floyd-nummer)
Run Like Hell (Pink Floyd-nummer)
Déjà Vu
Déjà Vu (Reprise)
Is This the Life We Really Want?
Money (Pink Floyd-nummer)
Us and Them (Pink Floyd-nummer)
Any Colour You Like (Pink Floyd-nummer)
Brain Damage (Pink Floyd-nummer)
Eclipse (Pink Floyd-nummer)
Two Suns in the Sunset (Pink Floyd-nummer)
The Bar (Reprise)
Outside the Wall (Pink Floyd-nummer)