Glints @ Ancienne Belgique (AB Ballroom): Energieke wisselwerking

De fervente festivalganger kan het aantal keren dat hij Glints live zag misschien niet meer op één hand tellen, maar toch verkopen de tickets voor shows van Jan Maarschalk Lemmens nog steeds als zoete broodjes. Dat heeft alles te maken met de gigantisch energieke sets die de man uit Antwerpen keer op keer weet af te leveren, want helemaal in z’n eentje slaagt hij er vaker wel dan niet in om grote menigtes uit zijn hand te laten eten. De muziek die de Antwerpenaar tot nog toe op zijn palmares had staan, leende zich daar ook perfect toe, al verkende hij met het recent uitgebrachte The Dark! toch ietwat andere paden. Minder harde beats en bars, meer toegankelijke invloeden. Het was dus ook reikhalzend uitkijken naar hoe Glints dat gegeven richting het podium zou vertalen, want in een net niet uitverkochte AB Ballroom zou hij zijn tweede album voor het eerst tot leven brengen.

Het was echter eerst een gigantisch ongemakkelijke stilte die de set van voorprogramma Dyce inleidde. Gelukkig ontpopte de Leuvenaar zich niet veel later tot een wervelwind die de Ancienne Belgique richting alle windhoeken blies. Dat mag best letterlijk genomen worden, want de jongeman uit Leuven straalde niet alleen heel wat energie uit geflankeerd door zes gemaskerde individuen, hij mixte daarbovenop invloeden van over heel de wereld. Hoekige technobeats uit Rusland, flamencogitaartjes uit Spanje en geluiden uit het Oosten; ze passeerden allemaal de revue. De vonk sloeg helaas moeilijk over op het publiek, maar daar trok de man zich weinig van aan. Zo wisselde hij tekstueel vlotjes tussen Spaans, Russisch en Engels, waardoor de temperatuur stilletjes aan begon te stijgen. Verder dan de eerste rijen raakte zijn enthousiasme nooit, maar op een half uur tijd bewees Dyce wel een onontgonnen juweeltje te zijn, dat ondanks een beperkt budget toch wel schitterde. Dat de man uit Leuven autotune en backingtrack soms zijn beste vrienden noemde, vormde achteraf gezien zelfs niet echt een probleem. Dyce kreeg misschien niet wat hij verdiende, maar wij zagen wel degelijk een veelbelovend project.

Niet veel later dook de schim van Glints op vanachter een doorzichtig gordijn. ‘Lots changed since we last spoke / Estranged from myself and from my own folk’, rapte hij niet veel later in opener “A Crack of Thunder”, waarmee de man zich een duidelijk doel voor ogen schepte: zich verenigen met zijn publiek. Dat lukte in eerste instantie vrij moeizaam, want het begin van de set bestond uit de minder energieke (en onbekende) nummers uit het nieuwe The Dark!. Het zat echter wel allemaal heel goed in elkaar en Maarschalk Lemmens is en blijft nog altijd een geboren publiekstemmer. Doorheen “Taurine Riders” evolueerde de zaal bijvoorbeeld van een bende gezellige meeknikkers tot een zwoel bewegende massa. De Antwerpenaar doet het op het podium altijd in z’n eentje en dat doet hij goed, al moet gezegd dat we, zeker in het begin, ergens een band misten die voor wat extra panache zorgde.

Dat gevoel verdween echter naarmate de set vorderde, want de elektriciteit steeg voelbaar toen Glints aankondigde ook ouder materiaal te spelen. “Gold Veins” vormde op die manier het eerste echte herkenningspunt; iets wat de man vlotjes uitspeelde. De vlam sloeg met andere woorden in de pan, de temperatuur steeg. Dat de thermometer niet veel later een eerste kookpuntje bereikte, kwam echter door een eerste gast: Blu Samu. De Antwerpse met Portugese roots zorgde voor een balkonserenade-achtig moment door eerst bovenop een verhoogje op te duiken, om niet veel later de flamenco te dansen met Maarschalk Lemmens. De chemie tussen de twee weerkaatste richting zaal, want per nummer dat volgde, werd de sfeer intenser.

Zo zong en sprong het publiek vrij enthousiast mee op “Lemonade Money” en was het live debuut van “Some Time Alone” een leuke extra, maar je voelde aan alles dat er iets groters op komst was; de finale spark die de tent in lichterlaaie zou zetten. En wie had anno 2023 tijdens een concert van Glints gedacht dat die spark de naam Daan Stuyven zou dragen. Het leek dankzij zijn lange zwarte leren jas en zonnebril zelfs even alsof hij ontsnapt was uit The Matrix, maar het was net door die over the top act – Daan ‘las zijn tekst voor’ uit een boek en bespeelde het ondertussen legendarische orgel uit Liefde Voor Muziek – dat het plaatje totaal klopte. Iedereen keek met open mond, en dan besloot Maarschalk Lemmens dat het tijd was om het vat met knallers open te trekken.

“Fear” gaf het energiegehalte een stevige stamp onder zijn gat en rolde op die manier de rode loper uit voor Glints’ grootste hit “Bugatti”. Waar de man eerst nog speelde met licht en donker bovenop zijn verhoogje, dook hij niet veel later de pit in om de keet nog wat meer op te zwepen. Even uitblazen zat er met andere woorden niet meer in, want met de pompende beats van The Subs raasde “Blank” rave-gewijs door de Ancienne Belgique. De pit kreeg de kans niet om te sluiten, want met “Minimum Wage” en uiteindelijk het nieuwe “All In” bleef de man er de pees opleggen. Die laatste lag overigens vrij nieuw in het gehoor, maar het ziet er wel naar uit dat het in de toekomst kan uitgroeien tot een serieuze uppercut om de set in een definitieve plooi te gooien.

Het publiek had dat ook begrepen, want ondanks dat Glints het podium verlaten had, begon de volledige zaal op eigen houtje het refrein van “Roma” te scanderen. Yong Yello fungeerde vanop het balkon als trotse dirigent, en terwijl onze aandacht eventjes naar hem ging, stond er plotsklaps een vleugelpiano op het podium. Die werd niet veel later bediend door Yello’s compagnon Jens Paeyeneers, om met “Rear Window” op intieme wijze aan de bisronde te beginnen. Mooi, maar op zich niets speciaals; in tegenstelling tot het daaropvolgende “Just a Prick”, want daarvoor toverde Glints de Brusselaar Roméo Elvis tevoorschijn. Een hitje in wording als je het ons vraagt, want live komt de chemie tussen de twee nog beter tot z’n recht.

En dan was er natuurlijk nog altijd dat nummer waar het volk naar bleef vragen. Als een keizer neerkijkend op zijn brandende rijk dirigeerde Glints zijn publiek, “Roma” kwam tot leven en de Ancienne Belgique ging nog een laatste keer op en neer. Het toonde meteen ook dat de Antwerpenaar nog altijd oprecht trots en dankbaar is dat hij dit kan en mag doen, want hij haalde al zijn gasten en vrienden het podium op. Het was namelijk mede dankzij hen dat The Dark! gisterenavond tot leven kwam, en dat in een show die er zeker wel mocht zijn. De rapper moet het, natuurlijk naast zijn sterke nummers, vaak ook hebben van de energie van het publiek. En die energie die was er bij momenten met overschot, waardoor Glints die ook dubbel en dik terug op de zaal afvuurde. Geven en nemen dus in de Ancienne Belgique: er werd ons een knallende set gegeven, de zaal maakte die nog energieker.

Glints trekt met The Dark! opnieuw naar de festivals, en meer bepaald richting CORE Festival (27 mei), Les Ardentes (6 juli) en Boomtown (19 juli). Meer data worden binnenkort bekendgemaakt.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

A Crack of Thunder
Taurine Rider
She Flew the Coop
Gold Veins
So Sorry (met Blu Samu)
Lemonade Money
Some Time Alone (Faisal-nummer)
The Dark! (met Daan)
Fear
Bugatti
Blank
Minimum Wage
All In